Basilicata en Calabrie

We zijn inmiddels helemaal om de hak van de laars gereden en aangekomen in UNESCO werelderfgoedstad Matera. Deze stad is beroemd om de “sassi” dit zijn grotwoningen die zijn uitgehouwen uit het zachte tufsteen. Niet alleen woonden hier gezinnen maar ook zijn er diverse kerken en kapellen met fresco’s uit de Byzantijnse tijd. De laatste bewoners waren vooral arme boerenarbeiders zonder land. Het gebied verpauperde en er braken ziektes uit.

De bevolking telde in 1952 16.000 tot 20.000 mensen. Door de wet van de Gasperi kregen veel mensen een onderkomen in een van de nieuwe wijken van Matera. Tegenwoordig zijn veel van de sassi gerenoveerd en opnieuw bewoonbaar. De kerkjes met de eeuwenoude fresco’s zijn te bezoeken en er zijn veel restaurantjes en souvenirwinkeltjes gekomen.

Wij kwamen aan op het eind van de middag op een van de mooiste uitkijkpunten over de stad Matera. We hadden geen idee of we hier mochten staan maar het was een bijzondere avond zeker toen de zon onder ging en het donker werd en de verlichting in de stad ging branden. Vanuit onze plek kon je over het ravijn kijken en zag je duidelijk dat de stad is gebouwd op een van de plateaus van de Alta Murgia boven een diep 20 km lang ravijn waar nu een stroompje doorheen loopt. Dit moet lang geleden een wilde rivier zijn geweest die dit ravijn vormde. Het was een rustige nacht en we werden niet gestoord door carabinieri.

De volgende morgen zagen we dat de slagboom dicht was dus dat was geen tweede keer gelukt. We konden via een andere weg nog wel uit het park dus dat was geen probleem.

We verlaten de regio Basilicata en steken de laars weer over naar de westkust. We passeren diverse natuurgebieden. Eerst een reeks duinen en daarna het nationale park Pollini. Hier waren dorpjes compleet afgesloten van de buitenwereld omdat de huizen hier ingestort zijn door het mulle zand waar ze op gebouwd waren en aardbevingen. Het park is prachtig en hier liep zowaar een nieuwe autoweg doorheen die mooie uitzichten bood over de groene omgeving. Dit is een gedeelte van de Apennijnen die over een groot deel in de lengte van Italië loopt. Wat een genot om eens niet door kuilen en gaten te rijden.

We kwamen aan bij de westkust door de bergen met allerlei kronkels en weer waren we blij dat we geen grote camper hebben gekocht want met 6 meter kun je nog makkelijk haarspeldwegen rijden. De kust is magnifiek. Je rijdt over smalle wegen over hoge rotsen met spectaculaire uitzichten. In de diepte het kraakheldere water van de Tyreense zee. Bijzondere palmen en andere subtropische bomen doen het in dit warme en vochtige gebied goed en overal bloeien de oleanders.

Omdat je niet bij de kleine rots strandjes kunt komen is het vinden van een overnachtingsplek niet gemakkelijk. Ad ging een kijkje nemen achter een station wat niet meer in gebruik was en kwam triomfantelijk vertellen dat hij een plek had gevonden met zowaar zeezicht….. Inderdaad prima plek en het station werd niet meer gebruikt voor passagiers en op internet stond dat er af en toe een goederentrein zou passeren. Tja maar ze waren vergeten om de omroepinstallatie af te zetten nu er geen passagiers meer kwamen en elk kwartier sloeg niet alleen de kerkklok van het dorpje maar ook de microfoon: Attentione…..en die riedel ging de hele nacht door.

We reden zuidwaarts langs de kust van Calabrie. De mooie stranden regen zich aaneen. Nu weereens brede stranden die beneden aan zee lagen en geschikt om eens een dagje uit te rusten. Er stonden nog meer campers (bijna altijd Duitsers) en we lunchten in een strandrestaurantje. Heerlijk om eens een middagje te luieren in de zon op het strand.

De volgende dag bezochten we Matara, een middeleeuws dorpje waar het leven al honderden jaren zijn gang gaat en er nooit iets lijkt te veranderen. De helft van de huizen stond te koop of was ingestort zoals bij zoveel Italiaanse stadjes. Er wordt hier niks afgebroken of herbouwd en voor restauratie zal wel geen geld zijn. Leuke sfeer. Oude opa’s scheuren met hun Fiatje 500 door de smalle straatjes en raceten bijna een paar omaatjes van het terras af die koffie zaten te drinken. Fiat Panda’s zijn hier het populairst. Liefst oud en vol deuken. Zelfs de carabinieri rijdt erin. Lijkt ons niet dat je daar boeven mee vangt, maar dat is misschien ook niet de bedoeling.

Diamante ook een aardige plaats aan zee. Bijzonder waren hier de muurschilderingen.

Nog verder zuidwaarts ligt Tropea waar ik al veel over gehoord had. Beneden aan zee stonden we heerlijk op een camping met een 10 kg wasmachine super!

Met een steile lange trap loop je naar boven. Op een terras met bankjes kun je even uitblazen want het is een flinke klim. Nog een stuk omhoog en dan ben je in het stadje wat s’zomers overspoeld wordt met toeristen en nu gezellig druk was. Vanuit alle hoeken van de stad had je een prachtig uitzicht over de omgeving o.a. op de haven en de mooie 11e eeuwse basiliek die ook op een rots gebouwd is en overal bovenuit torent.

Na 4 heerlijke dagen van zwemmen, barbecueën en de trap omhoog en omlaag lopen werd het tijd voor een bezoek aan een olijfolieperserij in het binnenland. Dit bedrijf was lid van Agricamper en had speciaal voor campers een paar mooie plaatsen aangelegd op hun terrein. De eigenaar had eigenlijk geen tijd voor een praatje, hij werkte op zondag gewoon door. Hij was druk bezig met persen en wij mochten het proces even gadeslaan. Er stonden nog veel kratten olijven buiten dus hij had nog werk genoeg want de olijfoogst is in volle gang.

Van hieruit was het nog 90 km naar Reggio de Calabria. Prachtige weg met tientallen tunnels die uiteindelijk uitkwamen bij de haven waar de veerboot vertrok naar Messina op Sicilië.

Heerlijk dat late naseizoen. Geen rij bij de kassa. Meteen ben je aan de beurt om je kaartje te kopen en voor 45 euro ben je met de camper in 3 kwartier op Sicilië. Het weer is hier zelfs een graadje warmer, zo rond de 27 graden en de temperatuur van het zeewater is heerlijk.

Op naar het laatste gedeelte van Bella Italia.