de Carretera Austral

De Carretera Austral, misschien wel de mooiste route ter wereld.

Dit is de tweede keer dat we de Carretera rijden en het is weer heel anders dan de vorige keer. Nu rijden we van noord naar zuid en vorige keer net andersom. Je ziet veel veranderingen b.v. de wifi antennes die ook de kleine plaatsjes in deze uithoek van de wereld van internet voorzien. De wegen zijn op verschillende plaatsen verbeterd. Overal wordt gewerkt aan onderhoud en aan het groen langs de weg.

Het grote verschil met de vorige keer is dat we zo weinig overlanders zoals wij tegenkomen. Wel veel fietsers die deze prestatie van hun bucketlist willen strepen. Knap hoor!

In 1935 toen de eerste settlers hier kwamen wonen (veel Duitsers, je snapt niet hoe ze deze plekken vonden) was er nog geen weg en waren deze plaatsen alleen bereikbaar per boot.

Nu zijn er overal kleine minimarktjes en een enkel restaurantje en campings, maar van luxe hebben ze hier nog nooit gehoord. Douches zijn in een houten hokje met een wiebelig bad, stopcontacten zitten los en als je geluk hebt krijg je warm water. Het menu in de restaurantjes bestaat meestal uit Merluza een lekkere visfilet met wat friet. Je kunt het ook krijgen a pobre: met 2 spiegeleieren erover, maar ik heb liever een salade erbij. Je ziet niet veel mensen groente eten. Chilenen eten erg veel vlees.

De natuur in dit deel van Chili is buitengewoon mooi en heel afwisselend. Hoge bergen, de Andes met gletsjers en watervallen die uitmonden in snelstromende rivieren vol kiezels en keien. Mooie bossen waar vaak nog de oorspronkelijke boomsoorten groeien in tegenstelling tot de rest van Chili wat allemaal aangeplant bos is.

Het mooiste stuk van de Carretera vind ik nog steeds het Yeltimeer met de brug en aan weerszijden de machtige gletsjers. Hier voel je de kracht van de natuur en voel je je klein.

Bij deze brug komen de natuurliefhebbers samen. Vissers met tentjes, fietsers idem dito en veel Chilenen die van het buitenleven komen genieten en ondanks de kou nog laat buiten zitten bij de barbecue. In het plaatsje Puyuhuapi ontmoetten we de NL mevrouw met haar hond die in een gammel Chileens busje de slechte wegen van Chili trotseert. Ook de 2 NL jongens die we zagen op de boot zaten hier een pizza te eten en zijn aan het eind van hun reis gekomen en draaien de volgende dag weer om. Ja niet iedereen heeft eindeloos de tijd zoals wij.

Wat niet ons favoriete deel van de Carretera is is de Paso Glacier Colgante. Dit is al de 3e keer dat we deze steile pas vol stenen en kuilen rijden maar deze keer werd er hard aan de weg gewerkt. Er werd slecht weer voorspeld dus we wilden in ieder geval voor de zware regenbuien over de pas heen zijn. Overnachten achter de rots kon niet meer, hier hebben we vorige keer dolfijnen gezien. Helaas de route was afgesloten.

Gelukkig was er geen vrachtverkeer want dat maakt het nog moeilijker. Men is hier hard aan het werk om van de ripio een betonweg te maken. Helaas moeten hier weer veel van de prachtige bomen voor wijken, maar ja dit is de enige weg naar het zuiden en is niet alleen voor het toerisme maar ook voor de aanvoer van goederen voor de dorpjes belangrijk.

Het was een behoorlijke opgave voor de Enjoy en de chauffeur, maar gelukkig is het weer goed afgelopen. In het dorpje Puerto Cisnes konden we uitrusten want het regende 24 uur aan een stuk door. Wat een lawaai als je s’nachts in bed ligt en de regen roffelt op het dak. Ik moest denken aan de arme fietsers die de pas getrotseerd hebben en er misschien wel de hele dag over hebben gedaan. Het moet een hele klauterpartij geweest zijn want fietsen kun je daar wel vergeten en al dat stof wat ze steeds over zich heen kregen en dan uiteindelijk beloond worden met zware regenbuien…Als je dan ook nog een tentje moet opzetten….

De volgende morgen vertrokken we weer en toen het wat droger begon te worden zagen we prachtige watervallen langs de bergen naar beneden stromen om al het regenwater af te voeren. Mooie wolken hingen tussen de bergen wat een aparte sfeer gaf.

Het regengebied bleef een hele tijd hangen. Ook afgelopen zaterdag toen we afgesproken hadden met Michiel en Marieke die met hun vrachtwagen in Villa Manihuales staan bij een neef. Hun vrachtwagen heeft hier de hele coronatijd bij de Chileense familie gestaan. Het was heel gezellig om eens met Nederlanders te kletsen. s’Middags gingen we met zijn vieren naar het paardenrennen, een activiteit in het dorp. Hier gebeurt natuurlijk niet zo veel dus dit is een hele happening voor de plaatselijke bevolking. De mannen droegen hun wollen poncho’s en een baret en in de stromende regen met een ijskoude wind keken we hoe de mannen en jongens geld inzetten om te wedden op het snelste paard. s’Avonds wilden we nog gezellig met zijn vieren uit eten maar helaas de kok van het enige restaurantje sloot om 18 uur zijn tent.

Wij gaan nog een paar honderd kilometer zuidwaarts en Marieke en Michiel gaan naar het noorden. Het weer werd gelukkig beter en we kampeerden 2 nachten bij Lago Paloma. Via een ripioweg van 26 km bereikten we dit prachtige heldere meer tussen de bergen. Omdat het een aardig eindje van de bewoonde wereld ligt dachten we dat het niet druk zou worden, maar de Chilenen weten dit meer ook te vinden. Rijen auto’s met grote families met tenten, barbecues en kano’s kwamen aanrijden en binnen de kortste keren was het strandje afgeladen vol. s’ Morgens is het hier prachtig, doodstil en zie je de kingfisher boven het water naar een visje zoeken. Gelukkig zijn de Chilenen niet de vroegsten ze komen meestal pas na de middag. Er worden kampvuurtjes aangestookt en ladingen vlees, worst en kip geroosterd. Rond 21.00 uur gaan ze weer naar huis en keert de rust terug. Ook wordt hier in het meer gedoken en zie je veel vliegvissers. Er zitten hier zalmforellen. Zojuist kwam een visser zo’n mooie forel laten zien. Hij gaat de hele nacht vissen en misschien komt hij er morgen wel eentje brengen.

Morgen gaan we naar Cerro Castillo wat prachtig ligt in de bergen. Dit is onze laatste week in Chili want volgende week gaan we weer terug naar Argentinië.