Weer thuis!

Het is gelukt! Na 5 maanden “stuck” in Maitencillo Chili zijn we weer “a la casa”

We zijn zowat 3 dagen bezig geweest met de terugtocht. De camper nogmaals in de was gezet vanwege het zout. Alles schoon binnenin. De laundryservice was zo vriendelijk om de was in 1 dag klaar te hebben wat heel prettig was. We brachtten de Enjoy naar Juan Pablo. Het was niet makkelijk om hem te vinden, maar gelukkig stond hij op ons te wachten en reden we naar het huis van zijn schoonvader. Achter het huis was een flinke plak grond en een tennisbaan. Jean Pablo had ons al een dronefoto gestuurd waarop we konden zien dat er al 25 voertuigen stonden geparkeerd op het land en de tennisbaan. Hij start alle auto’s wekelijks zodat de accu’s goed blijven. Was een goed idee van deze jongeman want dat levert aardig op en geld kunnen ze wel gebruiken in deze Covid tijd.

We hadden afgesproken dat hij ons naar het airporthotel zou brengen, wat toch een ritje was van anderhalf uur. Het Amerikaanse Wyndhamhotel verwachtte ons blijkbaar niet want we stonden niet op de gastenlijst volgens de receptionist die moeilijk verstaanbaar was in zijn Covid uitrusting van 2 mondkapjes, een spatscherm en handschoenen. Kwam allemaal goed en we kregen een prachtige kamer wat een enorm verschil was met ons simpele flatje waar alles wat kapot kon gaan stuk was of oud.

We hadden dit hotel in Santiago gekozen omdat het een restaurant had en ik had me al verheugd op een maaltijd die ik eens niet zelf had klaargemaakt. Helaas de keus was alleen beef of pasta. Menukaarten zijn uit den boze en we moesten al blij zijn dat we iets te eten kregen. De volgende morgen weer een simpel ontbijtje en toen met de transferbus naar de airport. We waren zeer verbaasd dat er niemand stond die koorts opnam en met desinfectans in je handen spoot zoals wij gewend waren bij de supermarkt.

We kregen onze instapkaart en liepen verder naar de douane. We hadden het hele visumverhaal opgeschreven en vertaald in het Spaans en de douanier las het na onze stempels in de paspoorten zorgvuldig te hebben bestudeerd. Het was hem blijkbaar duidelijk. Hij overlegde nog met een collega maar die wist er ook geen raad mee. We hadden de boete allang betaald dus hij knalde een stempel in de paspoorten en dat was het signaal dat we konden gaan.

Mooie nieuwe dreamliner van Iberia met onvriendelijk personeel. Om een of andere reden, waarschijnlijk iets met de belading werd aan de passagiers gevraagd om naar achteren te vertrekken en daar plaats te nemen. Ze kwamen niet meer terug en zo kregen wij ieder een bank met 3 stoelen en konden we heerlijk liggen en dat is super want 12 uur is een lange tijd op een krap stoeltje. De inwendige mens had het moeilijk deze vlucht want we kregen alleen een bruine papieren zak met een broodje en wat snoep. Toen ik ging vragen of we een avondmaaltijd kregen werd mij verteld dat we een ontbijtje kregen 5 uur later…….was handig geweest als ze dat even hadden gecommuniceerd. Gelukkig hadden we nog een appel.

In Madrid stonden mensen met witte jassen in hun coviduitrusting maar ze kwamen niet in actie. We leverden het formulier in dat we geen klachten hadden en niemand vroeg er iets. De doorvlucht van Madrid naar Amsterdam was ook op tijd. We kregen een glas water (ja, ja dat kon er nog vanaf) en landden 2 uur later op Schiphol. Ook hier geen thermometers of vragen. Weer een formulier en toen een lekkere hamburger met friet, wauw dat is lang geleden….wat een feestje.

Trein was praktisch leeg en de bus ook. De lieve buschauffeur stopte om ons eerder uit te laten stappen, want onze handbagage was toch wel erg zwaar.

Heel raar om na 10 maanden weer in je eigen brandschone huis te staan. De huurders hadden het keurig achtergelaten en onze hulp had hard gepoetst. De tuin heeft uiteraard hard onderhoud nodig maar daar ontfermt Ad zich wel over binnenkort. Dankzij buurman Jan leven de planten en vissen in de vijver in ieder geval nog.

Het duurt erg lang deze keer voor we thuis gewend zijn. We voelen ons ingeklemd tussen de muren en de huizen om ons heen. We zijn zo gewend aan de ruimte. We missen de prachtige oceaan en de laguna en uiteraard de vele vogels. De zonsondergangen waar we geen genoeg van konden krijgen en we missen uiteraard de lange wandelingen op het strand want we zitten thuis en veel binnen omdat het hier buiten zowat 38 graden is en we zijn natuurlijk 2 weken in quarantaine. De overgang van winter naar zomer is enorm. Maar vanaf vrijdag wordt het 26 gr. en dat is heerlijk.

We kijken terug op een prachtige reis van 5 maanden en een verblijf in Maitencillo van ook 5 maanden. Ondanks de coronabeperkingen in Chili hebben wij ons niet echt beperkt gevoeld in onze bewegingsvrijheid. We mochten met mondkapjes op boodschappen doen en alles was altijd voorradig. We konden zoveel wandelen als we wilden want de militairen met de kalasjnikovs hebben we niet meer teruggezien.

De Chilenen waren aardig en wij vermaakten ons prima met Duolingo Spaans, foto’s, administratie, oefeningen, koken, schaken, Netflix, NPO enz. (dankzij de internetkabel die Ad had aangelegd)

We hebben natuurlijk geen idee hoelang het gaat duren voor de grenzen weer opengaan, maar we hebben een retourticket voor 28 februari volgend jaar, dus wie weet……..