Het eiland Chiloe

De stad Puerto Montt is eigenlijk al het begin van de Carretera Austral. Hier wisten we van vorige keer nog een man die gasflessen vult, dus daar scoorden we 2 volle flessen gas waar we weer 4 weken mee voorruit kunnen. We gebruiken gas voor de koelkast en koken.

Er zijn 2 mogelijkheden om de Carretera Austral te bereiken maar je hebt altijd een overtocht nodig. Je kunt over het schiereiland rijden en dan verschillende keren een ferry nemen of je neemt de ferry naar het grote eiland Chiloe en van daaruit nog een ferry naar El Chalten.

We kampeerden enkele nachten op het schiereiland met prachtige brede stranden. Geen toerist te bekennen, alleen vissers met hun kleurige boten. Het verschil in eb en vloed is erg groot dus je moet goed uitkijken wil je geen natte voeten (banden) krijgen.

Hier kregen we voor het eerst te maken met een soort dazen, een vreselijk insect, groter dan een wesp die je (en uiteraard mij) met tientallen achtervolgen. Ik ging al extra vroeg op pad om vogels te fotograferen maar ondanks dat het nog niet erg warm was werd je knettergek van deze beesten. Chilenen vertelden ons dat het 14 dagen duurt voor de plaag voorbij is, dus dat hopen we dan maar. Raar vorige keer hebben we geen insect gezien.

De ferry naar Chiloe hoef je niet te reserveren, je sluit aan in de rij en in een half uur ben je aan de overkant. We besloten deze keer het noorden van het eiland te bekijken. Hier zijn een paar kleine eilanden waar veel vogels en pinguïns leven. Omdat het nu hoogseizoen is werden er boottripjes georganiseerd. Chilenen waren wel in voor een tochtje want het was erg druk. Reddingvest aan en dan op een karretje wat door een paar sterke mannen naar de boot wordt geduwd. Prima systeem want zo krijg je geen natte voeten. Volgens het boek zou het wemelen van de pinguïns maar meer dan een tiental hebben we er niet gezien.

Het noorden van het eiland is nog redelijk gespaard gebleven van de houtkap, het is heuvelachtig met overal mooie doorkijkjes op zee. Ook vanaf de vuurtoren was het uitzicht erg mooi. De rest van het eiland hadden we vorige keer al gezien en kon ons niet bekoren. Een drukke Ruta 5 met veel verkeer.

Castro is een redelijke grote plaats met een haven. Het regende keihard toen we daar aankwamen en toen het opklaarde kregen we toch nog de kans om wat foto’s te maken van de vissershuizen op palen waar het stadje om bekend is. Het is een leuk gezicht die huizen op palen, maar als je dichterbij komt zie je hoe gammel het is en dat het met plastic bij elkaar wordt gehouden.

De kerk van Castro zie je al van een afstandje staan want hij is knalgeel met roze en geheel gemaakt van golfplaat wat hier ook voor huizenbouw veel wordt gebruikt. Er kwamen zojuist dragers met een groot beeld van Jesus Christus naar buiten voor een processie door het stadje. Konden wij mooi even de kerk van binnen bekijken die helemaal van hout is en met de hand gemaakt. Erg mooi, zou je niet zeggen als je hem van buiten ziet.

Zondagmiddag vertrokken we uit Castro met een 5 uur durende overtocht naar El Chalten op de Carretera Austral, maar dat ging niet zonder slag of stoot. De avond ervoor was er een tsunamiwaarschuwing afgegeven voor de kust van Chili en dat bleek de reden dat het schip uren vertraging had. Toen het schip dan eindelijk aanmeerde duurde het nog een hele tijd voor de auto’s op konden rijden. Het ging allemaal op zijn Chileens. Om 24.00 u kwamen we aan in El Chalten waar het ijskoud was. We sliepen in een straatje bij het museum en waren blij dat we een pyjama hadden aangetrokken en een extra deken want het was een koude nacht.

Met een volle tank en contant geld reden we de prachtige Carretera Austral op.

Foto’s lopen niet helemaal synchroon met het verhaal want we hebben maar zelden wifi.