Bolivia 2

We verlaten Sucre de chaotische hoofdstad van Bolivia. Het valt niet mee om Ruta 5 te vinden en als we op de zoveelste markt inrijden vraag ik een taxichauffeur om voor te rijden, maar helaas die raken we in de drukte ook weer kwijt. Eindelijk na lang zoeken vinden we de doorgaande weg en kunnen we onze reis vervolgen.

Het landschap wordt weer bergachtig en ook groener. We gaan nu van 2500 m naar het groene tropische laagland. Weer een apart landschap met veel diepe kloven en uitgedroogde rivieren net als in Argentinië. Mensen wonen hier in simpele huisjes gebouwd van stenen en soms zelfs van klei. In het landschap staan schoven met gras te drogen.

Het wordt steeds drukker op de weg naarmate we Cochabamba naderen. Prachtige naam voor deze redelijk moderne stad. 15 km buiten de stad woont een architect met zijn gezin. Hij heeft op een flink stuk grond een groot huis gebouwd in de stijl van Gaudi. Ook de tuin is mooi met allerlei beelden. In de aangrenzende tuin van zijn vader lopen dieren zoals lama’s en pauwen. Wij mogen kamperen in zijn tuin en er staan nog enkele overlanders. We vallen met onze neus in de boter want er komt een groep mensen feestvieren. Geen rust voor ons dus want de kinderen gillen de hele middag en de muziek staat hard.

De volgende dag gaan we met de bus naar Cochabamba. Ook hier worden nog volop mondkapjes gedragen, veel mensen zijn hier niet ingeënt.

De plaza van Cochabamba is erg mooi met overdekte arcades en een mooie kathedraal. Schoenpoetsers zijn aan het werk en meisjes lopen met een kruiwagen met ananassen rond of versgeperst sinaasappelsap. We lunchen met een dagmenuutje op een patio maar het eten valt tegen. We willen graag naar een van de grootste markten van Zuid Amerika maar de tourist info is dicht en we kunnen het niet vinden. De taxichauffeur lacht en brengt ons er naar toe. Hier kom je oren en ogen te kort….Overdekte markten met buiten allerlei verkoopsters van schoenveters tot bh’s en van mango’s tot autopoetsspullen. Hier tussen door rijden de bussen. Prachtige oude rode bussen versierd met van alles en nog wat. Doen het erg goed op de foto. Ik krijg ruzie met een mevrouw die blijkbaar bij een bus hoort. Ik mag die bus niet fotograferen. Ik vraag het aan een politieagent en die snapt het ook niet. Wat een chaos. De verkoopsters zitten de hele dag in de uitlaatgassen eindeloos te wachten tot er een klant verschijnt.

We nemen de volgende dag afscheid van Xavier, de architect en de lieve herdershond en rijden tussen lange slierten vrachtwagens met veel uitlaatgassen de stad uit over vele hoge verkeersdrempels.

Eindelijk begint het landschap te veranderen en al snel wordt het jungle. Marieke had ons deze weg getipt en is bijzonder mooi met de begroeide bergen, palmen en bananenplanten, alleen komt er geen eind aan de colonne vrachtwagens. We komen er niet vanaf en ze halen ook nog gevaarlijke capriolen uit met inhaalmanoeuvres in de bochten.

We rijden een zandweg in en komen in een klein dorpje. Er staat een bord restaurant en het blijkt tot onze verbazing een forellenkwekerij te zijn precies zoals in Europa met stenen bakken vol met vis in allerlei maten en een grote vijver. We mogen hier overnachten als we een forelletje eten. Geen punt alleen wordt ie gebakken in de frituur en dat komt de smaak niet ten goede. Wat een prachtige plek ver weg van de stoet stinkende vrachtwagens. De volgende dag zijn de uitzichten over de jungle weer geweldig. De weg is erg slecht en er wordt gewerkt aan een nieuwe weg met viaducten dus dat zal nog wel even duren.

Eindelijk komen we dan aan door zand en stof in Villa Tunari. Aardige plaats met veel restaurants. Als we de was weggebracht hebben staan er veel auto’s en besluiten we eens te gaan kijken. Leuk restaurant in Balinese stijl met een rieten dak met uitzicht op de rivier. Heerlijke hamburgers. Dat komen we bijna nooit tegen.

De overnachting op de plaza in het stadje is niet geweldig. De Chinese goedkope brommertjes waar hier iedereen op rijdt (soms hele families) blijven tot diep in de nacht brommen. De volgende dag rijden we naar het Machiapark een hoge rots in de jungle met een parkeerterrein met aapjes. Mooie wandeling, wel een beetje eng, er is een stuk afgebroken van de berg en het is er behoorlijk glibberig. Heerlijke middag met kijken naar de aapjes die ongelofelijk ver kunnen springen. Toen het om 18.00u donker werd zagen we vuurvliegjes.

De volgende dag maakten we heel wat kilometers en vonden we na lang zoeken een quinta in het buitengebied die cabana’s verhuurde. Er was een enorm grasveld bij met vijvers en mooie bomen en hier mochten we een nacht staan. Het gras voelde wel diep aan maar we reden door en er leek niks aan de hand. s’ Avonds aten we op het terras een lekkere ovenschotel met een pilsje en niets vermoedend gingen we naar binnen om de muggen te ontvluchten.

s’Nachts begon het hard te regenen en hield het niet meer op. Toen we s’morgens wakker werden stonden we in een grote plas en maakten we nog foto’s. Het leek wel of we in een boot zaten in het water en het bleef maar regenen en het water steeg. Wat maar een overnachting had moeten zijn werden het er 3. Ad probeerde nog weg te komen maar binnen de minuut zakte hij weg diep in de modder, geen schijn van kans om op eigen kracht hieruit te komen. De eigenaresse van het hotel had geen zin om hulp voor ons te gaan regelen dus ik ben aan de weg gaan staan om een 4x4 aan te houden maar die durfden het niet aan. Ze zakten zelf in de modder. Op dag 4 kwam er eindelijk een jongen met een grote krik. Ad had al veel modder rond de banden weggehaald maar we zaten in een diep gat. Ik zat binnen want ik kon er niet meer uit. Ad achter het stuur en 2 jongens legden onze zandplaten om en om met nog 2 grote planken voor de wielen. Zo reden we meter voor meter de tuin uit terwijl de Enjoy van het ene gat in het andere rolde. Ruim vier uur geploeterd om eruit te komen. Vreselijk dit hoop ik niet meer mee te maken. Het is al lang geen regentijd meer maar ook hier verandert het klimaat.

De jongens hadden zich rot gewerkt en kregen een flinke fooi, dat hadden ze wel verdiend. Ad onder de douche en toen alle kisten weer op de schone zandladders stonden konden we na 4 dagen eindelijk vertrekken. Die nacht sliepen we in een erg mooi Jezuïetendorpje op klinkers dat voelt lekker veilig Buena Vista.

De volgende bestemming was Santa Cruz, een grote stad. Achter een hotel stonden Sjors en Monique al een paar dagen de regen af te wachten. Gezellig met hun gelunched.

We hebben lang zitten dubben of we de Jezuïetenroute van 700km zouden rijden. Moeilijk om aan info te komen over de wegen. We probeerden een stuk maar na het modderavontuur zijn we toch voorzichtiger geworden. Het werd donker en de weg was niet best. Moeilijk om een overnachtingsplek te vinden. We reden een poort binnen op goed geluk en het bleek een agrarisch bedrijf te zijn van een Mennonietenfamilie. Zij spreken hun eigen taal maar er was geen touw aan vast te knopen. Hele bescheiden mensen die weinig te maken willen hebben met de moderne tijd, geen tv of computer en geen internet hebben. We gingen vragen in het winkeltje of we op hun terrein een nachtje mochten staan en dat was goed. De hele familie kwam kennismaken. Moeders en dochters in lange jurken en kapjes op en pa en de jongens (het zijn grote gezinnen) in werkbroeken met bretels. Een camper hadden ze nog nooit gezien en waren verbaasd dat we binnen helemaal zelfvoorzienend zijn. De volgende dag toen ik eieren kocht bij het meisje in het winkeltje vertelde ze dat ze maar tot hun 16e jaar naar school mochten en daarna thuis moesten komen werken. Ze keek niet erg vrolijk bij dit voorruitzicht.

We besloten de Jezuïetenroute niet te gaan rijden, maar via asfalt richting Brazilië te rijden. Onderweg waren nog diverse mooie stops zoals het dorpje Jose de Chiquitos met een Jezuïetenkerk die makkelijk bereikbaar was en de prachtig gelegen herdenkingskerk voor slachtoffers van een overstroming Sanctuario Mariano de la Torre. Was een steile smalle weg over keitjes maar de Enjoy vond het geen probleem. Bijzondere plek bij een grote rode rots. De kerk had heel apart houtsnijwerk gemaakt door plaatselijke lokale ambachtslieden. We mochten daar blijven slapen, heerlijk rustig.

De laatste stop in Bolivia was Aguas Calientes, een warme rivier prachtig gelegen in een jungleachtig landschap. Water was heel ondiep, je kon langs de kant lopen en alle vogels goed bekijken. Aparte sfeer mede door de vele Mennonieten die hier in het water liepen in hun lange jurken. (zelfs kleine meisjes) Ze overnachten in tentjes.

Op naar Brazilië in het volgende verhaal.