De Atlantische kust van Patagonië

Van Calafate reden we dwars door het land om uit te komen in Rio Gallegos een onvriendelijk ogende industriestad waar we bij de gasfabriek onze gasflessen konden laten vullen. We besloten de Atlantische kust noordwaarts te gaan rijden maar dat bleek later niet zo’n goed idee. Al snel kreeg ik keelontsteking en daarbij een tandvleesontsteking door mijn hele mond en een heleboel aften. Ik kan je vertellen dat dat akelige dingen zijn en het 2 weken duurde voor ik er helemaal vanaf was. Waarschijnlijk een dipje in mijn immuunsysteem.

Het landschap aan deze kant van Argentinië is waarschijnlijk wel het saaiste wat we op al onze reizen hebben gezien. Oneindige zwarte steppe (ziet eruit als zwarte lage bosjes, zoals hei) De kust zie je alleen als er naar toe rijdt, dus geen uitzichten over zee en geen ruige oceaan zoals in Chili.

Op de tweebaansweg zorgen de tegemoetkomende enorme vrachtwagens voor zoveel windstoten dat de zijspiegel van de auto steeds inklapt. Overnachten is geen probleem. Je rijdt een ripioweg in en staat een paar honderd meter van de weg af tussen de nieuwsgierige guanaco’s en nando’s die het nog een beetje gezellig maken op deze oneindige vlakten met enorme windvlagen.

Veel is al gesloten, het seizoen is afgelopen, zo ook Bahia Bustamante waar een vogelkijkterrein is. Helaas hek is op slot en niemand reageert. We rijden naar Playa Escondida waar normaal gesproken een groep zeeolifanten zit. We zagen er eentje…..vriendelijke reus die waarschijnlijk de groep was kwijtgeraakt. Prachtige plek om een dagje bij te komen van al die kilometers.

Wat veel indruk maakte was het Nationale park Bosque Perificado. Dit is een park wat is aangelegd rondom de versteende Auracariabomen van 3000 jaar oud. In de tijd van de dinosaurussen was het hier tropisch en waren hier overal meren (je kunt het je niet voorstellen) De vulkaan barstte uit en overspoelde met zijn hete lava de bomen die omvielen en in miljoenen jaren versteenden. Het ziet er inderdaad uit als steen. Het is heel bijzonder en we waren blij dat we er heen waren gereden. Toch weer 100 km ripio..

Punta Tombo was ook een tegenvaller. Het park is open tot 1 april en hier nestelen miljoenen Magelhaenes pinguïns. We gingen al eind van de middag richting Punta Tombo en wilden overnachten op de parking om de volgende morgen vroeg ter plaatse te zijn maar helaas dat mocht niet van de ranger en konden we het hele eind weer terug. Tot overmaat van ramp vertelde zij dat de meeste pinguïns al weer vertrokken waren want zo gauw de jongen kunnen zwemmen vertrekken ze weer. Dus we zijn niet meer teruggeweest voor de enkele pinguïn die er nog was. (het zijn de zelfde pinguïns die we al vaak hebben gezien in Zuid Afrika)

Op I Overlander zochten we naar een andere slaapplek in de buurt. Dit bleek een oude grindafgraving te zijn. Toen we er aankwamen bleek er een Engelse bus in te zijn gaan staan om uit de wind te zijn. Wij zijn erbij gaan staan en hebben een leuke avond gehad met het Engelse stel met hun 2 schattige zoontjes. Ongelofelijk wat een verhaal. Ze hadden een loodgietersbedrijf in Engeland en 2 huizen verbouwd die ze met winst hadden verkocht en 2 kinderen gekregen in een paar jaar tijd. Nu gingen ze een jaar op reis voor de kinderen naar school moeten.

We begonnen genoeg te krijgen van het saaie landschap en besloten om het eiland Valdes maar niet te bezoeken. Ad had geen zin meer in het eeuwige rijden en de kans dat we dieren zouden zien was niet groot. Alleen orka’s zouden er misschien zijn maar om die nu uit het water te zien springen om een zeehond door midden te bijten leek mij ook niet zo’n prettig gezicht. We besloten een dag naar een camping te gaan in een plaatsje gesticht door mensen uit Wales die hier in 1875 per ongeluk aan land zijn gekomen en hier een leven hebben opgebouwd. Leuke plaats met veel eethuisjes aan de rivier en tearooms voor een echte Engelse tea.

We reden weer dwars door Argentinië en hier was een verassend natuurgebied Los Altares. Mooi berggebied met rotsen in allerlei vormen en kleuren. Het was een flinke rit weer terug naar de westkust. Helaas was het hier koud en het regende de hele dag. We reden in de stromende regen door het Alerce nat. park en bezochten een dag Bariloche. Het is overal nog steeds erg druk. De schoolvakanties waren op 1 maart afgelopen, maar er zijn nog steeds veel Argentijnen die in eigen land vakantie vieren. (wij denken dat ze allemaal in Argentinië blijven omdat hun pesos in andere landen niet veel waard zijn)

De Argentijnen reizen vaak in auto’s met stokoude caravans erachter of omgebouwde bussen waar dikke zwarte roetpluimen uit komen. APK? Nooit van gehoord. Ze zwaaien allemaal naar ons en knipperen met hun koplampen en zijn blij na 2 jaar corona eindelijk weer eens vakantie te kunnen vieren. Achter in de truck hebben ze een berg hout liggen en natuurlijk een koelbox met kilo’s vlees want wat is een Argentijn zonder zijn asado. De jeugd vindt het een sport om een auto van wel 50 jaar oud die met plakband aan elkaar hangt zoveel herrie te laten maken dat je ze aan de andere kant van het dorp nog hoort. Milieu hebben ze ook nooit van gehoord…..

Iedereen vindt het de normaalste zaak van de wereld dat je een auto nooit afzet. Gisteren stond een ranger met een groep mensen te praten….bijna een uur heeft de motor staan stinken terwijl er niemand in zat. Tja je ergert je hier vaak…..

In San Martin des Andes, misschien wel het mooiste stadje van Argentinië met prachtig gebouwde huizen en hotels van hout en winkels met bekende merken spraken we af met Marieke en Michiel die we een paar maanden geleden ontmoetten in Chili. Peter had zich ondertussen bij hen gevoegd met zijn rode brandweerwagen. We stonden met z’n allen op de hippieparkeerplaats en gingen uit eten in een leuk restaurant. Leuk om weer eens bij te kletsen want we zien praktisch nooit andere overlanders.

Ondertussen zijn we alweer een heel eind noordwaarts. Het landschap verandert hier snel. Van de mooie dennenbossen en het 7 merengebied namen we afscheid en meteen ook van de regen. Hoe noordelijker je komt hoe droger en warmer het wordt.

We staan nu heerlijk op een camping aan een riviertje onder de bomen. Het is 32 graden dus even kalm aan. We zijn nog eens naar het Laninpark gereden door de Auracariabossen waar we 2 jaar geleden stonden bij de grens toen corona was uitgebroken. En nu is het dan oorlog in Oekraïne. We lezen hier elke dag de Volkskrant maar het idee dat het zo dicht bij huis oorlog is met alle ellende die dat met zich meebrengt dringt maar moeilijk door. Nooit gedacht dat we nog eens oorlog zouden meemaken…..

Foto’s houden jullie nog even tegoed want er was geen stroom bij de pomp en dus ook geen wifi.