De oostkust en de keizerstad van Brazilië

We nemen afscheid van de mooie goudstadjes en rijden door het binnenland om Rio de Janeiro heen richting kust. Rio hebben we al een keer eerder bezocht in 2012 na een cruise en uit de verhalen van andere reizigers horen we niet veel goeds. Veel daklozen, zwervers en drugsverslaafden. Veel overvallen op toeristen enz. Dus lang verhaal kort, dat gaan we niet doen.

Over weer slechte wegen met zeer veel snelheidsbeperkende maatregelen rijden we door de heuvels naar de kust. Gelukkig ligt de Enjoy hoog op zijn wielen want de verkeersdrempels zijn erg hoog. Je voelt dat het warmer wordt en eindelijk ook groener. Ik had me zo verheugd op de oerwouden dat de kale bergen en gekapte bossen beginnen te vervelen. De dorpjes die we passeren zijn erg eenvoudig. Eenvoudige huizen gebouwd van een steens muurtjes.

Met het gebruik van de weg is het droevig gesteld. Doorgetrokken strepen, gewoon inhalen. Rode stoplichten? Doorrijden. Inhalen voor de bocht…gewoon doen. Motoren en brommers halen je met een rotvaart in en blijken van alle kanten te komen. Dus we hebben weer 4 ogen nodig om alles in de gaten te houden en s’avonds zijn we dood moe.

De oceaan is prachtig als we aankomen in het eerste plaatsje aan de kust. Mooi aangelegde parkeerplaatsen met zowaar stranddouches. We rijden verder naar het eiland Buzios waar zelfs op maandagmorgen een lange file blijkt te staan. Het lijkt wel of Brazilianen ieder 3 auto’s bezitten zo druk is het. Gelukkig is het rustig als we over de mooie boulevard van het stadje Buzios wandelen. De Brazilianen zijn met de boten de oceaan op dus wij kunnen even rustig op een terrasje een sapje drinken. Buzios was het favoriete eiland van Brigitte Bardot en haar Braziliaanse vriend en Ad vindt het leuk om met haar beeld te poseren.

Het einde van de schoolvakanties nadert en wij hopen dat het dan een beetje rustiger wordt. We besluiten om om Rio heen te rijden naar de keizerstad Petrópolis. Druk, druk, druk. We bezoeken het paleis van de vroegere keizer en zijn familie en de kathedraal waar hij is begraven en maken een prachtige rit door ja ja erg mooi ongeschonden oerwoud wat nu een beschermd natuurgebied is. Dat is de enige manier om iets over te houden van de natuur op onze planeet, beschermen door er een nationaal park van te maken.

Terug aan de oceaan staan we in het plaatsje Saquarema met de mooie witte kerk met de lange trap. Het plekje wat we voor ogen hadden was bezet door een hele rij vissers en we vonden met veel geluk een parkeerplaats aan de oceaan. Het was zaterdagavond en in het weekend moet je maken dat je op een camping komt want als de Brazilianen vrij zijn gaan ze massaal naar het strand met volle koelboxen. Vrouwen met een maatje meer met flinke achterwerken in stringbikini’s en mannen met bierbuiken vermaken zich met kletsen eten en bier drinken. Kinderen zwart, blank en bruin spelen in het water en ondertussen staan de boxen met muziek zo hard dat je graag een noisecanceling headphone zou willen opzetten.

We vinden het niet erg dat het om 18.00 u donker is dan vertrekken de Brazilianen massaal naar huis en keert de rust terug. Tot nu toe vinden we de Brazilianen nog niet zo’n leuk volk. Ze kunnen niet normaal praten en schreeuwen constant tegen elkaar. Ze spreken geen woord Engels of een andere taal en vinden blijkbaar hun land groot genoeg. Dus blijft het bij de app translate. Maar het is niet leuk als je geen woord met mensen kunt wisselen wat met ons beperkt Spaans in andere Zuid Amerikaanse landen wel lukt.

Wat milieu betreft, dat woord kennen ze niet. Bussen staan uren stationair te draaien. Vrachtwagens worden gewassen in het zand zodat alle vuiligheid in de grond verdwijnt. Als de stranden leeglopen ligt alles vol wegwerpbekers en blikjes. Bij de supermarkt wordt zowat elk artikel nogmaals in een plastic zakje gedaan. Als je zegt geen zakjes te willen en je eigen tas bij je hebt kijken ze je vreemd aan. Bij de all you can eat geven ze maaltijden mee in piepschuim doosjes die je weer terug vindt op het strand. Ik heb er alweer heel wat opgeruimd.

Het valt hier niet mee om op gewicht te blijven. De vele kilorestaurants en bakkers met lekkere calorierijke broodjes zorgen er wel voor dat je aan komt.

We staan nu op een soort parkeerterrein achter een hek pal aan het strand. We waren van plan om 2 nachten te blijven maar ondertussen zijn het er al 5. Heerlijk om eens een paar dagen uit te rusten. De Enjoy staat al dagen stil en wij genieten van het strand en het heerlijke weer. Ondanks dat het hier winter is het hier overdag tussen de 23 en 29 graden. De avonden en nachten zijn frisser maar dat is geen probleem want als het donker is zitten we toch binnen. We hebben prima wifi hier en kijken s’avonds naar de NPO serie Anoniem (aanrader).

Vrijdag zijn we met een boot naar het autovrije Ilha Grande geweest. Fantastisch wat een mooi eiland. De boot was redelijk vol met Brazilianen en we deden 4 tropische stranden aan met hoge palmen, een kerkje uit 1843 en veel vissen in het mooie heldere water. Heel toevallig vroeg ik aan een man die naast mij zat of hij soms Engels sprak en zowaar hij bleek een Chileen te zijn uit Santiago met een 2e huis in de buurt van Maitencillo waar wij 4 maanden in de flat zaten met corona. Hij was met zijn 3 volwassen kinderen op vakantie en het werd een gezellige middag waar we weer eens gewoon Engels konden praten met aardige mensen.

We rijden nu naar de Costa Verde, de groene kust die bijzonder mooi moet zijn. Ik ben benieuwd. Jullie horen het in het volgende verhaal.