Op weg naar Namibië

Ook al liggen de watervallen van Augrabies al bijna tegen Namibië het was toch nog zo’n 300 km voor we de Zuid Afrikaanse uitreisstempels in de paspoorten hadden staan en ons afvroegen waar we nu de grens overgingen want de grensovergang van Namibië was wel 10 km verder. Ging heel soepel. Dit is waarschijnlijk ook wel de makkelijkste grensovergang van Afrika. Alleen 22 Euro betalen voor wegenbelasting.

Vanaf Kaapstad werd het hoe verder je naar het noorden reed steeds rustiger op de weg en ook veel minder bebouwd. Maar eenmaal over de grens lijkt het even of de wereld hier ophoudt. Eindeloze rechte asfaltwegen en heel zeldzaam een paar huizen.

Voor de eerste avond hadden we een farm gebeld die ik op internet had gevonden waar een camping is. Gevraagd of we mee mochten eten want dat leek ons gezellig. De boer en de boerin woonden in een groot wit huis en ze vroeg ons of we dat witte gebouwtje zagen 4 km verder, je hebt hier een verrekijker nodig zoveel land hebben deze mensen. Daar was dus de camping met allerlei chaletjes. Toen de tent goed en wel stond en wij van de zonsondergang hadden genoten die de omgeving zo ver als je kijken kon rood kleurde stopte er een bakkie (noemen ze hier een Enjoy zonder unit) met de boerin. Ze had achterin een enorm dienblad staan met allemaal dekschaaltjes onder een deken om ze warm te houden. Tja wij dachten bij hun aan tafel te eten maar dat werd ons eigen gammele kampeertafeltje. Het diner bestond uit aardappelpuree met koteletten en vieze doorgekookte spruiten in een saus en sla. Nou als ik iets vies vind…..

Deze camping was op een prachtige plek, met een ongelofelijk uitzicht maar het heeft toch iets griezeligs om zover van alles vandaan te kamperen.

Van hieruit reden we op en neer naar de Fishrivercanyon. Over een gravelweg, duurt eindeloos. De afstanden zijn lang en de toestand van de weg sterk wisselend. De canyon die gigantisch groot is, een foto kan moeilijk de werkelijke grootte laten zien is miljoenen jaren geleden uitgesleten door een wildstromende rivier. Was prachtig.

Verder naar de westkust naar de Atlantische oceaan. Het plaatsje Luderitz. Leuk echt Duits plaatsje met nog heel veel huizen en gebouwen van de Duitsers. Die bouwen natuurlijk zo goed dat deze huizen er over 100 jaar nog staan. De kegelbaan en de Turnhalle waren er nog, het stadhuis en ook allerlei winkels.

Uiteraard eten we hier schnitzels wat heel raar is in dit land. Hier hoort ook schlagermuziek bij die je hier de hele dag hoort.

We maakten een tocht langs de kust en zagen weer ontelbare flamingo’s.

15 km landinwaarts ligt het mijnwerkersgehucht Kolmanskop. Dit hele gebied is Sperrgebied en is strengverboden te betreden. Dit is nl. het diamantengebied.

In de Duitse tijd woonden in Kolmanskop honderden Duitsers die de regie hadden over de diamantwinning. Hun huizen al meer dan 60 jaar geleden door de laatste Duitser verlaten staan er nog steeds. Het is nu een museum en er zijn interessante rondleidingen. Je kunt nog steeds de gymzaal bekijken waar de bok en het paard nog steeds staan en de slagerij en de winkels. De huizen zijn gedeeltelijk ingestort en liggen vol zand. Het leuke is dat de noordenwind het zand erin waait en de zuidenwind er weer uit zodat je een spel krijgt van zand. Voor fotografen is dit een paradijs. Het geeft heel aparte plaatjes met de lichtinval door de oude deuren en half met zandgevulde kamers.

Als je de oude foto’s bekijkt van de Duitsers begin 1900 kun je je niet voorstellen hoe ze het hier uit konden houden. Ze zijn allemaal prachtig in het wit gekleed, de dames in lange jurken. Zo midden in de hete droge woestijn. Er is hier alleen maar zand, zand en nog eens zand. Helemaal krankzinnig is dat ze drinkwater uit Kaapstad per schip lieten aanvoeren tot de kust (ruim 1500 km) en verder met ezels en karren de woestijn in.

Eten en drinken kwam ook uit Kaapstad en alles wat ze verder nodig hadden werd ingevoerd uit die Heimat. Er zijn hier ontelbare diamanten gevonden, ze lagen hier in het hete zand van de woestijn voor het oprapen. De allergrootste werd gevonden door een neger die hem aan zijn baas liet zien. Zijn baas bedankte hem en als cadeau kreeg hij een paard…..

Tot nu toe heeft onze Volkswagen zich uitstekend gehouden, maar nu begint het echte werk. We rijden nu van Luderitz een stuk terug naar Aus en gaan dan noordwaarts richting Sesriem. Dit is allemaal dirtroad zoals ze hier de gravelwegen noemen en daar is een VW eigenlijk niet voor gemaakt. Maar we zien wel hoe het gaat.