Rondreis van Merida naar Chiapas

De kauwgumknauwende jongen achter de balie van het autoverhuurbedrijf verontschuldigde zich. Ze zouden ons ophalen bij het hotel. Toen er na 2 maal bellen nog niemand kwam namen we een taxi naar hun kantoor. Tja dat is Mexico zei de receptioniste…..Maar soms moet je gewoon het heft in eigen hand nemen. Na het papierwerk konden we dan eindelijk vertrekken naar Izamal, het gele stadje. Toch weer zo’n 70 km met de auto, maar een mooi proefritje voor het echte werk morgen begint. Alle gebouwen in Izamal zijn okergeel. De grootste attractie is het Franciscanerklooster met de enorme binnenplaats. Het ligt op een heuvel zodat alle aandacht op dit grote gebouw gericht wordt. De Paus is hier ook pas geweest en van zijn voorganger staat hier een standbeeld. Voor het klooster staat een rij koetsen in allerlei kleuren. De paarden dragen hoedjes en staan hier te wachten op toeristen. Normaal gaan wij nooit met een koets, maar de ergste hitte was weg en het is heerlijk om in een koetsje door het gele stadje te rijden wat ook nog vol staat met piramides, gewoon tussen de huizen in, heel apart.

Ad had de route thuis al uitgezet en de hotels geboekt en dat was maar goed ook. Campeche was de eerste stop. Een erg mooi gerestaureerd Spaans koloniaal stadje met een stadsmuur en gelegen aan zee. Heerlijk vis gegeten in een van de vele visrestaurants en s’avonds werd er een sound and lightshow geprojecteerd op een van de gebouwen over de geschiedenis van Campeche vanaf de Mayas tot aan de inval van de Spanjaarden begin 1500. Ten tijden van de Spaanse overheersing was Campeche een belangrijke zeehaven. Vanuit Spanje kwamen hier schepen aan die over de handelsroutes via de Azoren en de Kaapverdische eilanden hier naar toe voeren en hier hun handelswaar losten.

Bij Campeche bezochten we Edzna een onbekende maar erg mooie Mayaruine. We reden de grote tolbrug over en zagen 2 dolfijnen. Het werden een paar pittige dagen met behoorlijke afstanden van 250 km. De steden die we aandeden daar was niks aan, dat wisten we. Villa Hermosa, de naam klinkt mooi maar het is een stad met een afschuwelijk klimaat. s’Avonds aten we een hapje bij de Chinees en vluchtten weer terug de AC kamer in, het was 38 gr. s’avonds om 20 uur met een hoge luchtvochtigheid. De volgende morgen vroeg opgestaan en het dieren annex Olmtekenbeelden museum bekeken, de beelden zijn zo’n 50 jaar geleden gered door Frans Blom (Deen) een antropoloog die veel betekend heeft voor het behoud van de cultuur van de Mayastammen.

We zijn nu in de staat Tabasco, schitterend groen met overal water en veel vogels en hier en daar een paard en wat grazende koeien. We namen de verkeerde weg en juist daarom kwamen we op een prachtige brug waar we roofvogels, de kingfisher, ibissen, reigers en andere vogels zagen. Het landschap werd steeds tropischer en veranderde in het mooiste stukje regenwoud wat ik ooit heb gezien. Enorme hoge kapokbomen en andere tropische bomen met rode glanzende afbladderende stammen. Helaas plotseling hield dit mooie gebied op en veranderde in een droog kaal gebied, waar geen boom te zien was. Dit was wel de pittigste rijdag tot nu toe. Alleen maar bochten door de bergen van s’morgens vroeg tot s’avonds toen we eindelijik bij het hotel el Ceiba (de heilige boom van de Maya’s:kapokboom) aankwamen, gelegen in een tropische tuin in het plaatsje Chiapas del Corzo.

De volgende morgen gingen we varen, weer zeer toeristisch maar ja. De Sumedero kloof was mooi, maar als je 2 uur met zo’n rotgang over het water knalt heeft je rug wel veel geleden ook al omdat de bedden hier van beton zijn. Ze gieten beton in een vorm, daar gaat een houten rand omheen zodat het lijkt op een bed en hierop een matras. Nou ik hoef jullie niet uit te leggen hoe je je na alweer zo’n betonnen nacht voelt.

Ondertussen zijn we aangekomen in de staat Chiapas, het leefgebied van vele bergstammen die allemaal hun eigen klederdracht dragen en naast Spaans hun eigen Mayataal spreken. Ze zijn erg goed in handwerken en je ziet de vrouwen rustig borduren onder een boom terwijl ze op de koeien passen. Elke keer denken we weer dat het kleine steden zijn, maar San Christobal de las casas was weer een flinke stad. Hier hadden we 3 nachten een kamer gereserveerd op een hacienda, erg mooi. Het oude koloniale centrum met de Mayamarkt was mooi maar abnormaal druk. Op zondag kon je hier over de koppen lopen, allemaal Mexicanen die dit schijnbaar een leuk zondaguitstapje vinden. De volgende dag maakten we een ritje naar 2 bergdorpjes waar de stammen wonen. Je kon de deur van de auto niet eens openkrijgen, zo opdringerig zijn de kinderen hier. Overal lopen hier vrouwen te sjouwen met stapels omslagdoeken en geborduurde bloesjes met meestal een baby op hun rug en nog een paar jengelende kinderen erachteraan.We mochten de kerk bezoeken, overal lange tafels met kaarsen en overal heilige beelden in kasten. Op de grond dennennaalden geen banken. Hier zag je de mensen bidden en kaarsjes branden. Ze zijn Katholiek met een mengeling van hun oude Mayageloof.

We hadden geluk, het was zondag en er was een huwelijk. Voor de kerk zaten op 2 lange banken Indianen van een bepaalde stam in hun prachtige feestkleding. Helaas mag je hier niet fotograferen, wat ik heel erg vond want dit zijn zo’n kleurrijke mensen. We hebben een snapshot gemaakt en met wat plak en knipwerk heb ik er toch nog wat van gemaakt.

Op tripadvisor vonden we een Italiaan en een Thaisrestaurant wat een heerlijke afwisseling was na al dat Mexicaans eten wat erg saai wordt.

We zijn allebei al bijna 2 weken niet erg lekker, enorme hoestbuien en koorts. Vanmorgen toch maar even een dokter geconsulteerd die ons een zak medicijnen meegaf (en een flinke rekening).

Dat wij helemaal niet meer gewend zijn aan hotels dat is wel duidelijk. Wij vinden huizenruilen nog steeds ideaal, maar zogauw je een rondreis wilt maken ben je toch aangewezen op hotels.