De Karoo en het Mokala nat. park.

De Karoo is een halfwoestijn en het grootste ecosysteem van Zuid Afrika. Onze terugreis gaat voor een groot gedeelte door de Karoo en het noorden. Volgens de eigenaar van een lodge is het een saaie route waar weinig te beleven is maar wij zien het anders. Het is een eindeloze weg met aan weerszijden alleen dorre droge struikjes, maar ook zwarte bergen in de verte en heel af en toe wordt de monotone weg onderbroken door oude slaperige dorpjes zoals Matjiesfontein. Dit dorpje ligt aan de enige spoorlijn die de Karoo doorkruist en hier staat een treinstation, een prachtig Victoriaans hotel, een postkantoor en een pub van 100 jaar geleden toen een arme immigrant rijk werd van het cateren voor passagiers van de trein en later overnachtingsmogelijkheden bood in zijn hotel.

Verder gaat de reis. Aan de kant van de weg staan regelmatig bordjes om de bestuurders wakker te houden, met teksten als “rust op tijd” en ribbels in de weg, als je dan toch in slaap sukkelt word je weer even bij de les geroepen.

We naderen Beaufort-west en rijden naar camping Steenbokkie. Lag heerlijk rustig met een prachtig weids uitzicht. Wel lagen er overal keutels want de dieren lopen hier vrij rond. Ik veegde ze op rond de tent met blik en handveger, maar al spoedig kwam er weer een nieuwe lading bij… Veel vliegen en het ergste moest nog komen…..Onderweg hadden we al diverse regenbuien omlaag zien komen in de verte maar hier op de camping leek niets aan de hand. Toen Ad net de laatste haring in de grond sloeg viel de regen in bakken naar beneden inclusief grote hagelkorrels. (Sinds de grote hagelstorm van juni 2016 thuis ben ik als de dood voor hagel)

Zowat een jaar had het niet geregend in de Karoo en de mensen sprongen in de lucht van blijdschap. Tja natuurlijk zijn we blij voor hen, maar het werd wel een zootje met die keutels in het gras en het water wat niet in de harde grond drong.

De volgende morgen was de tent geel van al het stuifmeel uit de boom en had ik geen oog dichtgedaan. Er waren nl. 2 pauwen die constant naar elkaar riepen. Ik dacht dat ze wel stil zouden worden als het donker werd maar helaas elke keer als je in slaap valt schiet je weer wakker. We besloten maar weer op te breken want dit was toch ook niet echt leuk.

Maar we waren gekomen voor het Karoo nat. park en dat was prachtig. In de kale vlakte van de Karoo ligt een groot bergachtig gebied met ruige rotsen, heel speciaal en hier reden we een loop van zo’n 40 km met fantastische uitzichten en diepe dalen. Bijzonder mooi park met o.a. de zeldzame zwarte neushoorn en de gemsbok. s’Avonds vonden we een aardige mevrouw die een cottage had waar we konden overnachten.

De volgende dag en vele km verder reden we het plaatsje Britstown binnen, echt zo’n dorpje waar je nog niet dood gevonden wilt worden… wij logeerden op een farm in the middle of knowwhere in een huisje in Rooidam. Hier wonen Andre en zijn vrouw. Andre’s vader en grootvaders hebben hier altijd geboerd al meer dan 100 jaar en hij nam de boerderij van 5600 ha traditiegetrouw over en bouwde er vakantiehuisjes. Toen zijn vrouw ons had rondgeleid over de farm vroeg ik haar of ze hier graag woonde zo ver van de bewoonde wereld. Het antwoord was duidelijk ze barstte bijna in snikken uit……

Na het bord spaghetti werd het om 19.30 u al donker want we rijden oostwaarts en konden we genieten van een zonsondergang die de lucht boven de Karoo rood kleurde en later van een fenomenale sterrenhemel. Heel bijzonder je voelt je heel klein als je naar dat machtige heelal kijkt.

We rijden verder naar de Northern Cape. Hier ligt het nat. park Mokala van de SAN. Eerst 20 km over een zeer slechte gravelweg, dan een controle aan de poort door de security. Wat zoekt je eigenlijk? vroeg Ad toen de motorkap open moest, firearms (geweren) zei de bewaker. Nou zegt Ad dat hoef je bij Europese toeristen niet te zoeken want die hebben we niet. Later begrepen we het, er lopen hier neushoorns in het park en ze zijn natuurlijk als de dood voor stropers.

We hadden geluk van de 6 campingplaatsen was er nog 1 over.  10 km verwijderd van de receptie ligt de camping in de bush bush, 3 gebouwtjes met aan weerszijden 2 keukens en ieder een  eigen badkamer en wc. Privé sanitair wat een luxe. Helaas in dit dorre gebied is geen gras dus de tent werd opgezet in het oranje mulle zand. Vanuit de keuken had ik uitzicht op the waterhole. Waterhole is een groot woord maar er ligt hier een pomp die de dieren van water voorziet, net genoeg om te drinken en om in de modder te rollen. Na een vroege ochtendrit waarbij we kuddes buffels en zebra’s zagen relaxten we lekker bij het waterhole waar we red hartebeest zagen met een tweeling, warthols, gemsbokken en diverse bokjes. Een giraf stond in de verte te kijken maar draaide toch om. Ook al hebben de dieren hier geen vijanden ze zijn toch angstig en kijken elke 5 meter om.

We genoten van het savannelandschap met het gele gras en de dorre struikjes en de oranje grond die er zo mooi tegen afstak. s’Avonds als iedereen zijn potje had gekookt en afgewassen ging het licht uit (solarsysteem) en was het pikdonker. Het was weer helder dus de sterren kwamen al snel weer te voorschijn. Voor het eerst konden alle ramen (met gaas) van de tent openblijven want het werd een warme nacht. Overdag was het 35 gr.