Op grote hoogte

We hebben al op de meest prachtige plaatsen overnacht, bij vulkanen en rivieren, in kloven en in een cactusveld. Deze nacht sliepen we bij een Adobekerkje wat overdag druk bezocht wordt maar zo gauw het donker wordt en dat is nu om 19.00 uur heb je het kerkje voor jezelf. Heel bijzonder met het licht van de volle maan.

De volgende morgen begonnen we met een wandeling in de Canyon de Indio en toen begon het echte werk: de San Franciscopas die over de Andes naar Chili gaat.

Je wordt getrakteerd op rotsen in de meest mooie kleuren. Elke keer als je hoger komt verandert het landschap. Als je boven de boomgrens komt wordt het kaal met weidse uitzichten. We zien weinig tegenliggers want de grens met Chili is nog dicht. Wel zien we lama’s en vicuna’s die over de vlakte rennen. Voor de liefhebbers is er op 3000 m een hotel met een zoutmeer met flamingo’s. Het uitzicht is hier geweldig op de reusachtige toppen van de Andes van 6000 m. Hier draaien we om en vinden een mooie overnachtingsplek aan een klein riviertje op 3400 m. Kop in de wind maar weer want het kan hier hard waaien. Het is gelukt, we zijn geslaagd voor het diploma slapen op grote hoogte. Je slaapt wel licht en bent vaak wakker maar we staan niet op met hoofdpijn en verder ook niet echt klachten. Je bent alleen kortademig en sneller moe omdat je minder zuurstof inademt.

De volgende dag dalen we wat verder af en slapen tussen de gekleurde bergen op 2500 m. waar we een mooie wandeling maken. Je raakt hier niet uitgefotografeerd.

Terug beneden in Tinogaste rijden we naar de thermen. Er staat een lange rij auto’s keurig in de rij. Als ongeduldige Hollanders gaan we vragen waarom niemand doorrijdt. Nu blijkt dat je eerst een ticket moet kopen bij de touristoffice in het dorp 25 km. terug. Tja een bordje beneden was wel handig geweest maar ja volgende keer beter.

We draaien om en rijden door naar Londres naar het el Shinkalmuseum. We sliepen op de weg voor het museum en toen ik mijn tanden stond te poetsen en Ad net kaartjes was gaan halen stak een grote bruine lama zijn kop naar binnen. Nou dan sta je echt met je mond vol tanden…. Het grote beest was zelf ook geschrokken dus hij maakte snel dat hij weg kwam. Het museum was interessant en kon alleen met een gids worden bezocht in het Spaans. Dit is een groot gebied, erg mooi met groene bergen en veel cactussen waar vroeger de Inca’s hebben gewoond.

Omdat het keramiekmuseum gesloten was, waarom wist niemand gingen we wijn proeven bij een coöperatie in Hualfin. Een aardige mevrouw liet ons het wijnproces zien en we proefden Torontes witte wijn en Malbec de rode.

Het museum Pachamama (wat moeder aarde betekent) was ons al bekend maar het is geen straf om hier nogmaals rond te dolen tussen de kunstwerken van Hector Cruz.

Omdat we weer een hele tijd in de middle of knowwhere waren geweest werd het tijd om mijn verjaardag eens goed te vieren. In de buurt van wijnstad Cafayate zijn mooie wijngoederen met enorme velden met wijnranken. Veel van de wijnhuizen hebben een restaurant. Ook restaurant Patios Cafayate is erg mooi. Een koloniaal Spaans wit huis is nu een restaurant en aan een groot groen grasveld is een zwembad. We lunchten buiten op het terras en konden de verleiding niet weerstaan om er een glaasje Torontes bij te drinken. Het was warm dus dat kwam hard aan. Volgens Ad mochten wij als niet hotelgasten best even dutten bij het zwembad….niemand die er wat van zegt.

Na het dutje reden we weer de Quebrada de las Conchas (misschien was dit wel de 4e keer) Van de colorados krijg je geen genoeg. Helaas konden we geen wandeling maken want het waaide keihard en al dat rondwaaiend stof is geen pretje.

Toen we de kloof uitreden stond er een agent met een apparaatje in zijn hand. We begrepen eerst niet wat hij bedoelde maar Ad moest in het ding blazen. Ik zag hem denken; nooit maar dan ook nooit drink ik overdag en nu zullen we het krijgen. Maar het was inmiddels 4 uur geleden dus de alcohol was verdwenen en de agent knikte…het was goed, rij maar door.

Na een overnachting in een groen gebied aan een meer met veel vogels reden we Salta binnen. De wegen zijn nog net zo slecht als de vorige keer. Buiten de bebouwde kom is het wegennet meestal prima maar in steden en dorpen is het hopeloos. Helaas toen we s’avonds in de stad liepen schoot Ad met zijn voet van het hoge trottoir af en viel op zijn knie op straat. Het bloedde flink en gelukkig was er aan de overkant een farmacia die desinfecterend middel had en verband. Met de taxi terug naar de camping. De volgende morgen bleek zijn voet helemaal blauw en dik.

Op de camping in Salta ontmoetten we Klaas en Sippie (reisvrienden uit Groningen) weer en hadden weer heel wat bij te kletsen.

Na 2 nachten waren we de stad weer beu. Guillermo verzorgde nieuwe olie voor de Enjoy en we konden weer op pad.

Magnifieke rit door la Caldera een bijzonder natuurgebied met bomen met bromelia’s en grote varens. We hebben besloten om weer naar Chili te rijden. Ons visum verloopt een dezer dagen en de Paso de Jama is vanaf 1 mei weer open voor toeristen. Dit gebied is ons bekend van de vorige reis. Purmamarca leuk stadje met een prachtige markt met wollen vesten en shawls in allerlei kleuren. Of het echte alpacawol is is maar de vraag, kan haast niet voor die prijzen…. We sliepen tussen de gekleurde bergen en de volgende morgen hadden we allebei buikkrampen en diarree. Was het van het ijsje in Salta of het menu del dia? Wie zal het zeggen, maar vervelend is het wel.

We namen afscheid voor een paar weken van Purmamarca en reden de Lipanpas met het hoogste punt op 4170m. en diverse haarspeldbochten. De pas eindigt bij een zoutmeer wat je al van verre als een witte streep ziet liggen. Het was zondag en het was druk. Dames die op een gril tortilla’s bakten, dat konden onze darmen wel aan. Mensen vinden het leuk om met hun auto over het zoutmeer te rijden, leuk uitstapje.

Hierna werd het stil op de weg want deze weg gaar naar de grens met Chili.

Mooie route met vulkanen en veel lama’s. Het laatste plaatsje voor de grens in Argentinië is Susques. Het ligt op 3200 meter en hier is dus geen boom te zien, alleen droogte en hier en daar een cactus. Er stond een hele rij motoren van Brazilianen voor hotel Cactus en ik ging naar binnen om te vragen of wij op hun parking mochten overnachten. Hele aardige mensen, klein en donker en heel bescheiden met een Indiaans uiterlijk. We zitten ook niet ver meer van Bolivia en Peru.

Na een koude nacht begonnen we aan de laatste 200 km. Eerst maar even een boterham eten voor de grens want uit ervaring weten we dat dat lang kan duren. Het was 1 mei dus de eerste dag dat de grens open was en dan weet je dat dat fout kan gaan. Geen probleem Argentinië uit. In het zelfde gebouw zat de aduana van Chili. Alle loketjes gingen goed, auto inklaren, formulier voor groente en fruit invullen enz. Helaas bij het laatste loket waar de aduana hoort te zitten zat niemand. 2 uur lieten ze ons en nog 25 andere reizigers op motoren wachten. Normaal is dat niet zo’n ramp maar hier zaten we op 4200 meter en daar wordt het s’nachts ijskoud. Eindelijk daar waren ze dan en na een aantal stempels en uiteraard een controle van verse producten in de Enjoy mochten we door. (citroen en kiwi’s zijn niet gevonden) We vertrokken snel over de bijzonder mooie weg met laguna’s met flamingo’s. Net voor het donker vonden we een vlak plekje in de woestijn en ging de zon onder met een mooie rode gloed achter de vulkanen.

Yes we zijn weer in Chili…..in de Atacama woestijn.

,