Ruta independencia

Het is Aswoensdag en we zijn met de luxe bus aangekomen in Guanajuato. Super goede bussen hebben ze hier. Er zijn verschillende maatschappijen die kantoortjes hebben in het busstation. Moderne bussen met ruime stoelen, toiletten en helaas ook t.v. (als je pech hebt zit er een microfoon boven je hoofd die uren lang onverstaanbaar Spaans in je oren schreeuwt.)

Met een taxi naar ons hotel pal centrum, zo centraal hebben we nog nooit gezeten. Na het inchecken lopen we de stad in om te gaan lunchen en het valt meteen op dat iedereen zo’n mooi zwart kruisje op z’n voorhoofd heeft. Ja Mexico is zeer katholiek (daarom is de Paus ook pas hier op bezoek geweest, hij heeft hier veel aanhangers) Ad wil ook zo’n kruisje en we gaan in de rij staan in de kerk. Zo lopen we de hele middag rond net als de Mexicanen die goedkeurend naar ons knikken.

Guanajuato is een prachtige stad die op de lijst staat van UNESCO. Dit is een van de allermooiste koloniale steden van Mexico. In het centrum is veel te zien, uiteraard tientallen kerken, het theater, de universiteit en veel herenhuizen uit de Spaanse tijd toen de door de zilvermijnen schatrijk geworden Spanjaarden hier hun rijkdom lieten uitstralen.

Hier in het bergachtige Midden-Mexico is veel gebeurd in de geschiedenis van Mexico. Hier loopt de Ruta Independencia (route van de onafhankelijkheid)  van San Miguel de Allende, Guanajuato naar Dolores Hidalgo, een kleine stad op een uurtje rijden van San Miguel. Hier staat de beroemdste kerk van Mexico. Hier stond pastoor Hidalgo op de trappen van de kerk op 16 september 1810 en riep “Viva Mexico” onafhankelijkheid van Spanje. Hier had hij samen met generaal Allende en hun aanhangers zolang voor gevochten.

We hebben 5 fantastische weken doorgebracht in het huis met het glazen dak. San Miguel is ontzettend leuk. We kennen onderhand alle smalle straatjes met de kleine keitjes waar je bijna je nek breekt met de vele winkeltjes en galeries. Meer dan 300 restaurants heeft deze stad die hier allemaal bestaansrecht hebben door de aanwezigheid van veel snowbirds.(overwinteraars) Er zijn veel dakterrassen waar je een schitterend uitzicht hebt. Verder ontspringen er hier in de omgeving warme bronnen. Van de week zijn we naar een zwembad geweest gevuld met warm bronwater in een prachtige tuin met groene gazons en bomen met fluitende vogels. Wat een verademing na al die droogte en stof want dit is eigenlijk een semi-woestijngebied en men is erg bezorgd dat hier straks te weinig water is omdat er nog steeds gebouwd wordt. De rivier is jaren geleden al afgedamd en hier net buiten de stad is een botanische tuin aangelegd. Bij zo’n tuin denk je aan groen, maar dit is een cactus en vetplantentuin aangelegd op de rand van de gorge. Je kunt hier over de hele omgeving kijken. In de rivier liggen een paar eilandjes waar trekvogels uitrusten.

Gisteren hebben we een tour gemaakt met Albert Coffee een Amerikaanse archeoloog. In het achterland van San Miguel ligt een piramide waar vroeger nooit veel aandacht aan is besteed maar enkele jaren geleden is deze helemaal uitgegraven en gerestaureerd. Albert heeft als archeoloog hieraan meegewerkt en kan prachtig vertellen over de Azteken en de vele bloederige gewoonten van deze mensen.

Morgen de laatste dagtocht met de bus naar Queretaro, ook een koloniale stad hier in de omgeving en dan wordt het weer tijd om te gaan pakken en afscheid te nemen van San Miguel. We gaan met de bus in 5 uur naar Guadelajara, de hoofdstad van de staat Jalisco in het westen van Mexico. Hierna nog een lange busrit naar de oceaan. Hier hebben we 18 dagen een villa van Amerikanen in een kleine gated community aan het strand. Heerlijk de zee weer zien. Gelukkig zitten we dan weer op zeeniveau want op 2200 m. hoogte waarop Mexico-city en San Miguel liggen is voor mijn luchtwegen soms een beetje teveel. Je krijgt hier 25% minder zuurstof en we lopen hier wat af, berg op berg af. Wat ook vreemd is, is dat het veel langer duurt voor je eten gaar is. Je aardappels, pasta of rijst moeten veel langer koken.