Avontuur in noord Argentinië

In Argentinië is het herfst en met het mooie zachtgele licht en geel/oranje bomen laat het land zich van zijn mooiste kant zien. Dit is een fijne tijd om dit land te bezoeken. Voor het midden en zuiden is het te koud, maar in het noorden is het overdag nog lekker warm rond de 23 gr. met af en toe een koufront wat een weekje duurt. Het wordt rond 19.00 u donker en dan wordt het fris. We hebben s’nachts weer een pyjama aan en een extra slaapzak op bed en dan is het goed te doen. s’Morgens is het niet erg warm in de camper maar zo gauw de zon gaat schijnen is het zo weer lekker.

We zijn in Hualfin een mooi plaatsje met een thermaal bad. We rijden dwars door de rivier met de Enjoy en bereiken zo de poort. Er zijn geen gasten en een leuk meisje vertelt ons dat we hier mogen overnachten. We krijgen meteen stroom en mogen gebruik maken van de thermale “badkamers”. Ze hebben geen groot zwembad maar hebben kamertjes gebouwd met betegelde baden waar je makkelijk met z’n tweeën in past. Hier moet je je niet te veel van voorstellen (afbladderende plafonds en verroestte deuren) maar dat valt allemaal onder Argentijnse charme zullen we maar zeggen.

Soms zit het tegen en moeten we onverrichterzake omdraaien zoals de route naar Piedra Gomez. Dit moet zo’n prachtig gebied zijn met vulkanen en meren, maar we waren nog niet op de helft toen we besloten om te keren. Er werd aan de weg gewerkt en de ripio was bar slecht. Dat willen we de Enjoy niet aan doen.

Het is een prachtige route naar Cafayate de wijnstad van het noorden. De wijnvelden zien er prachtig uit met de bladeren in allerlei kleuren. We lunchten weer op onze trouwdag in El Esteco, een heerlijk wijnrestaurant wat je doet denken aan Zuid Afrika. De Torrontes witte wijn smaakte weer opperbest. De volgende dag wilden we de Quebrada de las Flechas eens rijden. We zouden omdraaien als de ripio te slecht werd….Het begin viel zoals meestal wel mee. Rond lunchtijd zagen we een klein kerkhof liggen met een vlak parkeerterreintje van zand. Dit leek een goeie plek voor een boterham want er zijn hier haast geen plekken waar je kunt stoppen. Het gaat goed tot het fout gaat zei mijn vader altijd….Ad reed een paar meter verder en ineens ploef de achterkant van de Enjoy zakt in een groot gat…Ik stap uit en schrik me rot. Het rechterachterwiel is helemaal verdwenen in het zand en het ander achterwiel staat scheef. Het zag er heel eng uit en het was wel duidelijk dat we hier niet zomaar uit konden komen.

Ik zag een paar jongens met een 4x4 en vroeg of ze ons wilden helpen. Bleken Franse toeristen te zijn. Gelukkig kon Ad z’n schep vinden en hij begon ijverig te scheppen. Af en toe namen de jongens het over. Ik sjouwde ondertussen stenen aan die er gelukkig in de woestijn voldoende liggen. Even later kwam er nog meer hulp. Een Argentijns stel. De man zei dat het voor hem dagelijks werk was want hij woonde in een omgeving waar dagelijks auto’s in het zand wegzakken. Hij nam de schep over van Ad (ik was heel blij want Ad weet van geen ophouden en hij wordt ook al 75). Na een uurtje scheppen was er voldoende zand weggehaald om de 4x4 van de Argentijn voor de Enjoy te zetten. Gelukkig lag de sleepkabel binnen handbereik. Met z’n vijven duwen en ja hoor de Enjoy stond weer op 4 wielen en alles leek normaal te functioneren. Het was me het avontuur wel. De volgende dag kregen we foto’s en een filmpje die het Argentijnse stel had gemaakt. Wat waren wij ze dankbaar voor hun hulp. Ze wilden geen fles wijn aannemen. Hij zei dat hij dat uit z’n hart deed. Uiteraard zouden wij dat ook gedaan hebben als het hun was overkomen.

Voorlopig genoeg van dit soort avonturen. We rijden voor de zoveelste keer de geasfalteerde Quebrada de las Conchas wat wel een van de mooiste kloven ter wereld moet zijn met al z’n kleuren. Ook de wandeling was weer erg mooi. De ezelfamilie stond er ook weer en lieten duidelijk horen dat ze niet gediend waren van bezoek.

We gaan verder noordwaarts richting Cachi. Er is een geasfalteerde weg door het nationale park Cardones (cactussen) Schitterende route door de vallei Encantada en de groenbegroeide bergen, zo ongerept. Cachi is een schattig plaatsje waar ik niet zo’n beste herinneringen aan heb. In 2019 ben ik hier niet goed geworden in een restaurant, maar nu ging alles goed. We zagen zelfs een paar knalrode velden waar paprika’s lagen te drogen. Geweldige foto!

We rijden door naar Salta waar we al vaak zijn geweest. Deze keer geen autoproblemen. Op de grote camping ontmoetten we Sjors en Monique die al een tijd bezig zijn om een onderdeel te bemachtigen voor hun vrachtwagen voor hun startproblemen.

In Argentinië wisselen de landschappen zich elke 100 km af. Na de droogte van de quebrada’s en de cactussen is er boven Salta een prachtig groen gebied wat er subtropisch uitziet met bijzondere bomen met bromelia’s. Weer naar Purmamarca met de markt met de wollen vesten waar Ad eindelijk een paar pantoffels scoorde.

Nu zitten we heerlijk rustig op een stille camping in het leuke plaatsje Humahuaca waar de stilte alleen onderbroken wordt door een grote troep zwerfhonden. We houden ons even rustig want we zijn de laatste dagen wel erg hard gestegen en moeten even aan de hoogte wennen. (3000m.) Gelukkig is de hoofdpijn weer verdwenen dus het gaat de goede kant op. Morgen gaan we richting Bolivia… nog 160 km.

Een dag later besluiten we toch het hele eind weer terug naar Salta te rijden.(250 km) De deur van de Enjoy gaat niet meer goed dicht en het keukentje begint een beetje in te zakken. Toch allemaal dankzij het sinkhole. Dus dat wordt nog even klussen op de camping.