Nieuw land: Bolivia

Na een paar dagen klussen en zoeken naar materialen in Salta vertrekken we weer noordwaarts. Het is geen straf om deze mooie weg weer te rijden met de gekleurde en puntbergen. We slapen nog eenmaal bij het witte kerkje en rijden s’morgens op tijd naar boven naar de “Quebrada de las senoritas”. Prachtige wandeling in de kloof in roodbruin en groen met cactussen. Hierna rijden we door naar Maimara met het bijzondere kerkhof. De camping is niks maar er is een mooi restaurantje geopend met uitzicht op de puntrotsen. Hier aten we heerlijke Sorrentinos (een soort ravioli met een lekkere saus)

We spreken af met Monique en Sjors om te gaan zwemmen in thermaalbad el Rey. We kamperen naast elkaar op de parking en kletsen lekker Nederlands. We maken een wandeling naar het hotel vlakbij en lunchen daar gezellig met z’n vieren. De volgende dag nemen we afscheid want wij gaan de laatste etappe van noord Argentinië rijden en dan naar Bolivia.

Het is vandaag “Dia de la Patria” (een nationale feestdag in Argentinië) en we zien een paar gauchos met hun paarden en een fles bier in hun hand en een stelletje jongens die van zattigheid van een muurtje vallen in het feestgedruis. Uiteraard wordt overal vlees gegrild op de asado’s.

Na een omleiding door het dorp vinden we eindelijk de grenspost. De douane zit in containers want er wordt hier een nieuw douanekantoor gebouwd. Ondertussen steekt er een zandstorm op. Ad rent van de ene container naar de andere voor stempels en papieren in de storm en dan valt de wifi van de douane uit en hebben we geen idee hoelang dit nog kan duren. Ik zet koffie (wat is het toch heerlijk om altijd je huis bij je te hebben) Samen met een Nederlandse motorrijder wachten we op het verlossende woord. Ja de wifi doet het weer en een half uur later kunnen we eindelijk verder. Een nieuw land, na de vele mooie tochten die we maakten door Argentinië en Chili zijn we nu in Bolivia met een visum voor 3 maanden.

Het is hier een uur later, maar toch om 18.00 u donker. We vonden een prachtig oud kerkje met wat huizen eromheen die op instorten stonden. Prachtige stille overnachtingsplaats.

De volgende dag hebben we Euro’s gewisseld voor Bolivianos en kunnen we gaan rijden over de peage, de tolweg van Bolivia die uitstekend is. Dat hadden we niet verwacht. We rijden naar Tupiza waar de bergen ook weer kleuren en er quebradas zijn. We overnachten bij Mario en zijn gezin. Hij woont op een mooie plek, een beetje moeilijk te vinden in een huis wat ooit van een baron is geweest die rijk werd door de mijnbouw. Zijn vrouw doet onze was en wij gaan met het plaatselijke vervoermiddel de tuk tuk de stad in. Het lijkt wel Thailand. De volgende dag rijden we met de Enjoy naar de plaatselijke markt. Volgens Mario is het ver weg en 5 minuten later rijden we zowat de markt op….Het was dus helemaal niet ver en zie dan maar eens achteruit terug te rijden met al die ongeduldige tuk tukchauffeurs.

De mercado is altijd een mooie plek om mensen te kijken. Voornamelijk vrouwen in de Boliviaanse kledingstijl. Ze dragen een kort bolstaand rokje met een vestje en een schort. Verder beenwarmers en sandaaltjes. Ze dragen hun mooie zwarte haar in 2 lange vlechten met op hun hoofd een bolhoedje. Het zijn vrij kleine mensen met een bruine wat verweerde huid. Het aanbod van groente en fruit is gigantisch. Alles ziet er supervers uit en er zijn weer allerlei nieuwe fruitsoorten die wij nog niet kennen.

Het valt ons al snel op dat oude mensen het hier moeilijk hebben. Oude vrouwtjes zitten op de grond met wat groente en bloemetjes uit eigen tuin om wat te verdienen. Ze zijn blij met de munten die wij ze geven. De wandeling in de kloof gaat niet door. Het is een moeilijke weg en zoveel stof dat we er maar niet aan beginnen. Mario komt ons een paar plakken chocoladecake brengen want het is moederdag. De was is weer schoon dus we kunnen weer vertrekken.

Onze bestemming is Potosi, de hoogste stad op aarde met 4070m. We overnachten achter een school en het wordt flink koud die nacht -4. Gelukkig doet de kachel het goed. We rijden door het mijnbouwgebied naar de stad. Wat een drukte, stinkende oude vrachtwagens en bussen die blauwe rook uitbraken. We rijden door de smalle straatjes met balkons omhoog en omlaag om de bewaakte parking te zoeken. Niet gevonden maar wel een andere parking waar een oud mannetje tegen een flinke fooi op de bumper gaat zitten om ons fort te bewaken. Potosi is erg mooi (als je de stinkende auto’s en bussen even niet meetelt) We bezoeken het Casa National de Moneda, de munt uit de Spaanse tijd. Mooi gerestaureerd gebouw waar vroeger de munt werd geslagen.

Bij een kerk waar een van de torens naar beneden is gevallen staan mensen bij een beeld van een madonna. Het is een processie. Een motoragent geeft een teken en de stoet komt in beweging. Eerst het beeld van de madonna met de dragers. Er is een auto die in doeken is gewikkeld en de harmonie begint te spelen. Er achter komt een groep dames in roze en blauw die beginnen te dansen (zie filmpjes) prachtig gezicht. Waar die auto nou voor is ingepakt snappen we niet maar buiten het dorp zien we een hele rij auto’s ingepakt staan.

Potosi heeft een mooi oud koloniaal centrum en we lunchen in een goed restaurant. Overal zijn kantoortjes waar je een excursie kunt boeken om de mijnen in te gaan. Nee dat gaan we niet doen het is al erg genoeg dat er nog steeds zoveel mensen zijn die dit gevaarlijke werk doen en niet ouder worden dan 50 omdat ze aan stoflongen overlijden.

Cerro Rico is een puntberg die je ziet opdoemen achter het stadje, dit is de berg vol met zilver die al 4 eeuwen wordt uitgegraven en waar al zoveel slachtoffers zijn gevallen. De Spanjaarden haalden vele Afrikanen uit Afrika om ze als slaven te laten werken in de mijnen. Er schijnen miljoenen Afrikanen en Bolivianen te zijn overleden tijdens dit gevaarlijke werk.

Eind van de middag rijden we de stad weer uit en overnachten ergens in de bergen in de schone lucht en stilte. Mooie route naar de volgende stad Sucre, de hoofdstad van Bolivia. (la Paz is de administratieve hoofdstad) Ad had een adres gevonden van iemand die op een gasfabriek werkt en voor ons een gasfles kon laten vullen. Ga die maar eens zoeken in zo’n stad……Nog nooit heb ik zo’n schrik gehad in de auto. Eenrichtingswegen, super smal met balkons en overal borden. Steil omhoog en recht weer omlaag. Het was doodeng maar wonder boven wonder had de man net pauze en was thuis. Hij ging weer naar zijn werk en een paar uur later kwam hij met een volle fles terug. Geweldig!

Sucre heeft evenals Potosi geen camping dus kampeerden we bij een oud echtpaar in de tuin met nog een familie Belgen met 2 kinderen en een Zwitsers stel en Duitsers. Midden in het centrum dus we konden alles te voet gaan bekijken. Sucre de witte stad, prachtig er is nog zoveel goed bewaard gebleven. Veel koloniale huizen met daarachter een mooie patio waar vaak restaurantjes verstopt zitten. Mooie musea en veel kerken. Het mooiste vonden we het Convento de San Felipe Neri. Dit is een bijzonder mooi klooster annex kerk met een vierkante koorgang. Op het dak van de kerk kun je lopen en heb je een prachtig uitzicht over Sucre. Jammer dat de lucht ook hier zo wordt vervuild door de oude stinkbussen anders hadden we nog wel een dag langer willen blijven.