Brazilië; Minas Gerais: de goudroute (Estrada real)

Ik zei het al in ons vorige reisverhaal: het wordt even doorkachelen….Het werden 5 lange warme dagen over zeer slechte wegen. Dat het een lange rit zou worden wisten we, maar dat de wegen zo slecht waren hadden we niet in de gaten. Marc de boer waar we logeerden in de Pantanal had ons de noordelijke weg aangeraden en ook diverse truckchauffeurs onderweg vonden dit de beste optie richting Belo Horizonte. Het waren voornamelijk 2 baans wegen vol met dubbele vrachtwagens van vaak 30 meter die een hoop rood zand opbliezen en elkaar steeds inhaalden wat leidde tot gevaarlijke manoeuvres. Ook de tolwegen waarvan wij hoopten dat ze goed zouden zijn waren ook weer door het vele vrachtverkeer kapotgereden. Gelukkig vonden we wel elke avond een prima overnachtingsplek in een dorp of stadje want overnachten op een tankstation doen we liever niet.

In de enorme provincie Mato Grosso sul is vrijwel geen oerwoud meer te vinden. Vele honderden kilometers lang is alles gekapt voor suikerriet, soja en mais. (voornamelijk voor de Chinezen) Daarnaast zie je overal lege dorre weilanden waarvan de meeste niet gebruikt worden. De weilanden waar wel kuddes witte koeien staan hebben totaal geen beschutting tegen de brandende zon omdat er geen boom meer over is.

Eindelijk komen we aan bij onze eerste bestemming ten westen van Belo Horizonte een enorm groot park “Inhotim”. Dit park wat aangelegd is in een oerwoud met vele palmen in allerlei soorten en andere prachtige tropische bomen is het grootste open air museum voor moderne kunst ter wereld en huisvest 23 galerieën. Magnifiek park waar je heerlijk kunt wandelen. Alleen waren wij niet de enigen. 12 bussen met schoolkinderen hadden die dag ook een excursie en liepen de hele dag te schreeuwen en gillen door het park. Het restaurant in het park had een heerlijk buffet waar je allerlei Braziliaanse gerechten kon proeven.

Even wat historie over de provincie Minas Gerais waar wij ons nu bevinden. Begin 1700 werd er in dit gebied goud gevonden. Het nieuws verspreide zich al snel over de wereld en velen kwamen hier hun geluk beproeven. Dit gebied bleek een van de grootste goudaders ter wereld te zijn. Brazilië werd toen nog gekoloniseerd door Portugal en er werden duizenden slaven aangevoerd uit Afrika om onder erbarmelijke omstandigheden te werken in de goudmijnen. In 1711 werd Ouro Preto gebouwd en werd de hoofdstad van de provincie Minas Gerais.

Met de opbrengst van al het goud wat werd gevonden werden prachtige steden gebouwd met vele barokke kerken waar veel bladgoud in werd verwerkt. In het midden van de 18e eeuw woonden in Ouro Preto 110.000 mensen (voornamelijk slaven) Ter vergelijking New York had 50.000 inwoners. Over het goud dat werd gevonden moesten hoge belastingen worden betaald, dit geld ging allemaal naar de kolonisator Portugal. In de provincie Minas Gerais zijn een aantal steden uit de tijd van de goudkoorts goed bewaard gebleven. Deze route: de goudroute zijn wij gaan rijden.

We beginnen met Ouro Preto. We parkeren bij het busstation want hier is ook weer geen camping. Het historisch centrum ligt hoog want al deze plaatsen liggen in de bergen dus is het een hele klim om er te komen. Prachtige kerken, kloosters en pleinen herinneren nog aan de tijd van weleer. In de musea ligt veel religieuze kunst, maar ook veel wat herinnert aan de duistere kant van deze tijd. Allerlei martelwerktuigen en kettingen die gebruikt werden voor het in toom houden van de slaven. Ook het grootste gedeelte van de plaatselijke bevolking stamt af van zwarte Afrikaanse voorouders. We hebben niet het idee dat het thema slavernij hier ook zoveel aandacht krijgt als in Nederland terwijl er hier enorm veel mensen zijn gestorven, dan kijk je toch met andere ogen naar alle rijkdom.

Op zaterdag vertrekken we uit Ouro Preto want dan wordt het hier een compleet pretpark. In de weekends moet je hier niet zijn dan wordt het stadje overlopen door Braziliaanse toeristen. Alles is hier slecht geregeld. Weinig parkeerplaatsen beneden in de stad. Iedereen rijdt de steile hellingen op en parkeert lukraak voor kerken en monumenten. Het stinkt naar uitlaatgassen en remmen en wij maken dat we wegkomen. Van een historisch centrum autovrij maken hebben ze hier nog nooit gehoord.

Ongeveer 15 km verderop ligt Mariana de oudste stad van Minas Gerais. We parkeren op het kerkplein waar je een mooi uitzicht hebt over de oude stad. Ook weer een hele klim maar zeer de moeite waard. Alles is nog in de oude stijl en mooi gerestaureerd. Zondag is een feestdag, de stad bestaat 327 jaar en is er om 9 uur s’morgens een plechtige eucharistieviering met mooi gezang. De kleine kerk puilt uit met blanken en zwarte mensen. Dan komt de harmonie en wat sprekers. Helaas is er van Portugees niets te verstaan. Van slapen komt weinig die nacht. De plaatselijke jeugd vindt het leuk om met auto’s over het parkeerterrein te rijden met boxen die megadecibels produceren. Je ligt te dreunen in je bed. In het weekend is het altijd heel moeilijk om een rustige slaapplek te vinden.

Congonhas heeft een bijzondere kerk. Ook weer flink klimmen wat niet meevalt op een warme dag. Deze kerk die ontworpen is door Aleijadinho een beroemde architect die ook de beelden van de profeten op het kerkplein ontwierp. Voor de kerk staan een aantal kapellen met uitgesneden en gekleurde beelden die de kruisiging van Jesus en het laatste avondmaal uitbeelden. Heel bijzonder driedimensionaal.

Nadat de band van de Enjoy geplakt was (we waren in een spijker gereden) kwamen we aan in Tiradentes, een van de laatste plaatsjes van de Estrada Real. Schattig plaatsje, nog helemaal oorspronkelijk en mooi gerestaureerd. Je zou hier zo een film op kunnen nemen. Ook de meeste inwoners hier zijn zwart. Lopen valt niet mee op de puntige steentjes en dan ook nog bergopwaarts. Het stadje is mooi gelegen tegen de begroeide bergen wat je niet vaak ziet omdat alle berghellingen bijna kaal gekapt zijn. We vonden zowaar een parkeerplek in een rustig straatje waar we ook konden overnachten en het was leuk om eens een keer in het donker in de stad rond te lopen.

Uiteraard weer veel kerken, o.a. de slavenkerk die gebouwd is door slaven (in hun vrije tijd, vaak s’nachts) Het goud dat verwerkt is in de kerk werd vaak in hun haar en onder hun vingernagels uit de mijn gesmokkeld.

Eten is hier geen probleem. Supermarkten zijn hier overal (Alleen nogal prijzig. De prijzen zijn na corona met 40% gestegen) dus eten wij zeer regelmatig in een van de vele buffetrestaurants die uitstekend en zeer betaalbaar zijn. Je hebt kilorestaurants waar je bord wordt gewogen en restaurants die een vaste “all you can eat” prijs hanteren.

Sao Joao was de laatste plaats die we bezochten en voor de verandering namen we de bus. De stoomtrein was uitverkocht want het was erg druk in Tiradentes (de jeugd heeft de maand juli wintervakantie) Wat een tempo zette die buschauffeur erin. Hij scheurde door de vele bochten met kinderkopjes en ik was blij dat we er eindelijk waren. Nog een stuk met een taxi naar boven naar het historisch centrum en we waren net op tijd om nog 2 kerken en de vele andere gebouwen te bekijken.

Net buiten Tiradentes ligt een mooie camping aan de rivier met veel vogels. Mooie plek om de was te doen (hier hebben ze zowaar een wasmachine met koud water) en uit te rusten van alle klimpartijen door de oude stadjes. Helaas veel rust was ons niet gegund want er kwam een ploeg mannen met een tractor en een kettingzaag waarmee ze de bomen snoeiden en de hele dag herrie en stof produceerden. s’Avonds werden we ook nog getrakteerd op een keihard popconcert dus èèn nacht was wel genoeg.

We sluiten de goudroute af die bijzonder mooi was en vervolgen onze reis naar de stranden boven Rio de Janeiro en zakken dan langzaam af naar het zuiden van Brazilië.