Bedevaart, zandduinen en ooievaars

Na alle middeleeuwse steden en Romeinse overblijfselen zijn we aangekomen in de meest zuidwestelijke hoek van Spanje. Hier ligt El Rocio, de bekendste bedevaartplaats van Spanje.

Eigenlijk is het geen dorp en geen stad. Het is een grote verzameling van gebouwen van broederschappen uit alle regio’s van Spanje. Zij hebben hier hun kapel en een ruimte waar zij hun vaandels bewaren en waar zij bij elkaar komen, hun geloof belijden en feesten.

Elk jaar met Pinksteren komen er een miljoen pelgrims uit alle hoeken van Spanje (zigeuners) voor de “Romeria”, de bedevaart ter ere van la Reina de las Mariscas. Met prachtig uitgedoste koetsen met paarden en in hun feestkleding ( dames in Flamencojurken en heren in kostuum met strakke broek vest, korte jas, laarzen. platte hoed en grote sigaar) showen zij hun nieuwe kleding en hun prachtige paarden. Het beeld van la Reina wordt rondgedragen op de schouders van de mannen langs de broederschappen. Er wordt gebeden maar ook feest gevierd, gegeten, gezongen en gedanst.

De rest van het jaar is hier door de week niets te beleven, maar in de weekenden worden er huwelijken gesloten in de prachtige Iglesia de Nuestra senora del Rocio.

Wij waren er op zaterdag en het is een heel aparte plaats. De straten zijn niet verhard (voor de koetsen en de paarden) dus je loopt door het mulle zand en met de winkels die leren laarzen, tassen en riemen verkopen en natuurlijk de flamencojurken heb je het gevoel in een wildwestfilm te zijn terechtgekomen.

Maar toch ook weer niet als je de winkeltjes ziet met de beeldjes van la Reina en de mensen met stapels kaarsen die de kapel binnengaan om ze op steken voor hun koningin.

De kinderen rijden pony en de ouderen kunnen mee voor 2 euro in een koets met 2 muilezels.

In de verte zie je een groep flamingo’s zoeken naar voedsel in het zilte water.

Zondagmorgen kwamen wij om 12 uur voor de mis, maar de mis van 10 uur was nog niet uit.

Chaotisch kun je het wel noemen. Iedereen loopt in en uit en maakt foto’s en films en de pastor gaat onverstoorbaar door met zijn dienst. Het koor zingt Spaanse kerkliederen begeleid met gitaren en castagnetten.

Enkele tientallen kilometers westelijk van El Rocio ligt het nationale park Donana, een van de grootste wetlands van Europa. Er nestelen hier veel inheemse vogelsoorten maar het gebied is ook heel belangrijk voor de trekvogels, die hier neerstrijken als het gebied weer onderwater loopt. Omdat het een beschermd gebied is kun je er alleen wandelingen maken over boardwalks of mee met een fourwheeldrivebus met gids.

Natuurlijk gingen wij mee met de 4x4 en daar hadden we geen spijt van. We vertrokken met een man of 10 in een soort bus met enorme grote wielen die overal doorheen ploegen. De wagen reed moeiteloos door het losse zand van het strand (wel 30 km) en dan door de mooie bossen met de parapludennen, waar je aan het eind van de middag veel herten ziet en wilde zwijnen. Dit is het laatste leefgebied van de lynx, maar je moet wel erg veel geduld hebben om er eentje te zien.

We reden dwars door het diepe zand van de duinen en over het strand met zonsondergang weer terug. Zo’n 4 uur duurde de tocht en het was fantastisch. Alleen heel jammer dat de Spaanse gids geen woord Engels sprak want je kunt zo niks vragen en verstaat weinig van de achtergronden die hij verteld. Mocht je hier eens in de buurt komen dan is dit zeer zeker een aanrader.

Een dag later reden we een eind verderop naar een plek bij de zoutmeren waar volgens een gids veel flamingo’s zitten. Inderdaad ver weg zag je een grote groep, prachtig ook allerlei andere vogels. We gingen naar het infocenter en toen we daar naar boven reden zaten er 2 ooievaars op hun nesten, ongelofelijk… Bleek dit een schitterend gebied te zijn met honderden ooievaars. We waren de enigen en ons werd gevraagd of we wilden blijven overnachten op de parking. Ja waarom ook niet….

De hele middag hadden we ooievaars gefotografeerd en s’avonds een wijntje gedronken aan de bar, toen hoorden we dat er slecht weer op komst was. Aangezien onze Enjoy waterdicht is maken we ons daar niet zo’n zorgen over. Later vonden we het toch wel erg donker op het terrein en toen bleek dat er niemand meer aanwezig was. Pikdonkere nacht en de eerste 20 km alleen natuur om ons heen. Beetje griezelig idee vond ik het wel.

s’nachts brak er een hevig noodweer los en de Enjoy stond te schudden op z’n banden. We hebben weinig geslapen die nacht, het leek wel of we in een constante wasstraat stonden.

De volgende morgen werden we beloond met een blauwe lucht en honderden ooievaars in de bomen en op hun nesten die klapperden met hun snavels om ons goedemorgen te wensen.