Van de oceaan naar vulkanenland

We nemen zover mogelijk de route langs de oceaan voor we het binnenland induiken.

We zoeken steeds de mooie plekken waar we vorig jaar stonden en soms weggestuurd werden. De meeste plekken zijn onvindbaar geworden of onbereikbaar omdat overal een betonnen boulevard wordt aangelegd met parkeerplaatsen. Zo jammer zo verdwijnt de mooie natuur. Gelukkig is er nog heel veel moois te zien zoals Punto los lobos, een rotspunt die ver de oceaan insteekt waar zeehondenkolonies het goed naar hun zin hebben.

Het weer is aan de kust meestal een graad of 18 en bewolkt met koude nachten. Af en toe trekt de mist helemaal niet op en blijft het de hele dag mistig.

Soms rijden we een weggetje in en komen op een bijzondere plek op het strand zoals bij Iglesia Piedro een kerkje in de rotsen. Hier hadden we het strand voor ons zelf. Overal bloeien prachtige gele struiken, ook knalgele brem en de lila lupines zorgen voor mooie plaatjes. We eten soms Reinetta op een terras, de heerlijke vis die we in de flat vorig jaar vaak zelf bakten.

Lebu een provinciehoofdstadje met een enorme vissersvloot in de rivier. Vieze oude dieselmotoren die de heerlijke schone lucht vervuilen. Maar er voeren niet veel schepen uit, geen vis of een andere reden?

We zochten een wasserette, maar na 3 keer het dorp te zijn rondgereden vroegen we het aan een jongeman. De wasserette die ik gevonden had op google was er niet maar hij had wel een kennis die voor ons de was wilde doen. Super aardig dat mensen zoveel moeite voor je doen. Ze zijn blij dat er weer toeristen komen. Steken hun hand op of zwaaien. We zijn nog steeds geen andere toeristen tegengekomen.

Toen we stonden te tanken en Ad de watervoorraad bijvulde kwam ik op het idee om in het hospitaal een eindje verderop te gaan vragen of wij een booster konden krijgen. Een jongeman van de beveiliging liep mee naar binnen en binnen de kortste keren kreeg ik het adres van een gymzaal waar werd gevaccineerd. Een kwartier later stonden we weer buiten met een booster van Phizer. Enkele dagen later kreeg Ad zijn paseo de movilidad, de mijne is er nog steeds niet. Ben bang dat de dames van de administratie een tikfout hebben gemaakt met de nummers en dat er geen koppeling is in het systeem.

Helaas nu nemen we definitief afscheid van de oceaan en rijden het binnenland in. Dit stuk van Chili is niet bepaald interessant. Slechte wegen en overal wordt gekapt en is de natuur vernield. Iedereen leeft hier van de houtkap. In Chili is ook alles van hout. Huizen met golfplaten daken, meubilair, hekken en poorten, hout wordt overal voor gebruikt en vrachtwagens met dikke boomstammen rijden af en aan. De enige industrie is hier cellulose, papierfabrieken.

We komen na vele honderden kilometers weer aan waar we de vorige keer in een ruk doorgereden zijn richting Santiago. De parken zijn weer open en we rijden de mooie groene routes naar de vulkanen. De natuur is hier prachtig groen hier is voldoende water (smeltwater van de sneeuw op de vulkanen). nat. park Malalhuello is open, we staan nog steeds verbaasd dat alles open is en we nergens worden tegengehouden of weggestuurd. Heel bijzonder surrealistisch park met vele hoge Auracarias, de bijzondere bomen die heilig zijn bij de Mapuches (stam in Chili die nooit is onderdrukt door de Spanjaarden) De bomen zijn beschermd en mogen dus niet gekapt worden. Ze groeien heel langzaam.

Na een wandeling door een bos met deze aparte bomen reden we met de Enjoy de vulkaan op. Hele aparte ervaring. Je rijdt op een weg van zacht vulkaanzand. Overal zwart stof maar heel mooi. Fietsers kwamen bergafwaarts en reden keihard naar beneden.

Na dit park reden we de zeer slechte gravelweg dwars door Mapuchegebied met weer vele Auracariabomen. Ad had wat lucht uit de banden laten lopen zodat het iets minder moeilijk rijdt maar het schokt en knalt nog steeds. Na een paar uur zagen we een mooi helder meer en vroegen we een Mapuche mevrouw of we in haar tuin mochten overnachten. Prima, de hele avond kwamen er dieren langs de camper: schapen en geiten, kippen en hanen, honden en katten ongelofelijk. Toen het donker werd werd het stil maar om 5 uur s’morgens begon het gekrakeel weer opnieuw.

We hadden wel een rustdag verdiend vonden we zelf. Alle nachten nog steeds vrij gekampeerd is toch wel vermoeiend. Rond etenstijd zoeken we meestal een plek en de volgende morgen vertrekken we weer. We reden een weggetje in naar de China Muertavulkaan. Machtig uitzicht op de vulkaan in de zon met een prachtige blauwe lucht. De lavastroom was nog heel duidelijk te zien. Toen we uiteindelijk wilden draaien bij een wilde rivier was daar een pracht kampeerplek waar we de hele dag zijn gebleven.

Een wasje gedaan met het heldere water en lekker uitgerust. Het was 28 gr. we moeten ook nog aan de droge warmte wennen. Af en toe komt er een auto langs, waarvan de bestuurder  zijn duim opsteekt.

s’Middags de draagbare douchezak eens uitgeprobeerd. In de zon gelegd op de motorkap was hij in een paar uur 43 gr. en prima voor een korte douche voor 2 personen. Ad had hem in een boom gehangen, werkt perfect Loes, goed idee!

Het gaat goed hier in Chili. Chili heeft sinds zondag een nieuwe president. Met corona gaat het ook goed. Veel mensen hebben al een booster en veel grenzen gaan open tussen Chili en Argentinië, dus reizen wordt een stuk makkelijker.

Heel triest dat Nederland weer in een volledige lockdown zit, dat hadden we niet gedacht. We wensen jullie ondanks de beperkingen toch een gezellig kerstfeest en alle goeds voor 2022.

Alweer bijna een jaar voorbij, wat gaat de tijd toch snel…..