Van Canada naar de Verenigde Staten

Reizen per trein is heel bijzonder in Canada. Als je opstapt op een klein station koop je je tickets op internet en krijg je een zitplaats toegewezen. We reden met Michael’s auto naar het station en keurig op tijd arriveerde de trein met een lange fluittoon die je overal hoort. We werden begroet door een hostess in een keurig mantelpak en zij hielp ons om de zware koffers in de trein te hijsen. De treinen zijn heel hoog, waarschijnlijk i.v.m. de sneeuw. Mooie schone trein (uiteraard met vloerbedekking) met een aparte ruimte voor de bagage. In het vak van de stoel voor je een menukaart met keuze uit allerlei broodjes, wraps en drankjes die je kunt bestellen…..wauw hier kan de NS nog van leren.

Helaas moesten we overnachten in een hotel want de afstand was anders te groot. Als je bij mensen thuis gewend bent te overnachten is een hotel waar de ramen niet open kunnen en weer vloerbedekking voor mensen met een allergie vreselijk.

De volgende morgen kregen we een witte KIA Soul huurauto voor de komende 2 weken en gingen we op pad richting de grens wat van Montreal maar een half uurtje rijden is. Ik had me zorgen gemaakt over de douane want we zijn dit jaar al in de VS geweest en niemand weet zeker hoeveel tijd er tussen 2 bezoeken mag zitten. We staken de grens over in een kleine plaats. De douanier nam ruim de tijd om de data in ons paspoort te bestuderen en toen wij hem uitgelegd hadden hoe onze vorige reis in elkaar had gezeten had hij geen problemen. Hij begreep dat gepensioneerde mensen tijd en geld hebben om te reizen en niet naar zijn land komen om werk te zoeken of om in de illegaliteit te verdwijnen.

Daar zijn we dan in de staat New York in de Verenigde Staten. Eerst maar eens lunchen. In een klein plaatsje met oude houten huizen wat er niet echt welvarend uitzag vonden we een deli. Dit is een soort klein supermarktje met een balie en een keuken waar een dame achter stond die aan haar postuur te zien het meeste wat ze klaarmaakte zelf opat als je begrijpt wat ik bedoel. We zitten soms met open mond te kijken naar de mensen die hier rondlopen. Wat een kleding en kapsels. De gemiddelde Amerikaan is nog steeds "heavy".

We reden Vermont binnen aan de noordkant. Vermont is een van de staten van New England. Deze groep staten ligt in het uiterste noord-oosten van de VS. We reden over een weg dwars over een aantal eilanden in een merengebied.

Vermont is een zeer dunbevolkte staat, bergachtig en heel groen. 80% bestaat uit bossen, meren en riviertjes. Overal zie je kleine agrarische bedrijfjes in oude schuren die rood geschilderd zijn. Voor de fotografen onder ons is dit een geweldig gebied, maar veel van de eens zo mooie houten huizen zijn slecht onderhouden. Als je een houten huis niet onderhoudt komt er schimmel in en gaat alles rotten.

We arriveerden net voor het donker bij Lake Parker in het kleine dorpje West-Glover. Hier zijn veel wegen niet verhard, dus de mooie witte KIA zag er al niet uit. Aan een zandweg met uitzicht op het meer lag ons vakantiehuis voor de komende 2 weken, een cozy houten cottage. Het licht was aan en de verwarming ook, heel uitnodigend. Van binnen alles uitgevoerd in grenenhout en een heel gezellige witte keuken met alles erop en eraan. Vloerverwarming en een leuke gaskachel in de zithoek want het kan hier erg koud worden s’winters.

Maar goed dat we onderweg boodschappen hadden gedaan want er zit hier in Glover maar een countrystore, een winkel met een deli en wat dagelijkse boodschappen. Op het prikbord foto’s van jagers met een big smile met geschoten herten. Jammer dat we ze alleen op foto’s zien. Er moeten hier ook moose zijn als je de borden langs de weg ziet maar ik ben bang dat die ook alleen op de foto’s van de prikborden te zien zijn, of zijn ze uitgestorven. Vogels zien we hier gelukkig veel. Ad heeft zonnepitten in de voederautomaat gedaan en allerlei mezen vliegen af en aan. Het meer is prachtig, bij elke weersverandering ziet het er anders uit. Ook vliegen er regelmatig grote groepen Canadian goose over.