van het zuider- naar het noordereiland

Er werden zware buien voorspeld in NZ de laatste dagen van ons verblijf in Kaiteriteri. Deze regio kreeg enorm veel water te verwerken, maar omdat je boven op een berg woont heb je daar geen erg in omdat je geen plassen ziet. De ochtend van vertrek zagen we de overstromingen en de boom- en wijngaarden die vol water stonden. Maar de natuur kon wel een oppepper gebruiken, het zag hier helemaal geel zo droog was het.

We reden weer dezelfde weg als naar de Marlborough sounds via Nelson, prachtige stad met veel grote villa’s van mensen die hier rijk zijn geworden. Ook veel subtropische vegetatie en palmen die het hier goed doen.

Het was ongeveer 3 uur rijden naar Picton waar de ferry’s vertrekken naar Wellington de hoofdstad van NZ op het noordereiland. Het was zwaar bewolkt, maar droog en volgens het bord op de kade zou de Tasmanzee “moderate” zijn. Er stonden al lange rijen met auto’s en campers die naar het noordereiland wilden, dus wij sloten aan aan in de rij. De “Interislander” was een oude roestige ferry en veel mensen zaten al aan de fish en chips in het restaurant voordat we de haven uit waren.

Het uitzicht op de Marlborough sounds was zoals we al verwacht hadden niet echt geweldig. We voeren een uur tussen de sounds en toen we de laatste rotsen passeerden werd de zee een stuk wilder. Moderate was niet het juiste woord voor de golven van ruim 4 meter hoog. Je zag veel mensen bleek wegtrekken, maar wij vonden een plekje in het midden van de boot en als ervaren cruisegangers weten wij dat dat de meest rustige plek is.

Rond 18.00 uur kwamen we aan in de natte haven van de hoofdstad en reden naar het huis van Keith en Margareth (ATC leden) die in een buitenwijk van Wellington in een gezellig huis wonen. Keith is gids in Wellington en voorzag ons van alle informatie die we nodig hadden voor een leuke dag in de stad. We namen een dagkaart voor de bus, want ook hier zijn parkeerproblemen. Een rode cablecar verbindt de stad met de bovenkant van de botanische tuin die prachtig tegen een berg aanligt. Het motregende de hele morgen, maar we hebben toch alles kunnen zien wat we wilden. Het is een mooie wandeling vanaf de top van de botanische tuin naar beneden. Daarna loop je door een mooi oud kerkhof. In de 60er jaren vond men dat er een 5 baansweg door Wellington moest komen en werd dit mooie oude kerkhof opgeofferd en in tweeën gesplitst. 3700 graven werden geruimd.

De stadswandeling gaat vervolgens langs de parlementsgebouwen, het typische bijenkorfgebouw, de oude St. Paulskathedraal, een sfeervolle kerk die geheel van hout is en de oude gouvernementsgebouwen die van buiten van steen lijken maar helemaal van hout zijn. Als laatste bezochten we het beroemde “Te Papa” museum. Hier zijn 6 etages ingericht met alles wat je weten wilt over de Maori’s, de natuur van NZ. en de emigratie naar NZ.

Wellington is een sfeervolle stad met nog veel oude gebouwen, ondanks dat er veel is afgebroken omdat panden niet aardbevingsbestendig bleken te zijn. s’Avonds is Cubastreet een aanrader met ontelbare restaurantjes. Keith legde ons uit hoe de laatste aardbeving de stad heeft veranderd. Het huidige waterfront ligt op een stuk grond dat door de aardbeving naar boven is gedrukt (lag vroeger onder water) en zorgde zo voor ruimte voor uitbreiding van het centrum.

De volgende morgen namen we na nog een ontbijtje met gepocheerde eieren van Keith afscheid en vertrokken richting Napier wat ook weer ongeveer 300 km is. Onderweg was er niet veel te beleven. Kale heuvels en weilanden, van oorspronkelijke vegetatie weer weinig te zien. We reden langs de Hawkes Bay, dit is een groot wijngebied en ligt in een zonovergoten vallei aan zee aan de oostkust vlakbij Napier. Ook Napier is geteisterd door een zware aardbeving in 1931. Hierop volgde een grote brand die veel gebouwen verwoestte. Binnen de korste keren werd Napier weer opgebouwd in de toen trendy Art Decostijl. Veel van deze gebouwen staan er nog steeds en zijn mooi gerestaureerd. We overnachtten bij Catherine and Scot en hun 2 dochters en de volgende morgen reden we naar Hawkes Bay.

Volgens de Lonely planet is een van de leukste activiteiten die je in NZ kunt doen; met een tractor met een platte kar erachter over het strand met stenen en kuilen rijden naar de rots met de Jan van Genten. Het was inderdaad een hele leuke middag. Met voornamelijk Duitsers reden we met de tractor langs de kliffen, waarvan de lagen uit allerlei tijden stammen. Een breuk dwars door de klif liet zien dat hier een aardbeving is geweest. De lagen lopen daar niet meer door. Het was nog een steile klim van een half uur door de harde wind naar de Jan van Genten (Gannets in het Engels) Prachtig, honderden vogels met hun jongen zaten hier op de klif. Het gebied was afgezet, maar je kon redelijk dichtbij komen en de vogels stoorden zich niet aan de toeristen. De volgende morgen maakten wij ons eigen ontbijt omdat deze ATC leden allebei werken in het onderwijs en vertrokken wij richting Hamilton voor de volgende ruil.