Chili en de Carretera Austral

We kregen een warme ontvangst op het douanekantoor van de Chileense grens, de kachel brandde volop. Het was ijskoud, mistig en het regende. Gelukkig was het papierwerk zo voor elkaar. We hadden onze “temporary import permit” bij de Argentijnse grens ingeleverd en kregen hier een nieuwe voor 3 maanden rondtoeren door Chili en ook weer een visumstempel voor 3 maanden in onze paspoorten.

Na het papierwerk was de camper aan de beurt. Je mag naar Chili geen vlees, groente en melkproducten meenemen. De douanier inspecteerde onze koelkast waar alleen een stuk vacuüm verpakte kaas in lag en dat was ok. Hij scheen hier en daar in een kastje met zijn zaklamp maar kon niets bijzonders ontdekken.

Die nacht vonden we een prachtig plekje met een “Milka-uitzicht” zoals we het noemen (bergen, weide met grazende koeien) De weinige auto’s die passeren toeteren een keertje als begroeting, altijd leuk.

De volgende dag regende het nog steeds en was het ook bij het opstaan zo koud dat  de kachel aan moest. Maar het weer werd iets beter en het zonnetje brak door zodat we op de hangbrug over de snelstromende rivier de Futaleutu mooie foto’s konden maken van de rafters die zwoegden in het ijskoude water. Prachtige rit langs de rivier tot het dorpje Villa St. Lucia. Vreselijk zo’n lelijk dorpje en ook niks te krijgen in de winkels. Gelukkig vonden we een mevrouw die heerlijke empanada’s bakte met een Indiase kipvulling, geen verkeerde lunch. Het is een hard leven hier in the middle of nowwhere voor de mensen die hier wonen. De huisjes zijn klein en erg simpel gebouwd. We vragen ons af hoe ze hier de winter doorkomen, we zien al veel mensen in de weer met hout om alvast een voorraadje aan te leggen.

De Carretera Austral is gedeeltelijk geasfalteerd maar er is nog heel veel ripio. Ad heeft ondertussen op aanraden van Klaas (bedankt Klaas) een compressor gekocht. Als we een flink stuk ripio gaan rijden laat hij de banden zachter worden en als we weer op asfalt komen blaast hij ze weer op met de compressor. Dit rijdt een stuk comfortabeler. Het knalt niet meer zo en zo lijdt de unit ook een stuk minder.

De route is nog veel mooier dan we ons hadden voorgesteld, overal meren met prachtige onaangetaste bossen, wilde fuchsia’s en grote berenklauwen. Rivieren omzoomd door blauwe lupines. Overal bruggen met watervallen, je komt ogen tekort. s’Avonds zijn we doodmoe van al dat moois en het turen op de weg om de gaten in de weg te omzeilen. Af en toe lijkt het wel of we een aflevering rijden van de gevaarlijkste wegen van de wereld, vooral als de ripio nat is en je gaat schuiven. De weg is soms zo smal dat je moeilijk kunt passeren en vangrails zijn er vaak ook niet.

Het weer werd steeds beter met een temperatuur tot zelfs 27 gr. dus prima weer voor de was op een camping en weereens wifi want dat was lang geleden.

In Cerro Castillo waaide het zo hard dat we vertrokken op de camping. Onze koelkast werkt op gas als we niet rijden en als we geen plek uit de wind vinden met de achterkant van de camper waait de gasvlam uit. Dan maar weer wild staan wat ons uitstekend bevalt, er zijn zulke mooie plekken te vinden en je mag bijna overal staan. (zolang er geen hek om heen staat want dan is het van een particulier)

De volgende morgen liepen we een wandeling in de bergen om te gaan kijken naar “de handen” (Cueva de las manos) Hier onder een abri in de rotsen staan handafdrukken van vroegere bewoners. Dit gebied en een groot deel van de planeet lag onder een ijslaag van 1000 meter tussen 2.000.000 en 14.000 jaar geleden. Een gedeelte van het noord Patagonisch ijsveld ligt hier 80 km vandaan en bestaat nog steeds. (hoelang nog want het smelten van het ijs gaat harder dan ooit)

Vanaf deze berg heb je een geweldig uitzicht over de gletsjer Cerro Castillo.

Het is hier nu hoogzomer en de dagen zijn lang, het is licht tot na 22.00 uur. De Chilenen hebben nu ook vakantie maar zij gaan waarschijnlijk niet over de Carretera rijden want het is hier niet bepaald druk. We zien voornamelijk toeristen, busjes uit Europa, motorrijders met tentjes, backpackers en veel fietsers. Ongelofelijk respect hebben we voor het uithoudingsvermogen van de fietsers die door de ripio ploegen. Op een camping kwamen we ook een stel Brabo’s tegen uit Den Bosch. Zij waren begonnen met fietsen in Peru en wilden helemaal naar het zuiden fietsen.

We stonden bij een meer bij een Frans stel fietsers die kampeerden in een tent met 2 kleine kinderen. De kleinste kon nog maar net lopen. Ze zaten achterin een karretje wat de hele dag over de ripio knalt. Pa snapte niet dat de kinderen er geen zin meer in hadden, hij had nergens last van. Het ergste is het stof, omdat het hier zo droog is waait bij elke passerende auto stof op wat je in je ogen krijgt. We zien fietsers vaak ook met een soort duikbrilletje op.

Onze reisgids attendeerde ons op een extra route over een pas aangelegde weg over de bergen naar Puerto Sanchez. Magnifiek uitzichten over het enorme Generaal Carrerameer. Dit meer wat ¾ in Chili ligt en ¼ in Argentinië (hier heet het Buenos Airesmeer) is een gletsjermeer van 970 km2 met prachtig schoon turquoise water. Aan de overkant ligt het noordelijk ijsveld en het blauw contrasteert prachtig met het groen van de bomen.

Hier aan de achterkant van de rotsen liggen de marmergrotten. Dit zijn grotten die in de loop van de tijd door het water zijn gepolijst en zo in allerlei vormen en kleuren zijn veranderd in ware kunstwerken van grijs tot blauw en bruin. We maakten een boottocht naar de grotten van een paar uur met een Chileense familie en we hadden weer geluk met het weer. Bijna geen wind en dat is in de middag opmerkelijk want meestal steken de Patagonische winden op rond 16 uur en blazen je bijna omver, wat een kracht. Je mag dan de deuren van de auto wel goed vasthouden en de ramen in de camper dicht.

We reden het hele meer rond en genoten van het mooie zonnige weer en van de prachtige vergezichten en kleuren. Uiteindelijk kwamen we weer uit in Argentinië waar we de reis zuidwaarts vervolgen.