De 4e reis naar Zuid Amerika Argentinie en Chili

Alweer meer dan een maand zijn we voor de 4e keer op reis in Zuid Amerika dus het werd tijd om weer eens iets van ons te laten horen.

Onze Enjoy stond alweer op ons te wachten bij de stalling. Na de nodige boodschappen in Atlantida in Uruguay reden we naar ons bekende stekje: de camping van Jan en Marieke waar het altijd gezellig is. We hadden enorm veel bagage deze keer. Alleen al een koffer met een nieuw dakluikje voor de Enjoy wat na 30 jaar trouwe dienst vorig jaar kapot gewaaid was. Dus we waren heel blij dat Jan ons naar Dusseldorf bracht. Dat scheelt een hoop gesjouw.

Na 5 dagen bij Jan en Marieke kreeg de auto nieuwe olie en filters en konden we op pad.

De rit van Uruguay naar Argentinië is niet zo bijzonder, die hebben we al verschillende keren gereden maar voor we weer zijn aangeland in een mooie streek moeten we toch 2500 km overbruggen. Het weer is behoorlijk van slag hier. Normaal is alles uitgedroogd en geel na de lange hete zomer. Nu is alles mooi groen en staan er overal plassen van de vele regen.

In het stadje Mercedes is een aardig park langs de rivier maar dit hele gebied stond onder water. De rivieren zijn allemaal overstroomd dus het was nog een uitdaging om een overnachtingsplek te vinden. Ook aan de andere kant van de rivier, de eerste stad over de grens in Argentinië Gualeguaychu was een drama. De halve stad stond onder water. Hier keken we vorig jaar naar de carnavalsoptocht. Dit jaar zijn we een maand later vertrokken omdat de ergste hitte dan voorbij is. De temperatuur is prima om het lange stuk te rijden.

Een leuke stop is het dal met de condors. Hier zweven de enorme vogels op de thermiek en kun je ze van dichtbij bekijken. Naarmate we Mendoza naderen wordt het warmer. We laten de stad links liggen en rijden door naar Uspallata waar we een kipschotel eten bij de thermen.

We schrikken van de prijzen in Argentinië. Het land was voor Europeanen altijd heel betaalbaar maar alles is 3 maal zo duur geworden. Hoe kunnen de Argentijnen hun boodschappen nog betalen? Is dat allemaal te danken aan de nieuwe president?

Het allermooiste van Zuid Amerika vinden we nog steeds het rijden van passen over de Andes tussen Argentinië en Chili dus rijden we de Paso Christo Redentor. Deze weg hebben we al verschillende keren gereden tot aan de hoogste berg de Aconagua van 7000m. We waren gewaarschuwd voor de paasdrukte bij de grens maar toen we er eenmaal waren waren we binnen de korste keren klaar met het papierwerk en de controle op groente en fruit. Het is prachtig weer aan de overkant van de Andes en we rijden vlot de peage op in Chili. Prachtige asfaltweg die helemaal doorgaat tot in Noord Chili. Voor zo’n goeie weg betaal je graag tol.

We doorkruisten het land en kwamen al gauw aan bij de kust een eind boven Santiago, voor ons bekend terrein. We konden het niet laten om meteen naar Maitencillo te rijden waar we met corona 4 maanden in een appartement zaten. We wisten dat Maitencillo druk kon zijn omdat veel inwoners van Santiago hier hun 2e huis hebben, maar het dorp was compleet overstroomd met Pasen. Het zag zwart van de mensen op het strand en het verkeer zat compleet vast. Op de parkeerterreinen bij het strand moet je voortaan betalen en mag je niet meer overnachten. Jammer hier kampeerden wij vaak en stonden uren naar de branding te kijken. Dan maar naar het pompstation….nooit een succes. Laat in de avond kreeg Ad het idee om naar de Parapenteclub te rijden die hoog op een klif ligt. Geweldig idee want de club had bestrating gekregen en een nieuw veld van kunstgras waar de parapenters kunnen opstijgen en landen. Hier komt s’avonds geen mens en konden we rustig slapen.

5 nachten hebben we hier gestaan met een prachtig uitzicht op de oceaan. Een lange trap daalt af naar het strand en het is een mooi gezicht als de parapenters met tientallen boven je zweven.

Er was van alles veranderd in Maitencillo. Bij de lagune was een wandelpad aangelegd en struiken geplant zodat de vogels rustig kunnen zitten zonder opgejaagd te worden door de honden. Er is een nieuwe keten van supermarkten in Chili gekomen: Jumbo fantastisch. De gekste dingen kun je hier kopen zoals pure chocolade en rode kool in pot en met Pasen hadden ze zelfs asperges…..

Enkele kilometers noordelijk ligt het eilandje Cachagua. Hier kun je een prachtige wandeling maken langs de kust. Vroeger zaten hier aardig wat pinguïns, nu telden we er maar 3.

Ook het Biopark Puquen in Los Molles was weer geweldig. De ruige kust is hier op zijn allermooist en de zeeleeuwen liggen nog steeds op het eilandje te pitten in de zon.

250 km noordelijk ligt de havenstad Serena. Hier waren we vorig jaar met de cruise dus het centrum hebben we deze keer niet bezocht. We kampeerden op de parking van een aardige mevrouw die een hostel runt bij het fort. De 2e nacht mochten we parkeren bij een Duits/Chileens stel die in de tussentijd onze was verzorgde. Ook reizigers die aan het sparen waren voor hun volgende trip. Wij brachten aardig wat tijd door in la Serena met het zoeken naar nieuwe banden. Ongelofelijk zoveel bandenzaken in een stad hebben we nog nooit gezien. Eindelijk bij de 5e zaak was het raak en hadden ze er ook nog 3 op voorraad. Alleen het reservewiel onder de auto uitkrijgen was een uitdaging, maar na een paar uurtjes sleutelen reden we tevreden weg met 4 nieuwe banden (de reserveband was nog nieuw) en kunnen we weer heel wat kilometers voorruit.

Op naar de Elquivallei. Dit is een lange kloof langs een rivier (die zoals de meeste rivieren hier is ingedamd) Het is een heel vruchtbaar gebied waar de Piscodruif groeit. Het is een heet en zonnig gebied en dat is precies wat deze druif nodig heeft. We deden een rondleiding in een Pisco distilleerderij en proefden dit sterke spul, maar het kan ons niet bekoren. Het viel niet mee om hier een slaapplek te vinden want de vele campings zijn in het najaar allemaal gesloten.

We rijden verder noordwaarts en eten met de truckchauffeurs in een wegrestaurantje waar lekker gekookt wordt. Hier begint de Atacamawoestijn. De stad Copiapo is het laatste wat je van de bewoonde wereld ziet voor je de San Franciscuspas opgaat. Nog een keer tanken en boodschappen doen en dan gaan we van start, de woestijn in. Het eerste stuk is erg ruig en de weg is niet best. Op een smal stuk kunnen we bijna niet passeren als er een lange tankwagen langs komt maar dan wordt de weg breder met goed asfalt en kunnen we genieten van de kleuren en vormen van de bergen. We stoppen in een vallei op 2800m en rusten s’middags uit. We moeten wennen aan de hoogte en niet te snel stijgen. Heel bijzonder om in deze omgeving rustig een boek te zitten lezen. Regelmatig komt er een vrachtwagen langs in de verte en steekt de chauffeur zijn hand op en claxonneert. s’Avonds komen er nog 2 wagens met overlanders Duitsers en Fransen.

De sterrenhemel s’avonds is geweldig. De lucht is kraakhelder en hier is geen lichtvervuiling want de bewoonde wereld is ver weg. Genieten want dit zie je in Europa niet.

De volgende morgen rijden we verder richting pas. De Enjoy houdt zich kranig op de steile stukken en het is fantastisch om hier te mogen rijden. Een turkoois blauw meer in het nationale park Tres Cruces met machtige zesduizenders en de vulkaan Ojos del salar. Het is jammer dat we hier niet langer kunnen blijven, maar het is hier erg hoog bijna 3000m en het waait keihard. Moeilijk een plekje voor de lunch te vinden. Je krijgt de deur bijna niet open van de harde wind.

Toen we bij de grens van Chili naar Argentinië aan kwamen hoorden we dat er slecht weer op komst was, daar was de enorme wind een voorbode van. De volgende dag zou de pas voor een paar dagen gesloten zijn tot het beter weer werd dus we hadden geluk. Op het laatste stuk van deze mooie weg overnachtten we nog een keer op een bekende plek tussen de gekleurde bergen. We reden naar Fiambala het eerstvolgende stadje voor boodschappen. Hier is een mooie thermen hoog in de rotsen maar met die wind zal die ook wel gesloten zijn. Een heel eind verderop overnachtten we bij het adobekerkje van Nuestra senora de Andacollo. Altijd bijzonder om hier te staan bij het s’avonds verlichtte kerkje. Ad scoorde bij het kraampje gedroogde vijgen en noten, altijd lekker.

We gaan weer verder naar het noorden van Argentinië, ook weer bekend terrein.