Het zijn de momenten.....

Wat een wonderschoon land dat Costa Rica. Wat moet dit een paradijs zijn geweest voor er mensen kwamen….Gelukkig is 25% van het land nationaal park maar dat is maar een kwart van het land…… De Tico’s zoals de Costaricanen genoemd worden zijn bijzonder aardige mensen die het zeer waarderen als je wat Spaanse zinnetjes kent. Het duurde even maar ze komen weer bovendrijven.

De rit naar de vulkaan Poas was prachtig. Door een bergachtig gebied reden we in 2 uur, s’morgens vroeg gewapend met worstenbroodjes vers van de bakker richting vulkaan. Deze omgeving is prachtig groen, koffieplantages en regenwoud. Je reserveert een tijd om op het platform 20 min. te kijken naar de vulkaan. Iedereen moet een helm op en loopt dan achter de gids naar het platform. Vreemde vulkaan, alles in de omgeving is knalgroen alleen beneden zie je wat borrelen en ook een echte zwavelgeur was niet merkbaar. Het leek meer op Roturua in Nieuw Zeeland.

We besloten terug te rijden via kleine dorpjes, maar relaxed rijden is er hier niet bij. In de schaakbordvormige dorpjes zijn veel eenrichtingsstraten en bij elke kruising moet je eerst kijken of je wel links of rechtsaf mag of rechtdoor. Op grotere wegen is het verkeer een ramp met de smerige vrachtwagens, dan denken wij wel eens wat maken wij ons in Nederland druk over klimaatakkoorden, in een uur tijd hebben de smerige vrachtwagens onze goede bedoelingen alweer verpest.

De meeste mensen wonen in lage kleine huizen (wegens aardbevingsgevaar) en alle huizen zijn omgeven door ijzeren hekken en poorten waar de auto achter staat en wat ze zelf als terras gebruiken met uitzicht op straat en auto’s ongelofelijk.

Maar wij zitten lekker op het grote terras in Kathia’s huis wat heel gezellig is. Kathia woont tijdelijk boven en is het jongste meisje van een gezin van 8 broers en die wandelen hier allemaal af en toe rond wat samen met de 3 honden een dolle boel is.

Wij zijn alweer 2 keer via de tollroad naar de kust gereden (westkust is de Pacific, oostkust Caribische zee) Vlakbij het Cararapark waar we van de week waren gaat een slechte weg de berg op. Wij met de Toyota Yaris (die eigenlijk veel te laag is voor dit soort acties) achter een bord aan van een restaurant met een mirador (uitkijkpunt) ongelofelijk wat een plek. Tegen de bergwand aan was een groot terras gemaakt waar je over het regenwoud uitkeek op de rivier met de krokodillen en verderop naar de oceaan. Toevallig zaten er een stel NLers druk te fotograferen en bleek dat er een prachtige neusbeer in de boom zat te poseren. Geweldig wat een mooi beest. Om het plaatje compleet te maken vlogen er ook nog koppels macaws over met hun kleurig verenkleed dus de dag kon niet meer kapot.

Vandaag weer zo’n magnifieke dag, weer richting kust en na een heerlijke vislunch bij het strand vonden we weer een plek om macaws in de bomen te spotten. Ze zitten zo hoog dat je pijn krijgt in je nek van het kijken. Het zijn de momenten zei de NLer gisteren die zo’n reis zo bijzonder maken en gelijk heeft hij.

Eind van de middag kwamen we thuis en was ik net bezig mijn foto’s van de dag te bekijken op de computer toen ik een vogel hoorde die mij niet bekend voorkwam. Ik keek op en geloofde mijn ogen niet maar er zat een prachtige toekan in de dode boom. Ad had geluk want hij wilde net gaan douchen. Even later vloog de toekan naar een andere boom en kwam zijn wederhelft ook in de boom zitten.Een koppeltje toekans, nooit gedacht dat we het geluk zouden hebben die ooit samen te zien. Zo zie je maar het zijn de momenten…….