Rode duinen en dirtroads

De dirtroad richting Sesriem viel niet tegen. Hier en daar een wasbordje in de weg daar viel nog wel omheen te sturen. Op deze oneindige wegen kom je haast geen tegenliggers tegen. Als je 3 auto’s tegenkomt spreek je van een drukke dag. De uitzichten zijn eindeloos. Een lange dirtroad met aan beide zijden van de weg weilanden met droog gras met wat koeien (hele mooie trouwens) af en toe een struisvogel. In de boompjes overal enorme vogelnesten (zijn soms zo groot dat de arme boom bezwijkt) Het kleurenschema van de natuur is prachtig. Allerlei tinten groen, grijs en zandkleur wisselen elkaar af in de bergen, het zand en het gras. Heel af en toe komt er een springbokje tevoorschijn die zo van je schrikt als je het raampje opendraait voor een foto dat hij er met een topsnelheid vandoor gaat. Is zo’n prachtig gezicht als je ze ziet rennen. Ook de blauwe roofvogel zit weer op de electriciteitspalen naar een verdwaalde muis te staren. We overnachtten op een camping juist op het moment dat je denkt dat de wereld ophoudt. Je kampeert hier bijna altijd op zand, dus je moet de hele dag uitkijken waar je alles neerzet en niks laten vallen want alles wordt vies. Als je naar dit land op reis gaat moet je goed tegen stof, droogte, hitte en zand kunnen anders wordt je gek. De vochtigheidsgraad ligt hier rond de 20%, dus dat betekent smeren met crèmes, lippen insmeren en veel drinken. Als er geen restaurant op de camping of omgeving is bestaat ons menu meestal uit pannenkoeken. Stroom is er bijna altijd en we hebben een gasbrander om op te bakken. We kwamen in de richting van Sesriem en de eerste rode duinen kwamen in zicht. We hadden de camping gereserveerd (een hele dure trouwens) want dit is de camping die het dichts bij het park ligt. Anders moet je nog minstens 60 km rijden tot de entree. Leuke camping. Iedere plek had een Kameeldoornboom voor de schaduw en een braai. De plekken zijn rondom afgebakend met stenen zodat je een soort kraal krijgt. Aangezien het erg druk is hier (naseizoen) waren de sanitaire voorzieningen zeer matig. De meeste mensen die je hier ziet zijn Duitsers en Fransen (meivakantie) met kinderen. Ze hebben een dure 4x4 onder hun kont met 2 daktenten en alles erop en eraan. Daar leggen ze ettelijke eurootjes voor neer. De kleine kinderen doe je volgens mij geen lol met zo’n vakantie want het is heel veel rijden want de bezienswaardigheden liggen erg ver uitelkaar. s’Morgens om 5 u vertrekken de meeste mensen voor de zonsopkomst achter de rode duinen. Aangezien wij niet zo’n zin hebben in massa’s mensen draaien wij ons nog een keertje om op het luchtbed en hebben een paar uur later het hele park voor ons alleen. Een lange asfaltweg (ja asfalt jippie zeggen onze ruggewervels) gaat eerst naar Duin 45 (op 45 km) deze duin mag je beklimmen. Dan rij je helemaal door tot Death Vlei. Hier kun je met een 2 wd niet verder en stap je in een wagen van de rangers. Prachtige rit door de woestijn. Death vlei is eigenlijk het einde van een rivier die eindigt in de duinen. Staat nu droog maar moet enkele jaren geleden met de enorme regens een behoorlijk meer zijn geweest. De bomen zijn dood gegaan van al dat water. Kun je je nu niet meer voorstellen, dit is de droogste tijd ooit. Het kleurenspel in het park is geweldig. Elk uur van de dag wisselen de kleuren van de rode duinen met een prachtig schaduwspel. Scherpe randen van de schaduwen maken het nog mooier. Sossusvlei is ook zo’n delta een paar kilometer verderop. We zijn totaal 3 keer teruggekeerd, elke keer op een ander uur van de dag. Maar met zonsondergang vonden we de kleuren het mooist, roder dan rood met af en toe een gemsbok (oryx) en een jakhals die de laatste restjes van een springbokkadaver opat. Als het donker wordt komen de dieren tevoorschijn en moet je erg uitkijken dat je geen springbok aanrijdt want die steken zomaar over. 29 april was onze trouwdag die we s’avonds vierden in een lodge met een heerlijk buffet aan de overkant van de camping. Wat ook een belevenis was; we zagen een bord staan met Sossusvleilodge en meestal liggen de lodges een heel eind van de weg en wordt bezoek van buitenstaanders niet op prijs gesteld. Toch de stoute schoenen aangetrokken en ernaartoe gereden en gevraagd of we wat mochten komen drinken. Ongelofelijk wat je dan meemaakt. De lodge zelf was een restaurant wat leuk was ingericht, maar het terras gaf uitzicht op de woestijn met al z’n kleuren. Zover als je kon kijken en dat was wel kilometers; magnifiek. Vanuit het zwembad had je ook dit uitzicht en zag je de oryxen drinken voor je neus. De prijzen voor overnachtingen (bungalows) zijn gigantisch , maar prijzen voor eten en drinken vallen alleszins mee. Gasten worden hier ingevlogen met kleine vliegtuigjes dan hoeven ze niet dagen te hobbelen zoals wij. Wat een schitterend gezicht als zo’n vliegtuig zo door de woestijn aan komt vliegen. Had wel wat van de film Out of Africa. De volgende stop was Solitaire. Voor degene die het boek gelezen hebben van Ton van der Lee; niks is meer zoals hij het beschrijft, alleen het landschap. Er wordt hier druk gebouwd en bussen vol met Duitsers rijden hier af en aan. Moose bakt nog steeds z’n appeltaart maar het is ons te commercieel. Na Solitaire volgde de passenroute. Elke keer als wij vragen aan mensen of wij deze wegen wel kunnen rijden is het ja als je langzaam rijdt wel, maar het valt soms niet mee. Toen we halverwege de pas aanbelden bij farm Rooisand snapte de eigenaresse niet waar wij mee bezig waren en vond dat we eerst maar eens moesten overnachten in een echte kamer met douche en bij haar in de lodge blijven eten. Goed plan daar hadden wij wel oren naar. Wat wij niet wisten was dat dit een gamelodge was waar je als jager naartoe gaat en dan dieren af gaat schieten. Je betaalt per dier een bedrag. s’Avonds aten wij goulash die overigens heerlijk was. Erg toevallig dat dit zebragoulash was…. Het geintje van de Zwitserse jager was: wij eten alleen de witte strepen….