Brazilië; de Costa Verde

Eindelijk na vele slechte wegen en evenveel verkeersdrempels rijden we de prachtige Costa Verde in. Eindelijk oerwoud…daar hebben we lang op moeten wachten maar het is meer dan het wachten waard. Hier zijn alle bergen begroeid met Atlantisch regenwoud, vrij dunne boompjes, weer andere boomsoorten dan in Ilha Grande. Het is hier warm en vochtig en vaak hangt er mist in de bergen. Het oerwoud grenst hier aan de oceaan en is wondermooi en gelukkig beschermd door Unesco.

Het goud dat op de goudroute in Minas Gerais werd gedolven en vervoerd moet worden naar Portugal komt aan in de prachtige koloniale stad Paraty waar het per schip overzee verder gaat naar Europa.

Paraty gebouwd rond 1600 is nog helemaal origineel en heel bijzonder. Tot nu toe de enige autovrije stad van Brazilië die wij bezocht hebben. We parkeren pal tegenover het oude centrum met een mooi uitzicht over het water en de oude kerk. Na een boterham gaan we snel de stad in om foto’s te maken want er wordt regen voorspeld. Lopen valt nog niet mee over de grote ronde stenen, je enkels hebben het zwaar. Je waant je terug in 1600 als je door dit stadje loopt en we hebben het rijk praktisch alleen op maandagmiddag. Met veel foto’s keren we terug naar de Enjoy en kunnen we lekker buiten zitten. Plotseling staat het plein vol met wel 50 dames en gaat de muziek keihard aan. Matjes en gewichten komen te voorschijn en er wordt druk gefitnesst. Helaas als we goed en wel in bed liggen komt de jeugd die het overneemt. Boxen weer keihard aan en een hoop geschreeuw. Hier valt niet bij te slapen, dus Ad draait de pootjes omhoog en we rijden naar zee waar het redelijk stil is op een ontsnapt paard na wat steeds langskomt hinniken en ons uit de slaap houdt.

De volgende morgen begint het te regenen en ziet Paraty er grauw uit. Vorige week was het volle maan en blijkt dat het water waar Paraty aan grenst flink stijgt en de hele stad onder water laat lopen. Het water is nog steeds niet weggetrokken als wij er zijn en daar komt de regen ook nog bij.

We nemen afscheid van Paraty en rijden verder langs de mooie stranden van de Costa Verde. In Ubatuba hebben we geluk. In Brazilië mogen geen gasflessen worden gevuld, dat is bij wet verboden maar we vinden toch een gasbedrijf dat zich niet aan de regels houdt en onze 2 gasflessen vult. Heel fijn nu kunnen we tot Uruguay voorruit.

Er worden een paar zonnige dagen voorspeld en we vinden een klein strand waar we overnachten. Al vroeg in de morgen gaat het restaurantje open en horen we muziek van Bob Marley. We zetten onze stoelen op het strand, eten een visje en een garnalencurry met een sapje en genieten 2 dagen van het heerlijke relaxte strandje en de aardige mensen. Ondanks het probleem met de taal proberen mensen contact te maken en er spreekt zowaar iemand Engels.

Moeilijk bereikbaar over een steile weg is het langgerekte plaatsje Trindade. Weer zo’n schitterend strand “postcard pretty” noemen ze dat. Over een grote glibberige steen rijden we naar boven met uitzicht op de baai met enorme boulders en een woeste oceaan. We vinden een campinkje aan de oceaan en maken een wandeling. We worden meteen gewaarschuwd voor  de gevaarlijke oceaan en gaan maar niet verder door achter de rotsblokken.

Hoe mooi het hier ook is het gevoel van de wilde oceaan en maar één steil weggetje om naar boven te rijden geeft toch niet zo’n goed gevoel. Hebben we waarschijnlijk overgehouden aan de beelden van tsunami’s op tv. Als hier zoiets zou gebeuren kun je geen kant meer op.

Als we omhoog rijden heeft de Enjoy moeite met het steile stuk wat we anders nooit hebben. We wijten het aan de andere benzine die we getankt hebben en rijden door naar Sao Sebastiano, ook weer een koloniaal plaatsje waar een Japans festival aan de gang is. In de Braziliaanse winter worden er veel festivals gehouden. Zomers is het er waarschijnlijk te warm voor. We vinden een prima plek aan het water bij een leuk gekleurde skatebaan. Zwervers vinden het hier blijkbaar ook prima want er liggen er verschillende met hun honden, ook de kiosk ligt er vol mee.

Het weer zit niet mee, bewolkt en motregen maar we steken toch met de pont over naar Isla Bela. 75% van dit eiland is beschermd nationaal park. We rijden een stukje met een bus mee en wandelen langs het strand weer terug. Heerlijk dat tropisch gevoel met de vele palmen en mooie strandtentjes met verse sapjes.

Als we verder rijden voelt Ad dat de koppeling niet goed werkt en besluiten we naar Curitiba te rijden over de tolweg dan kun je een constante snelheid aanhouden en heb je geen last meer van die vreselijke verkeersdrempels. Maar 300 km is toch te ver voor de auto en de koppeling houdt het voor gezien. We kunnen nog net stoppen bij een zandweggetje dat het oerwoud in gaat. Probleem…… de dubbele vrachtwagens racen langs ons heen en dit is nu niet een plek waar je lang wilt blijven staan. Wat nu?? Gelukkig komt er iemand uit het bos aanrijden die blijkbaar het nummer van de sleepdienst uit zijn hoofd kent en belt voor ons om hulp. Een half uur later komt een aardige man aanrijden die de Enjoy de wagen op liert. Wij gaan achterin op het passagiersbankje zitten en rijden naar een grote vrachtwagenparkeerplaats. We gaan helemaal achterin staan met uitzicht op het regenwoud tussen de enorme vrachtwagens wat ons niet in dank wordt afgenomen want we worden helemaal ingebouwd.

Gelukkig is het een hele grote parking met een hotel. Restaurant, douches en zowaar ook een garage. In totaal hebben we hier 4 nachten doorgebracht. 1 nacht in het hotel en de rest in de camper. De koppelingsplaten zijn vervangen wat eindeloos duurde omdat deze garage amper apparatuur heeft. Onderdelen moesten gehaald worden uit Curitiba en toen het eindelijk klaar was bleek dat de monteur een slang van de airbags had doorgeknipt en niet goed had terug gezet. Eindelijk na 5 dagen konden we weer rijden want het begint ontzettend te vervelen al dat wachten tussen die stinkende vrachtwagens die maar uitlaatgassen staan uit te stoten. Soms snap je niet dat we s’morgens nog frisse lucht inademen als je ziet hoeveel zwaar verkeer hier langs dreunt.

We gaan de laatste etappe rijden naar het zuidelijkste stuk van Brazilië, nog 2 provincies te gaan. WE zijn er onder tussen wel achter gekomen dat het niet meevalt om te reizen in een land waar niemand een andere taal spreekt dan Portugees en ook weinig snapt als je het op een andere manier duidelijk probeert te maken.