Where the ocean meets the desert

We zijn weer terug aan de kust. Swakopmund, weer zo’n stadje met een Duits verleden.

Er staan nog prachtige koloniale gebouwen die gelukkig mooi gerestaureerd zijn en geschilderd in vrolijke kleuren. We logeren in een backpacker midden in de stad want pal aan de oceaan op de camping wat maar een paar honderd meter verder is waait het behoorlijk en wordt het s’nachts ijskoud.

De tuin van de backpacker ligt beschut en we kamperen op gras wat voor ons zalig is na al dat zand. Keuken en alles bij de hand en niet onbelangrijk een hele goeie pizzeria waar we 3 avonden heerlijk pizza hebben gegeten.

Van Swakopmund is het maar 30 km naar Walvisbaai maar een wereld van verschil. Hier geen Duitse overblijfselen maar saaie huizen en winkels. Maar de absolute troef van deze plaats is de lagune waar brak water duizenden flamingo’s aantrekt. Ongelofelijk als je dit de eerste keer ziet, zo schitterend al die roze vogels op hun dunne fuchsiakleurige pootjes met hun kop onder water en met hun snavel over de zeebodem zoekend naar voedsel.

We hadden deze reis al heel wat flamingo’s gezien maar zoveel bij elkaar is geweldig.

Er zitten hier diverse bedrijven die in bassins het zeewater laten verdampen en het zout opscheppen en verkopen. Dit blijkt de ideale plek voor de flamingo’s te zijn. Ook een enkele pelikaan zie je hier maar dit is blijkbaar niet hun ideale stek.

Wat heel apart is aan deze kust is dat de woestijn doorloopt tot aan de oceaan. Als je hier luchtfoto’s van ziet is dat een heel mooi gezicht. Je kunt je hier uitleven in het zand.

Allerlei sporten die met zand te maken hebben kun je hier beleven, van sandboarden tot met een squad door de duinen scheuren. Er zijn speciale plekken voor aangewezen want dit is een nationaal park en is beschermd.

Deze kust heeft een triest verleden en heet niet voor niets “Skeletoncoast”. Vanaf eind 19e eeuw zijn hier tientallen schepen gestrand op de riffen van de kust.

Als je dit al overleefde en aan land kon komen kwam je om van de dorst want in het binnenland is de woestijn en is geen druppel water te vinden. Er liggen nog enkele scheepswrakken op het strand, maar de meeste liggen onder water en zijn begroeid met alg en zijn een schuilplaats geworden voor de vissen.

We besloten een eind noordwaarts (150 km) eens te gaan kijken naar de zeehondenkolonie die daar ligt in Cape Cross. De avond van de tevoren hadden we al gemerkt dat het weer veranderde. We kwamen terug van de pizzeria en ineens werd het warm. De hele nacht waaide er een warme wind die steeds verder aanwakkerde. s’Morgens toen we opstonden was het een complete zandstorm geworden. Wat waren we blij dat we niet aan zee waren gaan staan. De wind waaide kilo’s zand over de straten en je zag geen hand voor ogen. Ad moest stoppen toen we richting Cape Cross reden maar gelukkig werd het later wat rustiger. Wel een hele aparte ervaring om dit eens mee te maken. (mensen die wij later spraken en in Sesriem in de woestijn kampeerden tijdens de storm dachten hier anders over)

De zeehondenkolonie was leuk om eens te zien, maar hier zat weer iets macabers achter. De Namibiers willen niet dat er teveel zeehonden komen want die eten volgens hen teveel vis uit de oceaan. Om dit in toom te houden sluiten ze eens in de zoveel tijd op vrijdag voor toeristen dit park en knuppelen ze de jonge zeehondjes dood en verkopen de vacht.(men noemt dit hier harvesting, alsof je groente oogst…) Als ik dit van te voren had geweten hadden we dit park links laten liggen. We hadden trouwens geluk met de stank omdat de windaflandig was door de storm was de stank minder erg als normaal.

De hele weg van Swakopmund noordwaarts zijn er paden gemaakt naar de oceaan voor vissers die hier met hun 4x4 naartoe komen om de vis weg te vangen voor de zeehonden (laten we de zaken eens omkeren) Er staan overal bordjes met grappige namen die de ingang van zo’n visspot aangeven. De enorme 4x4’s met meestal blanke Zuid-Afrikanen erin hebben of hun hengels in het bakkie liggen of voorop de bumper rechtop staan wat een raar gezicht is. De ZA heren zijn van die uit de kluiten gewassen kerels. Lang, breed en meestal ook nog heel zwaar. Wij vragen ons altijd af hoe dat toch mogelijk is dat deze mensen zo grof en lang zijn geworden, ze stammen tenslotte af van de Nederlanders.

In het museum in Swakopmund leerden we dat de Duitsers in hun kolonie niet zo’n lieverdjes waren. Er zijn hier heel wat mensen vermoord van de diverse stammen.

Heel interessant om eens wat te weten te komen over de diverse stammen. Wij hebben al kennisgemaakt met de Damara’s, Hererodames met hun prachtige victoriaanse jurken en ook met de Himba’s. We waren van plan om naar het noordwesten te rijden om daar de Himbadorpen te bezoeken, maar we hebben er nu een aantal gefotografeerd. We vonden het contact met deze mensen niet echt leuk en om daar nu zover voor om te rijden, dat doen we maar niet.

Vanuit Swakopmund het binnenland in over de verschrikkelijk slechte dirtroads.

We bezochten de Spitzkoppe, een prachtig gebergte wat vooral aan het eind van de middag prachtige kleuren krijgt. Met een gids reden we naar de rotstekeningen die hier duizenden jaren geleden zijn gemaakt en nog steeds zichtbaar zijn.

We zouden de rotstekening van de White lady van de Brandberg ook nog gaan bekijken maar we zijn omgedraaid. We zijn het rijden op deze wegen zat en de auto ook.

Degene die vindt dat de gravelroads in Namibie uitstekend zijn wil ik nog wel eens spreken.