Van de Sahara naar de Atlantische oceaan

Allereerst hartelijk bedankt voor al jullie felicitaties!

Van zuidoost Marokko zowat tegen de grens van Algerije en de Sahara moesten we een afstand overbruggen van meer dan 500 km helemaal naar het westen, de Atlantische oceaan. We hoorden van andere Nederlanders dat de weg die op onze kaart stond als "in aanbouw" allang klaar was en goed te doen was. We verwachtten er niet veel van maar het bleek een schitterende route. In het begin nog palmoases met ezeltjes en vrouwen die weer met grote balen gras op hun rug liepen voor de dieren. Maar het landschap werd steeds droger en de natuur steeds ruiger. Ongelofelijke landschappen. Gorges, canyons, ruige bergen in allerlei vormen en kleuren.

De vraag was of we onderweg een camping zouden vinden want op internet en in de campinggidsen stond niets vermeld over deze route. Jawel hoor zelfs in deze uithoek van Marokko vonden we een prachtcamping in Tata. Gelegen op de oever van een rivier met uitzicht op de ksar aan de overkant. Jongens zwommen in de rivier en hadden de grootste lol. (meisjes wat doen die eigenlijk? waarschijnlijk studeren en hun moeder helpen)

3 dagen reden we dwars door droogstaande rivieren waar zelfs na zo'n natte winter geen water in staat. Over bergpassen, haarspeldbochten, goede wegen maar ook smalle weggetjes met kuilen en gaten tot we uiteindelijk uitkwamen in Tafraoute. Wat een kleuren hebben de bergen hier, veranderen elke keer van kleur als de zon draait. Helaas kreeg Ad het aan de stok met een Fransoos toen hij z'n hond een tik verkocht toen die hem in z'n kuiten wilde bijten en mij erbij.

De laatste etappe weer over een pas naar de Atlantische oceaan. We ontmoetten een Belg die op de fiets de passen deed, hij had paasvakantie. Ongelofelijk hij reedt soms 100 km per dag.

Na al het zand en stof is het heerlijk om de oceaan te zien en al het stof uit je neus te blazen. We bleven een paar dagen in Sidi Ifni een voormalige Spaanse enclave. Was niet veel meer van te zien dan enkele Art Decogebouwen maar de camping lag pal aan zee. Van de 3 campings hier waren er nog maar 2 open. De ene camping was half weggeslagen door de overstromingen van van de winter. De rivier is hier flink buiten z'n oevers getreden en heeft heel veel vernielingen aangericht. Wij hadden al gehoord van andere reizigers dat hier zoveel schade was. Onderweg ook veel bruggen die vervangen werden en wegen waar een groot stuk van af was gevallen.

Heerlijk, de hitte is weg het is hier rond de 23 gr. Op zondag was het souk dus konden we weereens verse groenten inslaan. Alles ziet er hier vers uit en het aanbod is veel groter. Ze hadden zelfs prei en venkel en meloenen en aardbeien die hebben we lang niet gezien. Eigenlijk zou je hier elke dag wel uit eten kunnen gaan als je ziet wat het kost maar het is wel eenzijdig. Altijd tajines en spiezen. Ik vind het toch wel heel leuk om zelf te koken.

Enkele kilometers verderop achter een hotel parkeerden we de Enjoy. Hier was een trap helemaal naar het strand met prachtige rode rotsen die steeds roder werden naar gelang de middag vorderde. Was een prachtige strandwandeling naar de arches. Rotsen waar de oceaan in de miljoenen jaren grote openingen in gebeukt heeft zodat je er nu onderdoor kunt lopen. Heel apart.

Dat de lokale bevolking dit ook een leuke picknickplek vindt is wel te zien, bergen afval. Het is de Marokkanen niet aan te leren om hun afval mee naar huis te nemen. Het hele land ligt bezaaid met plastic. In de bomen hangen vaak zakjes in allerlei kleuren en die hangen er over 100 jaar nog. Niemand ruimt ze op.

De uitzichten over de oceaan zijn geweldig. Aan de ene kant zie je heuvels die mooi groen zijn en aan de andere kant de ruige oceaan met grote zwarte rotspartijen. Er moeten hier grote zeehonden zitten maar die hebben we nog niet gezien. Als je hier uitstapt om over de oceaan te kijken loop je door een tapijt van bloemen. Vetplanten en grote bolcactussen die bloeien, madeliefjes en nog van alles. Ook een rode vetplant die kruipt geeft het landschap een prachtige kleur. Je weet niet wat je ziet wat hier gewoon in het wild en in de berm van de weg groeit. Ik vond het jammer dat we de amandelbloesem hadden gemist, dat was in februari maar dit maakt alles goed.