Wachten op de reparatie...

We staan vroeg op met een bijzonder mooie zonsopgang. Met goede moed rijden we de heuvel op waar het industrieterrein is van el Calafate. Hier zitten allerlei bedrijfjes. Probleem is alleen dat er aan de buiten kant niet te zien is wat voor bedrijf het is.

We staan op tijd bij Pablo voor het hek, maar het is nog gesloten en een uur later nog steeds. We weten dat het hier ook manana manana is, maar Pablo komt niet opdagen. Dan maar de buurman vragen of hij hem wil bellen. Geen gehoor, hij zit ergens in the middle of knowwhere waar geen bereik is. Teleurgesteld rijden we weer naar beneden en gaan een hapje eten. Het is ijskoud en begint te regenen. Wat nu? Nogmaals lezen in I Overlander en zowaar er is nog iemand die werkt met staal en lassen. Weer de berg op in de stromende regen en zoeken naar zijn bedrijfje. Het is zaterdagmorgen en er is een festival in de stad, dus veel kans dat hij er is is er niet. Inderdaad er is niemand. Buurman is wel in bedrijf en in mijn beste Spaans vraag ik hem of hij Juan wil bellen. Jaaaa hij is thuis en komt eraan.

Hij opent de deur van zijn garage en wat staat daar? een half afgebouwde unit, die precies moet worden zoals de Enjoy. Juan wordt meteen enthousiast als we hem ons probleem uitleggen en kruipt in de stromende regen onder de wagen om de zaak te bekijken. Het is ernstig en hij is niet blij met de slechte lassen die zijn voorgangers hebben gemaakt maar hij wil de klus wel klaren en a.s. maandag om 9 uur spreken we af. Er wordt beter weer voorspeld want het moet droog zijn voor het lassen.

Als het hier regent in Calafate is het een ramp voor de mensen hier. Natuurlijk hebben ze regen nodig want het is hier kurkdroog en het meer is ook niet meer zo vol als toen we hier de vorige keer waren. Er staan enorme plassen op de weg. De modder stroomt over de wegen naar beneden en verandert de stad in een puinhoop.

Het industrieterrein verandert in een grote modderpoel. Zou wel erg prettig zijn voor de mensen die hier werken als de weg hier wordt geasfalteerd want regen is een ramp, maar als het droog is stoft het enorm en dat is ook niet gezond voor de luchtwegen.

We zijn helemaal blij dat we eindelijk na 10 dagen wachten iemand gevonden hebben die ons wil helpen en gaan naar het centrum om eens lekker warm te lunchen. We zijn half bevroren, het is 8 graden. Tot nu toe zijn we niet zo dol op het Argentijnse eten maar Restaurant Isabela heeft eens geen vlees met gebakken eieren en slappe friet maar kookt zoals grootmoeder vroeger kookte. Geweldig, je besteld een disco (een gietijzeren pan) en kiest het vlees, daar gaat een heerlijke kruidige saus overheen met veel groente. Dit stooft een tijd in de oven en dan gaan daar gefrituurde aardappels overheen. We vonden het zo lekker dat we meteen reserveerden voor de volgende dag.

Het weer knapt enorm op en op zondagmiddag kunnen we weer buiten zitten. Maandagmorgen om 9 uur meldden we ons bij Juan en hij gaat van start. Hij slijpt het metalen plaatje eraf wat zijn voorganger er op gemaakt heeft en slijpt alles mooi glad. Dan maakt hij van traanplaat een passende plaat die erop gelast wordt. De andere kant is niet echt slecht maar hier doet hij hetzelfde. Hij ligt al die uren in die onmogelijke houding met z’n armen omhoog en een lasbril op. De vieze gassen van het lassen ademt hij gewoon in want ze hebben hier geen lashelm, niet echt gezond….Hij werkt de hele dag door zonder dat hij iets wil eten of drinken.

Om 16 uur is hij klaar en kunnen we weer vertrekken. Je voelt het meteen, de wagen rijdt veel stabieler. Wat zijn we blij…..alle doemscenario’s kunnen weer in de kast en wij kunnen onze reis voortzetten.

We zijn al een hele tijd in Calafate en we zouden heel graag nog eens de cruise naar de gletsjers maken, die was zo prachtig. Helaas is de boot voorlopig vol. We hebben niet eerder geboekt omdat ze ondanks covid toch 180 mensen aan boord laten en dat vonden wij een beetje veel. We willen graag gezond blijven. We hadden gehoopt dat er minder mensen zouden boeken op het eind van hun vakantie maar nee het is nog steeds druk.

De laatste dag in Calafate slaan we nog een kilo chocolade in en rijden we nog een keer naar Puerto Banderas. Het is een prachtige dag en het uitzicht op de besneeuwde bergen en de gletsjers is geweldig boven het knalblauwe meer. Het meertje met de flamingo’s is opgedroogd en de mooie roze vogels zijn weg maar in de lucht worden we getrakteerd op een groep van 9 Andes condors en een aantal Caracals. Ongelofelijk wat zijn deze roofvogels groot. Een condor (familie van de gier) heeft een spanwijdte tussen de 2.7 en 3.2 meter. Helaas zijn er nog maar weinig van deze vogels over.

Nu de auto weer is gerepareerd hebben we besloten om niet terug te rijden over de 70 km zeer slechte ripioweg want dat is vragen om moeilijkheden. We steken Argentinië over naar de andere kant, naar de oostkust naar Rio Gallegos. Vorig keer zijn we zuidwaarts gereden naar Ushuaia, de zuidelijkste stad van de wereld. Nu gaan we noordwaarts. Dit is een vrij saaie route langs de kust met toch wel een aantal bijzondere bezienswaardigheden.

We zijn benieuwd, dit is weereens een nieuw stuk Argentinië.

We hopen dat jullie geen schade hebben opgelopen met al die stormen die Nederland hebben geteisterd. Het lijkt wel of de Patagonische winden even jullie kant op zijn gewaaid.