De Okavangodelta

In Nata moesten we kiezen of richting Zuid Afrikaanse grens of naar de Okavangodelta en 300 km heen en terug extra. Tja we zijn hier nu en of je hier nog ooit terugkomt is maar de vraag dus we besloten de saaie weg naar Maun te rijden.

Het landschap van Botswana is buitengewoon saai. Vlak dor landschap met bomen en struikjes en grote zoutpannen die nu droog staan. Alleen de parken zijn bijzonder mooi.

Maun is een typisch Afrikaans bijzonder ongezellig zeer rommelig en stoffig plaatsje. Je snapt nooit hoe zo’n plaatsje in elkaar zit. We kampeerden aan de rivier achter het Sepia hotel op een enorme campsite. Prachtig uitzicht, maar hier geen nijlpaarden meer en ook geen krokodillen.

We hadden een dag nodig om uit te vinden welke activiteiten we konden doen en wat ze kosten. Op het activiteitencentrum van onze camping werd ons zonder blikken of blozen verteld dat een rondvlucht boven de delta 275$ kostte pp (door een negermeisje wat zelf 0,50 eurocent per uur verdient) Mokorotochten waren ook erg duur en Ad voelde niet veel voor een tocht per uitgeholde boomstam tussen de nijlpaarden met een overnachting in een tent op een eiland met loslopende wilde dieren.

Na een dagje shoppen op het vliegveld bij de diverse airlines en contactenleggen op de backpackers gingen we met z’n vijven een rondvlucht maken over de delta in een 5 seater van Kavangoair voor de somma van 50 euro pp. De vlucht stond gepland om 16 u s’middags omdat het licht dan het mooist is. De piloot deed zijn uiterste best om ons wild te laten zien tijdens de vlucht en het vliegtuigje maakte wilde bewegingen. Je kunt wel nagaan wat er dan gebeurt, je wordt behoorlijk misselijk. Maar Ad vond het geweldig en met zijn scherp gezichtsvermogen wees hij ons de diverse dieren aan die naar de waterplaatsen liepen. Ook al vliegt het vliegtuigje laag, het blijft moeilijk om te ontcijferen wat voor dieren je ziet. De vlucht duurde 45 min. en ik was blij dat we weer op de grond stonden. Geef mij maar een luchtballonvlucht, heel stil, je hoort alleen de gasvlam aanspringen en het leuke is je hoort de geluiden op de grond.

De Okavangodelta is nu voor 80% droog. De delta is eigenlijk een rivier (de Okavango) die ontspringt in de bergen van Angola en wijdvertakt eindigt in de woestijn en niet zoals andere rivieren in zee. Het water bereikt pas in juli na een lange weg de Okavangodelta.

Hier in Afrika zie je elke keer weer hoe belangrijk water is voor mens en dier. Leven en dood gaan vaak samen met water. We maakten een wandeling langs de rivier met een vogelkenner in Maun. We maakten een opmerking tegen hem dat we vonden dat het vee er in Botswana zo goed uit ziet. Prachtige dieren met glanzende vachten en ook de ezeltjes die in veel landen als lastdier worden gebruikt waar je tranen van in je ogen krijgt. Hier trekken ze met z’n drieën een karretje met 2 mensen en brengen de rest van de dag door al grazend en slapend aan de rivier. Roger de vogelkenner zei dat ze nu 3 jaar goede regens hadden gehad en dat het vee er daarom zo goed uit ziet. Als het niet regent is er geen water voor de dieren en gaan ze dood zo simpel is dat blijkbaar.

We zagen niet veel nieuwe soorten vogels maar hij vertelde ons wel allerlei andere dingen over Botswana. Hij woonde al 23 jaar in Maun en had nog steeds geen definitieve verblijfsvergunning en was bang dat hij volgend jaar het land uitmoest. Al die jaren had hij les gegeven aan de plaatselijke basisschool. Vreemd, maar wij merken steeds in deze Afrikaanse landen dat ze geen blanke mensen in hun land willen en het blijkt elke keer weer dat ze het alleen niet kunnen. Het voorbeeld van Zimbabwe heeft blijkbaar niet genoeg effect.

Terug naar Nata waar we een leuk gesprek hadden met een jong Israëlisch stel die al 8 maanden door Afrika reisden met de bus en al zoveel gezien hadden. Op de campings heb je vaak leuke contacten met jong en oud. Veel oudere Zuid Afrikanen van rond de 70 kamperen nog in een tent, heel anders dan in Europa.

Onze reis begint op een eindje te lopen en we gaan nu richting Zuid Afrika wat nog een hele rit is.

Aan het begin van deze reis hebben we natuurlijk heel wat spullen aangeschaft. Op onze vorige Afrikareis 6 jaar geleden hebben we zowat alles weggegeven. Nu ontmoetten we onderweg een echtpaar uit de omgeving van Johannesburg. Wij vroegen hen of ze misschien in hun omgeving een opslagplaats wisten waar we onze kampeeruitrusting in bewaring konden geven voor een tijdje tot we weer terugkomen.

Ze boden spontaan aan om op de terugweg bij hun langs te komen en de spullen te stallen in hun garage. Buitengewoon aardige mensen.