Patagonian dreams

We moesten een behoorlijke afstand overbruggen om bij de volgende highlight te komen. Ongeveer 600 km steppe, wat eruit ziet als halfwoestijn, droog met kleine bosjes steppegras hier en daar een heuvel maar verder niets. Saai maar we wisten dat er een buitengewoon mooi gebied aan zat te komen.

Normaal gesproken zie je het Fitz Roy bergmassief al opdoemen op 80 km voor El Chalten, maar het was zwaar bewolkt en het regende dus er was geen berg te zien. We kampeerden 2 nachten in een rustig straatje in El Chalten, een druk toeristenplaatsje en gespecialiseerd in alles wat wandelaars nodig hebben. Vanuit de warme Enjoy zagen we wandelaars met zware rugzakken om 7 uur s’morgens al vertrekken in de regen. Wij zetten nog een pot thee en genoten van een lekker joghurt-perzikontbijtje. s’Avonds lekker uit eten, dat was lang geleden.

Maar geduld wordt beloond en de volgende morgen stonden wij ook vroeg op en scheen de zon en was de lucht helder. We wandelden de berg op en genoten van het prachtige uitzicht op de Fitz Roy. Het waaide zo hard dat we ons aan stenen vast moesten houden om je evenwicht te bewaren. Met haren en ogen vol zand werd het tijd om weer eens ergens lekker te gaan douchen. We staan heel weinig op campings en kamperen meestal wild en douchen dan op campings (doen ze niet moeilijk over als je maar betaalt) of in een hostel.

We maakten een mooie rit naar Lago Desierto over een zeer slechte ripioweg met spectaculaire uitzichten over meren, gletsjers, watervallen en gammele bruggetjes. Die nacht kampeerden we op de gratis camperplaats en was de zonsondergang erg mooi over de bergen, de lucht kleurde roze. In het park mochten we niet staan kwam een ranger ons vertellen toen we net aan het avondeten zaten.

Het afscheid van deze beroemde berg was geweldig. Toen we aankwamen zagen we niets en nu keken we eindeloos achterom en zagen we Fitz Roy en de bergketen steeds weer. 100 km verder was nog een toegift en kampeerden we weer aan een meer met heel in de verte de bergen. Weer in niemandsland met alleen de vogels die zich tegoed deden aan de bessen die hier beroemd zijn en waar jam van wordt gemaakt. Het lijkt of hier geen dieren leven, maar we zagen al een soort marmot, een vosje en heel bijzonder een amadillo.

Het park Glaciares is heel groot en omvat het gebied van el Chalten tot en met de Perito Moreno de volgende highlight. We hadden net een leuk plekje gevonden niet ver van de ingang van het park toen een Nederlands echtpaar bij ons kwam staan in een gehuurd busje. (wat zijn wij blij dat we de Enjoy hebben laten overvaren want in zo’n simpel busje met die orkaanwinden is niet echt leuk)

De volgende morgen reden we het park binnen en het is nog 30 km rijden tot je op de parking aankomt bij de gletsjer. Fenomenaal is de eerste aanblik als je nog nooit zo’n enorme gletsjer hebt gezien. We waren vroeg en het was ondanks dat de zon scheen ijskoud. Voor de eerste keer droegen we onze winterjassen met een wollen trui eronder en muts en handschoenen. De wind blaast dwars door je heen die over de gletsjer komt.

Het park is zo ingericht dat er honderden mensen van alle kanten de gletsjer kunnen bekijken. Er zijn balkons gemaakt van metalen roosters en kilometers wandelpaden. s’Middags werd het een stuk warmer en konden we lekker in de zon zitten, Ad was zelfs verbrand. Die nacht sliepen we op dezelfde plek en kregen we buren uit Zwitserland. De volgende dag reden we weer het park in en maakten we een boottocht langs de “gletsjermuur” die tussen de 50 en 70 meter hoog is en als je zo dichtbij komt heel indrukwekkend is. Regelmatig hoor je een knal en een paar seconden later breekt er ergens een stuk ijs af wat met geweld in het water dondert en een vloedgolf teweeg brengt waar de boot van gaat deinen. In het “Glaciarium” (een museum gebouwd op een heuvel met uitzicht over de omringende bergen) werd uitgelegd hoe gletsjers ontstaan zijn en werd een film gedraaid over Perito Moreno met mooie beelden van de ijsbrug die eens in de zoveel tijd instort. Deze gletsjer is een van de weinige die nog stabiel blijft, de meeste smelten en er werd weereens pijnlijk duidelijk wat de klimaatverandering in gaat houden voor de wereld en daar wordt je niet vrolijk van.

Nog 2 nachten kampeerden we wild in de buurt van El Calafate en maakten veel foto’s van vogels in Laguna Nimez bij Lago Argentina. Hier leven ook flamingo’s maar door de harde wind staan ze meestal in elkaar gedoken. Ook bijzondere eendensoorten en witte en zwart-witte zwanen, honderden een prachtig gezicht.

We genieten volop, elke dag is weer een verassing en zien we iets bijzonders. Het slapen in de eenzaamheid met kilometers verre uitzichten vinden we geweldig. De Enjoy houdt zich kranig en als je rustig rijdt en op tijd de banden leeglaat gaat het allemaal goed en heb je hier echt geen 4x4 nodig. We ontmoeten mensen uit de hele wereld en krijgen en geven vaak tips.  

We staan nu niet ver voor de grens van Chili en kamperen weer in een weids landschap. Hier zijn geen vogels, alleen enkele karkassen van Guanaco’s die witgebleekt zijn door de zon. We hebben heerlijk gegeten vanavond. Ik had gisteren stoofvlees gemaakt en vanmorgen broccoli gescoord (wat hier vrij zeldzaam verkrijgbaar is) kersen na (waar Ad zich ziek aan kan eten) en een chocolaatje bij de thee (we hebben nog wat voorraad van Bariloche)

Helaas voor de douane maar deze keer verstoppen we toch wat paprika’s want we gaan van de grens Chili in naar het Park Torres del Paine, weer een highlight. De vorige keer was er amper groente te krijgen in Chili in de kleine plaatsjes.

We zijn al heel zuidelijk en gaan waarschijnlijk helemaal naar Ushuaia, maar wij houden jullie op de hoogte. Onze huurders hebben van de week ons huis betrokken, fijn dat ons huis weer bewoond is. We hopen dat ze ook een fijne tijd hebben.