Marokko's Middellandse zeekust

Van Chefchaoun reden we terug door de gorge naar de Middellandse zeekust.

Langs de kust is een nieuwe weg aangelegd (de N16) van Ceuta (Spaanse enclave) tot aan de Algerijnse kust. Moet een enorm karwei zijn geweest want de weg gaat dwars door bergen waar complete stukken tussenuit zijn geslepen.

Deze kust wordt nagenoeg niet door toeristen bezocht. De meeste mensen gaan vanuit Tanger direct naar de kust van de Atlantische oceaan.

Een van de redenen voor het ontsluiten van deze kust is dat de Rifbewoners hier veel Cannabis kweken. Dit levert natuurlijk flink op en het is heel moeilijk om dit uit te roeien. Men probeert deze mensen in het toerisme aan de slag te laten gaan maar dat zal nog een lange weg zijn want hash is natuurlijk een lucratieve handel.

Maar een ongerepte kust die nog niet ten prooi is gevallen aan projectontwikkelaars trekt ons wel dus besloten we deze route eerst te rijden. Nadeel is wel dat er geen campings zijn, dus je moet steeds weer een slaapplek zoeken. Gelukkig kregen we steeds tips van andere camperaars zodat dit geen probleem was.

We kampeerden 2 nachten in een piepklein dorpje aan zee samen met Duitsers en Fransen.

Van de camperaars die Marokko bezoeken is 95% Frans (de reden is natuurlijk dat dit tot 1956 hun kolonie was en zij hier met hun eigen taal uit de voeten kunnen want veel mensen spreken Frans) de overige 5% is Duits en Nederlands.

Hier aan de kust zijn overal militaire posten zo ook bij dit strand. Vrij snel na aankomst kwam de militair met een dik boek onder zijn arm en noteerde alles wat je maar kon overschrijven uit een paspoort en hij deed er ook aardig lang over. We mochten hier staan, maakte niet uit hoe lang. Het was veilig want een eindje verderop zat hij met zijn collega’s en ze maakten regelmatig een rondje. Het was prachtig weer, nog niet erg warm want de zee is nog koud maar toch lekker. Als je de foto’s bekijkt lijkt het wel een Caribisch plaatje zo mooi.

We kregen nog wat tips voor overnachtingplaatsen van de Duitser en gingen verder oostwaarts de kust verkennen.

Al Hoceima is een vrij nieuwe en schone stad en hier wandelden we over de mooie boulevard en sliepen bij een gastvrije Marokkaan die een café had aan het strand. Die nacht werd het noodweer. Het regende zo hard dat we binnen de kortste keren in een enorme plas water stonden. Lichtflitsen en donder, alles erop en eraan.

De volgende morgen zagen we de schade. De slaapkamer van de café-eigenaar was ondergelopen en zijn vrouw was bezig die weer droog te krijgen.

Onderweg zagen we dat er op zee enorme bruin/rode stukken modder in zee dreven, allemaal zand uit de rivieren die in zee uitmonden. Afgelopen winter is er in Marokko heel veel noodweer geweest met overstromingen waarbij veel is beschadigd en doden zijn gevallen.

Ter hoogte van de stad Nador gaat er een smalle slechte weg noordwaarts naar “Cap des trois fourches”. Een tocht van enkele uren door dorpjes met overal vuilnisbelten. Later ging de weg omhoog met haarspeldbochten door het ruige gebergte en zag je niet meer of er een tegenligger aankwam. De uitzichten zijn hier geweldig (over de Spaanse enclave Melilla) en opeens lag daar de prachtige vuurtoren Charrana. Heel apart een vuurtoren met zijgebouwen.

We parkeerden pal voor de vuurtoren zodat we lekker uit de wind stonden, maar dit bleek niet de bedoeling. Gelukkig maakte de militairen er geen probleem van en hoefden we niet te verhuizen naar de overkant. Meestal komen ze zeggen dat we moeten verhuizen als ik net aan het koken ben.

Daar zitten we dan op de kaap. Onbetaalbaar uitzicht. De mooiste camperplaats allertijden.

De militairen kwamen een praatje maken en net voor zonsondergang zagen we ze met een slaapzak of deken en een rugzak op hun rug weglopen de bergen in. Ad vroeg waar ze naar toe gingen en het bleken jongens te zijn die de kust bewaken. Blijkbaar komen hier veel Afrikaners de Algerijnse grens over (die gesloten is) en proberen door Marokko te reizen en dan naar Europa. Met al die militairen om ons heen kon ons die nacht weinig gebeuren.

(Alhoewel mij ons Syrisch avontuur met de militairen daar niet zo goed is bevallen is in 2009)

De vissersboot voer uit en we zagen in de verte nog een verlicht cruiseschip en toen werd het aardedonker. Alleen nog een heldere sterrenhemel en golven die beuken tegen de rotsen.

De volgende morgen toen we zaten te ontbijten kwamen de militairen vragen of we goed  hadden geslapen. Even later kwam er een Spaanse wielerclub naar boven fietsen of het niks was, die steile hellingen. We legden een zak sinaasappels op de trap van de vuurtoren als dank voor de overnachting. Nog even genieten van het uitzicht en toen reden wij ook weer naar beneden.