Abel Tasmanpark en de Marlboroughsounds

Dit is echt genieten. We zijn nu in het uiterste noord-westen van het zuidereiland. Belinda’s huis is gebouwd tegen een berghelling met een tiental villa’s als buren. Het huis is gebouwd in de breedte met glas van vloer tot plafond en heeft overal zeezicht. s’Morgens doe je de gordijnen open van de slaapkamer en zie je de zee. Bij mooi weer eten we op het grote balkon en zien we de boten met toeristen naar het Abel Tasmanpark varen. Kaiteriteri is een klein plaatsje aan een van de mooiste baaien van NZ. Er is niet veel meer dan een camping met een winkeltje, maar alles draait hier om het Abel Tasmanpark. Je kunt hier bij de kantoortjes van de diverse bootmaatschappijen boekingen maken voor dagtochten naar het park. Het park heeft veel strandjes en dit zijn allemaal haltes waar je gedropt kunt worden. Je kunt zelf een andere halte uitkiezen waar je weer opgehaald wilt worden, zodat je zelf bepaalt hoe ver je gaat lopen. Veel mensen doen de 4 of 5 daagse Abel Tasmantrack. In hun rugzak een piepkleine lichtgewicht tent en slaapspullen. Verder moeten ze ook zelf hun eten vervoeren en mag er geen afval achterblijven in het park. Er zijn simpele campings met hutten, eco-toiletten en een eenvoudig keukentje. Geen douche dus ze zwemmen in zee om zich op te frissen. Ook kun je hier kayakken. Het toerisme is big business hier. Het is erg duur om al deze activiteiten te boeken. NZ wordt overspoeld door toeristen. Momenteel veel Duitsers en Fransen. Veel backpackers kopen een oude stationcar, maken er gordijntjes in en gooien er een matras in. Ze wassen hun haar een jaar niet en krijgen dan een rastakapsel en passen helemaal bij de hippies die je hier vaak ziet rondlopen.(meestal op blote voeten, maar dat doen  veel mensen in down under.)

Dit nationale park is genoemd naar Abel Janszoon Tasman, een Nederlander die in 1642 NZ ontdekte, hij was hier in opdracht van de VOC. Hier in de Golden Bay (zo genoemd omdat hier goud werd gevonden) staat een gedenkplaquette voor Abel en zijn bemanning onthuld door (toen) koningin Beatrix ter nagedachtenis aan Abels expeditie. Abel noemde deze baai Moordenaarsbaai omdat 4 van zijn mannen werden gedood door de Maori’s, waarschijnlijk omdat ze hun trompetsignalen uitlegden als een oorlogsverklaring. In 1769 plantte Captain Cook voor Engeland de Britse vlag op NZ bodem en eiste het land op voor zijn vaderland.

Het Abel Tasmanpark is alleen bereikbaar over water maar met de auto kun je prachtige tochten maken langs het park door het binnenland. Via een slingerende weg met honderd bochten rijd je de berg omhoog en heb je een prachtig uitzicht op Kaiteriteri, de Tasmanbaai en de hopplantages. Dan kom je in Takaka een leuk plaatsje bevolkt door hippies waar je koffie kunt drinken om even te bekomen van al die bochten en rijdt je noordwaarts tot je niet verder kunt. Hier kun je schitterende wandelingen maken over de stranden. Toen wij er waren waaide het zo hard dat je je amper staande kon houden en het gevaarlijk was om dicht bij de kliffen te komen. Beneden na een tocht door het striemende zand kom je bij de rotsen waar jonge zeehondjes spelen in de rockpools onder toeziend oog van moeder. Was nog niet zo simpel om weer terug te lopen door het zand. Het zat overal en na een grondige douchebeurt lag er toch nog zand in bed de volgende ochtend. Als je het aller noordelijkste puntje wilt bereiken kan dat alleen onder leiding van een gids.

De Marboroughsounds is ook een prachtig natuurgebied maar omdat dit park erg ver van Kaiteriteri vandaan ligt en alle 2 baanswegen erg bochtig zijn hebben we voor 2 nachten een cabin geboekt op een farm. Een boerderij met een camping waar je met de andere backpackers kunt koken. Even back to basic na alle luxe in de villa. De sounds zijn eigenlijk bergen waarvan de dalen zijn volgelopen met zeewater. Omdat veel mensen hier vrij afgelegen wonen vaart hier een postboot die post en pakjes bezorgt in dit gebied. Op zondag gaan ze met toeristen en zijn wij meegevaren. Onderweg een prachtige wandeling gemaakt en een paar uur later pikte de boot ons weer op. Heel jammer dat het de enige dag tot nu toe was met regen en bewolking.

Kaiteriteri en Motueka liggen aan alle kanten aan zee en inhammen. Hier is een enorm verschil in eb en vloed. Bij eb is het verschil zo groot dat je heel in de verte de golven van de zee ziet. Je moet ook altijd goed letten op de getijden als je gaat wandelen want het water kan snel op komen zetten. Hier in huis hangt een klok waar je op kunt zien of het eb of vloed is of ertussenin.

Er is in deze streek veel te beleven. Er wordt veel hop verbouwd (voor het brouwen van bier) er zijn veel wijnplantages en op de vruchtbare grond groeit groente en fruit als kool. Veel stranden voor wandelingen en de stad Nelson op 60 km afstand.

Met warm weer (en dat is het al weken) wandelen we in 5 minuten de steile bergweg af en zijn we meteen bij de baai waar je heerlijk kunt zwemmen. Het water is wel koud maar toch lekker fris.

Jammer dat de tijd zo snel gaat. We zijn hier al bijna 3 weken maar a.s. zondag vertrekken we met de ferryboot van Picton naar Wellington. Dan verruilen we het zuider- voor het noordereiland. Het is 200 km naar de haven van Picton, dus op tijd weg.

We volgen angsvallig het weerbericht want er is regen op komst. Uiteraard net op zondag worden er zware buien voorspeld als wij op de boot zitten. Maar goed dat we al mooie foto’s hebben van dit gebied.

Tot nu vinden we NZ fantastisch. De natuur is buitengewoon. We hebben al veel van de wereld gezien maar de westkust van NZ is prachtig. Ook nadelen natuurlijk bijvoorbeeld de sandfly, een klein zwart vliegje die vooral aan de westkust zitten en gemeen kunnen bijten. Ik krijg er behoorlijke bulten van en het jeukt verschrikkelijk. Het duurt wel 3 weken voor de plekken weg zijn. Maar gelukkig zitten ze niet aan deze kust.

Als je buiten de parken komt zie je meteen het verschil in het landschap. Bijna al het oorspronkelijke bos van NZ is gekapt. Het is al begonnen met de goudzoekers, toen de Europeanen die hout nodig hadden voor huizen, meubilair en schepen en nu de huidige bewoners die dennebossen planten voor de papierindustrie. Dit blijkt nu weer achterhaald want er wordt niet veel meer geprint en de mensen hebben niet zoveel papier meer nodig. Heel jammer want de natuurlijke vegetatie komt nooit meer terug...........