Mardi gras

Mardi gras was een belevenis. Jane en Dan (2 levenslustige) mensen van 75 en 76 vierden hun hele leven al Mardi gras en vonden het leuk om ons te laten zien hoe zij dat vieren.

Het ontbijt begon met de kingcake, een speciaal door de bakker versierd groot brood in de kleuren van de Mardi gras. De gastvrouw stopt er een plastic poppetje in, wie het poppetje vindt moet het volgend jaar een Mardi grasfeest organiseren.

Ze hadden voor ons speciale t-shirts en voor Ad een stropdas en petten in de Mardi graskleuren paars, geel en groen.

Mardi gras bestaat o.a. uit vele optochten. Deze beginnen al een maand van te voren. Er is een complete website met een kalender waar en wanneer alle optochten plaatsvinden. Onvoorstelbaar hoeveel mensen hieraan meewerken.Verder zijn er veel chique feesten voor genodigden van de diverse verenigingen.

Voor ons begon het feest op de zondagochtend met een prachtige jazzmis in de Methodistenkerk in New Orleans. Hele vrolijke viering met een leuk jazzorkest.Hele aardige pastor, een mevrouw van rond de 50 die voor iedereen aandacht had.In het kerkgebouw is een grote keuken waar door vrijwilligers elke zondag wordt gekookt.

Deze zondag was het jambalaya en hotdogs. Na de lunch gingen we naar buiten. Dan had al een hele rij tuinstoelen klaargezet. De kerk ligt aan de route en van achter een hek konden de ouderen naar de optocht kijken zonder last te hebben van de drukte.

Wij stonden tussen de mensen te kijken naar al de wagens die langskwamen. Ongelofelijk wat hier allemaal naar beneden wordt gegooid. Kettingen met hele zakken tegelijk, bekers, kinderspeelgoed enz. en de mensen maar schreeuwen om spullen, waar je na de Mardi gras niks meer mee kunt doen. (maar ja dan hebben ze in ieder geval in China weer wat te doen om al die troep te maken) De wagens werden afgewisseld met marchingbands en paarden met verkleedde berijders, drumbands en marcherende militairen.

Het was prachtig weer en het was bijzonder druk. Mensen nemen huishoudtrappen mee om op te klimmen om de optocht beter te kunnen zien. Ik kon er mooi eentje gebruiken om te fotograferen en filmen want de eigenaresse van deze trap was in slaap gevallen (zie foto).

Dinsdag was het Fat Tuesday en zoals Trees ook al schreef de laatste dag voor de vasten, precies zoals bij ons in Nederland. Heel New Orleans was in paniek want er was zeer veel regen voorspeld en een ijzige koude wind. Dan had de hele avond het weerbericht op de tv en er werd maar over een ding gesproken….. het weer.

Mensen zijn hier helemaal niet gewend aan kou en al helemaal niet aan 5 gr. Wij hadden alles aangetrokken wat we aan truien bij ons hadden, met een paar t-shirts eronder  op weer naar de kerk. Stoelen hoefden we niet klaar te zetten want het is geen 5 minuten drooggeweest. Heel erg jammer voor alle mensen die zo’n hoop werk hebben gedaan om al die wagens te versieren en pakken te naaien. Wij wisselden het kijken naar de optocht af met wat te eten en op te warmen in de zaal van de kerk.

Jammer maar s’middags gingen we naar huis want het was echt te koud. s’Avonds had Jane heerlijk stoofvlees klaargemaakt met broodjes, coleslaw en baked beans en met nog enkele gasten eindigde hiermee Mardi gras.

Jane en Dan waren 5 dagen lang een fantastische gastheer en gastvrouw en wij weten nu wat de zuidelijke gastvrijheid inhoudt. Super!!!