De 3 machtige rivieren van Zuidelijk Afrika

Etosha was erg heet en stoffig en het licht deed pijn aan je ogen (door de witte reflecterende zoutvlaktes) Naarmate we noordwaarts rijden wordt het licht zachter en het gras geler. Er komen zowaar wolken aan de anders zo knalblauwe lucht en er komen kleine bosjes en struiken waar eerst een kale steppevlakte was.

Hier begint het echte Afrika. We hadden niet gedacht dit hier nog aan te treffen in het goed ontwikkelde Namibië. Hier zie je langs de weg kralen omheind met riet of planken en hierin wonen hele gemeenschappen van allerlei stammen in mooie rieten hutten. Hier geen golfplatendaken maar echte hutten van natuurlijke materialen.

Hoe verder we komen hoe mooier de natuur wordt, het wordt vochtiger, ook de lucht. In dit gebied staan weer mooie grote bomen, de meeste met bladeren maar vooral de bladverliezende hebben heel aparte vormen in het landschap.

De vrouwen stampen gierst en sjouwen met bossen riet op hun hoofd wat ze gebruiken voor de daken van de hutten of ze verkopen het langs de weg. Ze lopen met emmers water op hun hoofd of takken voor het vuur. Ze zien er niet slecht uit maar dwingen respect af met hun felgekleurde kleding (die hier 2e hands uit het westen wordt gekocht en zo hun eigen kledingindustrie failliet laat gaan) Mannen zien we alleen maar wat rondfietsen en wat hangen rond de Shebeen (het drankhuis)

Kinderen rijden rond in karretjes getrokken door ezels of rijden mee op ossenkarren.

Het vee hier is prachtig. Hele kuddes koeien in alle kleuren en met hoorns en glanzende vachten ondanks al het stof. Maar achter deze idyllische plaatjes gaar een hoop ellende schuil. Het percentage HIVgeinfecteerden loopt hier op tot 43% het hoogste van heel Namibie (door prostitutie) De oogsten van de mais mislukken door de droogte en er is alleen werk in het toerisme. Dit alles is niet voldoende om dit deel van de bevolking te voeden. Je ziet hier dan ook erg weinig oude mensen want de maximale haalbare leeftijd ligt rond de 50.

We kamperen in Roy’s camp waar alles van hout en riet is gemaakt midden in de bush.

Nu komen we in het grensgebied m Angola waar de Okavangorivier stroomt die uiteindelijk in Botswana uitmondt in de Okavangodelta. Hier overnachten we in de Kaisosilodge, een waar paradijs op aarde. Aan de rivier staan leuke huisjes en daarachter is de camping. Iedere plek heeft een eigen rieten gebouwtje met douche , wc en een afwas bakje (super) Aan het water ligt het mooie restaurant met rieten dak en een terras waar je een sundowner kunt drinken als de zon onder gaat. We maakten hier een boottocht en zagen 2 krokodillen want het is hier tropisch en nu komen er weer andere dieren in beeld.

De volgende lodge was Nunda nog zo’n plek waar de tijd stilstaat. Hier was iemand uit Zimbabwe een lodge begonnen. Hier zag je in de verte de nijlpaarden plonsen in de rivier en de hele nacht (ja hoe noem je dat wat een nijlpaard doet?)

Vlak bij dit camp was het Mahango nat. Park, een relatief klein park met een prachtige vegetatie en talrijke eeuwenoude baobabbomen die zo’n aparte vormen hebben. We zagen de roanantilope en de visarend en grote kuddes olifanten die gingen drinken in de rivier. We reden de 180 km lange weg dwars door een nat. Park over de Caprivistrip waar weinig aan was. Diverse borden langs de weg attendeerden op overstekende olifanten, maar wij zagen alleen verbrandde bush. Hier ook geen kralen meer met mensen.

In Katima Mulila vonden we weer zo’n superplek aan de machtige Zambezirivier. Pal aan de rivier staat nu onze tent en dit is een plek waar je na al die kilometers eens tot rust komt. Hier kun je niets anders doen als de giant kingfishers bekijken die hier zitten te schreeuwen op een tak en duikvluchten maken over de rivier. Af en toe komt er een mokoro (uitgeholde boomstam langs met 2 negers die rustig rondvaren wat met zo’n dingniet zo simpel is om rechtopstaand stabiel te varen.

Vogelliefhebbers komen hier volledig aan hun trekken. Ik heb al heel wat nieuwe exemplaren gefotografeerd. We genieten nog een paar dagen van deze prachtplek ook omdat ik niet helemaal fit ben. Eigen schuld water gedronken uit de rivier. Was volgens de mensen van de lodge tig keer gefilterd en iedereen drinkt het maar wij westerlingen kunnen er dus niet tegen. Hierna steken we de grens over naar Botswana.

Dit verhaal volgt wel wat snel op het vorige, maar we zijn nu weer helemaal up to date wat de verhalen betreft.