Chili: de Atacamawoestijn

Toen we wakker werden in de woestijn zagen we de Licancabur in zijn volle pracht. Deze indrukwekkende vulkaan van bijna 6000m hoog wordt omringd door vele andere vulkanen. Wat bijzonder….we zijn in de Atacama woestijn.

We reden de 12km naar beneden naar het stadje San Pedro de Atacama, maar eerst naar de Copec het benzinestation voor de broodnodige diesel. In Argentinië hadden we al vele malen tevergeefs om diesel gevraagd bij de pompen, maar helaas. De pompbediende van Copec keek mij zeer verbaasd aan dat we zo blij waren met een volle tank diesel. Maar wij konden zeker weer 600 km door de woestijn crossen.

Alleen aan water kon hij ons niet helpen. Wij zijn zo gewend aan altijd een kraan bij de pomp. Daarom kunnen we ook zoveel wild kamperen, als we gas hebben en water kunnen we overal staan. Hij verwees ons naar de bomberos (brandweer) maar daar werden we ook niet blij van.

San Pedro verwelkomde ons met een geweldige zandstorm. Vreselijk, alles zit vol zand en je ogen pikken de hele dag. Ja we zijn echt in de woestijn, geen water en overal zand en stof….

San Pedro is eigenlijk een oase in de woestijn. Het pleintje met de oude kerk en de mooie oude bomen zijn bestraat evenals een paar straatjes eromheen. Verder is alles zand, zand en nog eens zand. We pinden wat Chileense pesos en dronken wat op het plein. De touristoffice was niet open op maandag dus zoeken we het zelf maar uit. Volgens I Overlander was er een fijne camping 12km de woestijn in: Andes Nomads. Je kunt je niet voorstellen; een camping met zwembad en bomen, maar na 12 km over de slechte ripioweg kwamen we aan op deze heerlijke plek en maakten kennis met Marcus uit Duitsland die reist met een enorme vrachtwagen met zijn hond. Hier konden we heerlijk douchen en even bijkomen van al dat zand. Ook was er wifi dus konden we onze plannen eens uitwerken.

Er is hier in de omgeving enorm veel te zien. Je moet alleen goed plannen want alles is open en dicht op verschillende dagen en tijden en veel moet worden gereserveerd op internet….en betaald en dat zijn wij helemaal niet gewend. In Argentinië betalen we praktisch nooit voor natuur.

We waren verbaasd over de landschappen van de Atacama. We maakten een prachtige tocht naar de Sicopas op 4500 m. Ongelofelijk mooi. Vulkanen en bergen in een okergele gloed, een uitstekende asfaltweg en overal lama’s in allerlei kleuren. Hier en daar een oud dorpje met een kerkje en huizen gebouwd van bouwmaterialen die hier voor handen zijn zoals in Toconao het rioliet en in Socaire het natuursteen en deuren en ramen van cactushout.

We maakten een wandeling in de Quebrada de Jere een diepe kloof waar een smal riviertje doorheen stroomt en waar de mensen vroeger hun volkstuintjes hadden die er nu verwaarloosd bij liggen.

Op het eind van deze rit zagen we al van verre het magnifieke laguna liggen. Zo mooi het lijkt wel een waterverfschilderij. Zo bijzonder al die kleuren die zo mooi in elkaar overlopen. We overnachtten weer in de woestijn onder de sterren. De lucht is hier altijd helder en als de maan niet te fel schijnt zie je de duizenden sterren. Overdag is het 22 gr. Wat een heerlijke temperatuur is maar omdat er geen wolken zijn koelt het s’avonds snel af.

Nooit gedacht dat de woestijn zo afwisselend is. We zagen zelfs een bos, ongelofelijk. De Valle Grande een enorm ravijn waar pas een nieuwe weg is aangelegd naar een klein dorpje. Hier is ook weer een quebrada die erg diep was. Op een mooi vlak plateaux hoog boven de kloof sliepen we 2 nachten.

Valle Arco Iris was ook erg mooi. Over een ripioweg hobbelden we langs en over riviertjes tot we uitkwamen in weer een kloof. Hier klommen we de bergen in en stonden ineens midden in een kleurrijk berggebied. Op de terugweg lagen er tientallen lama’s met hun jongen te soezen in de zon en maakte ik de mooie foto van de witte lamafamilie.

Op onze laatste dag in de woestijn reden we naar de Valle de la Luna. Na zoveel landschappen is het moeilijk om die nog te overtreffen. Het was een bizar landschap, de bodem van een voormalige zee met overal aparte rotsen en fumarolen bezaaid met wit zout.

Hierna reden we naar de overkant waar een hoge rotspartij uitzicht gaf over de maanvallei tijdens de zonsondergang. Volgens onze reisgids was dit een van de mooiste zonsondergangen maar dat waren wij niet met hem eens. Helaas doordat de zandweg zo slecht was met vele gaten is hier waarschijnlijk de las van de chassisbalk weer losgelaten…..

Wat we niet hebben gedaan is de excursie naar de Tatiogeysers. Je moet hiervoor om 4 uur s’nachts je bed uit en met een georganiseerde trip over de bar slechte weg naar boven. Aangezien we vele geysers hebben gezien in Nieuw Zeeland en  waarschijnlijk tijdens de volgende reis in Peru hebben we dit maar overgeslagen. Ook hebben we niet gezwommen in het zoute water van de lagunes omdat dit belachelijk duur is en het water ijskoud.

De laatste avond sliepen we weer in de woestijn bij de vulkanen omdat we dan vlakbij de weg zaten om de volgende morgen de lange tocht naar boven te beginnen.

De Enjoy begon vol goede moed aan de lange klim, maar begon op een gegeven moment te protesteren. Ad zette de motorkap open en er blubberde van alles, dus maar een lange pauze inlassen om de arme auto te laten afkoelen. Gelukkig was het niet erg warm anders waren we nooit boven gekomen. In 3 etappes klommen we naar 4500m. Ad had de luchtfilter eruit gehaald om de wagen meer lucht te geven, want deze krijgt natuurlijk ook minder zuurstof. We waren opgelucht dat we boven waren. Deze Paso de Jama zullen we niet gauw vergeten.

We hadden de zon achter ons en dat scheelt heel veel. De uitzichten waren weer prachtig. De lagunes diepblauw met af en toe een flamingo en bergeenden. Vele vicuna’s en lama’s hebben blijkbaar geen last van de hoogte. Ook een prachtig berg spiegelde mooi in vele kleuren in het rimpelloze meer.

De grens was deze keer geen probleem. Zoals gewoonlijk hadden wij beiden een temperatuur van 35 gr. Wat hier heel normaal is. Alle papieren weer in orde, dus we kregen weer 3 maanden visum voor Argentinië. (wat niet nodig is want we vliegen 13 juni vanuit Montevideo naar Dusseldorf)

Evenals op de heenweg overnachtten we weer in Susques. Het weerbericht voorspelde een ijskoude nacht van -7. We vonden een hotel waar we achter mochten staan. We kregen stroom zodat we het elektrische kacheltje aan konden doen. We aten in het hotel (bijzonder taai vlees met dikke frieten) maar het was in ieder geval warm. De volgende morgen hing er ijs aan de afvoer van de camper en waren de ramen bevroren. De auto startte met veel moeite en blies pikzwarte rookwolken uit, wat we nog nooit zagen. Gelukkig gaan we nu naar beneden, weer naar de grote zoutvlakte waar het druk was met dagjesmensen. Verder door de prachtige pas naar beneden met vele haarspeldbochten die uiteindelijk uitkomen bij de gekleurde bergen van Purmamarca.

,