Guadelajara

We namen afscheid van Maria, onze aardige Mexicaanse hulp. Ze was blij met haar cadeautjes en zou zorgen voor een schoon huis voor Monty en Valerie die die nacht thuis zouden komen.

Wij gingen met de lange afstandsbus naar Guadelajara, de 2e grootste stad van Mexico. Ongeveer 5 uur in de bus, eerst door het kurkdroge landschap met cactussen en vetplanten rond San Miguel, maar langzaam werd het iets groener en zagen we bergen op de achtergrond en koeien en kippenfarms.

We hadden een prachtig hotel geboekt voor 3 nachten in een gerestaureerd Spaans herenhuis met een patio in het midden waar alle kamers in 3 etages omheen zijn gebouwd in het centrum van Guadelajara. De prijs van ongeveer 50 euro voor zo’n hotel (zonder ontbijt) vonden wij zeer redelijk.

Guadelajara heeft een historisch centrum wat deze stop de moeite waard maakte, alleen het verkeer was weer zoals in alle Mexicaanse steden een ramp. Zogauw je  de deur van je hotel uit stapte scheurden de oude rokende bussen en taxi’s om je heen. Als je de foto’s bekijkt en de koetsen met de paarden ziet geeft dat een vertekend beeld. Er zijn maar een paar straten verkeersvrij en in de rest van het centrum zie je mensen met mondkapjes lopen, ongelofelijk. Auto’s worden hier gebruikt totdat ze letterlijk uit elkaar vallen en van een APK keuring hebben ze nog nooit gehoord (we hebben nog nooit een land meegemaakt waar ze wel jaarlijks auto’s keuren, misschien Duitsland of een ander Europees land).

We namen een dag de rode “hop on hop off” bus (wat we anders nooit doen) Deze bus bracht ons naar Tlaquepaque, een leuk klein stadje wat nu ingelijfd is bij het uitdijende Guadelajara. Mooie kerken, pleintjes, kunstgaleries en restaurants.

Helaas het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen…….s’avonds stak ik de drukke weg van ons hotel over om even wat te eten te halen voor de lange busrit voor de volgende dag. Toen ik bijna terug was bij het hotel sprong er iemand op mijn rug en volgde er een worsteling waarbij mijn belager mijn gouden kettinkje van mijn hals rukte. Ik heb waarschijnlijk de hele straat bij elkaar gegild en flink in het rond geslagen. Er kwamen aardige dames naar mij toe en zij liepen mee terug naar het hotel waar Ad zich rot schrok. s’Avonds laat nog naar het politiebureau met een taxi om aangifte te doen. De mensen wilden perse dat ik aangifte ging doen want ze vinden het vreselijk als toeristen wat overkomt hier. We hebben tot nu toe alleen maar aardige Mexicanen ontmoet maar er zijn ook minder aardige, dus nu weer even bij de les blijven en geen sieraden meer aan op straat in grote steden.

De volgende rit en ook de laatste in westelijke richting was magnifiek. Het werd steeds tropischer en we zagen gedoofde vulkanen die zorgden voor een vruchtbaar landschap waar alles groeit. Bananenplanten, papaja's, mango’s, palmen en allerlei bomen die horen bij een droog tropisch regenwoud. Een geweldig gebied en nog onaangetast, ook de bergen nog helemaal tot boven aan begroeid. Gelukkig eens een keer geen houtkap zoals we al zo vaak in allerlei landen zagen.

Ja daar was ie de grote oceaan……heerlijke frisse lucht en een strakblauwe lucht. Nuevo Vallarte een urbanisatie van Puerto Vallarte, een enorme lange prachtig met palmen omzoomde laan met overal megahotels en appartementengebouwen.

Altijd weer een grote verrassing waar we terechtkomen….de portier wist al van onze komst en stuurde ons naar de administratie voor de sleutel. We logeren in een wat ze hier villa noemen. Het is een benedenappartement  met een balkon in een bijzonder mooie tuin met een enorm zwembad op 10 meter lopen. Alles is perfect bijgehouden. Overal lopen tuinmannen de crotons en bougainvilles te knippen en water te geven. Dames lopen te vegen en te dweilen en zorgen dat het hier piekfijn uitziet. Hier gaan wij het wel 18 dagen uithouden…..