San Miguel de Allende

Stel je voor……….

Je zit op een groengeschilderde ijzeren bank in een klein parkje met een klaterende fontein. Om je heen zitten Mexicaanse families, spelende kinderen, ballonnenverkopers en mannen met een enorme stapel hoeden op hun hoofd die proberen iedereen een hoed te verkopen. Ergens in een hoekje weggedoken zit een oude vrouw te bedelen en haar gerimpelde gezicht vertelt dat ze een zwaar leven achter de rug heeft en niemand heeft die voor haar zorgt.

Dit is de kleine zocala van San Miguel “El Jardin”, het centrale middelpunt van dit prachtige stadje met barokke architectuur uit de Spaanse tijd toen hier veel geld werd verdiend met de zilvermijnen exploitatie hier in de omgeving.

Om het plein heen staan prachtige gebouwen met arcades met terrasjes waar je in de schaduw wat kunt drinken. Aan de overkant zie je de belangrijkste kerk van St. Miguel; “de Parroquia de St. Miguel Arcangel” Deze 16e eeuwse neo- gotische zandstenen kerk is lichtroze en heeft steeds een andere kleur als het licht verandert gedurende de dag. Deze kerk heeft iets Disneyachtigs en is het decor van huwelijksmissen, uitvaarten en diensten voor 15 jarige meisjes die hun belangrijkste verjaardag vieren beginnend met een eucharistieviering. Er zijn honderden kerken in San Miguel, maar iedereen wil naar de Parroquia. In “el Jardin” gebeurt alles in San Miguel. Hier ontmoeten mensen elkaar, hier spelen de Mariachi’s in hun prachtige pakken en blinkende instrumenten voor hun publiek hun liederen.

In het stierenvechtseizoen (de winter) komen hier op zaterdagavond voor het gevecht 2 koetsen aanrijden met prachtige paarden met de toreador en zijn assistenten in hun mooie kostuums. In het historisch museum beraden zij zich op het gevecht en komen na een uurtje weer goed voorbereid naar buiten waarna ze weer in de koetsen stappen en naar de arena een paar straten verderop rijden met een fotograferende menigte achter zich aan. Wij kwamen net uit een restaurantje en zagen de koetsen vertrekken, dus wij er ook achteraan. Voor de arena in het nauwe straatje stappen ze uit en verdwijnen achter de grote poort. In delen van Spanje is het stierenvechten inmiddels afgeschaft, maar hier zie je nog regelmatig aanplakbiljetten voor gevechten.

In San Miguel de Allende is altijd vanalles te beleven. Het is een overwinterlocatie voor Amerikanen en Canadezen, velen van hen zijn artistiek (schilderen of schrijven) en hebben hier een huis een galerie of een winkel. Zij organiseren hier van alles; wandelingen met gids, lezingen over allerlei onderwerpen, films, veilingen, je kunt het zo gek niet bedenken en alles voor het goede doel want de opbrengst is altijd bestemd voor Mexicaanse kinderen.

Monty en Valerie (de eigenaren van het huis waar wij 5 weken logeren) hebben hier een aantal jaren geleden een huis gekocht en dit laten verbouwen door een architect. Enige jaren later was het huis van de buurman te koop en hebben ze dit erbij gekocht zodat ze nu meer daglicht hebben en een terras beneden. Wij noemen dit het huis met het glazen dak, want op de 2e etage heeft de architect een glazen dak gebouwd. Als je s’morgens doucht heb je een schitterend uitzicht over de stad en de buren. Het huis ligt niet in een sjieke buurt maar we wonen midden tussen de Mexicanen. Als je naar beneden kijkt zie je precies hoe de mensen wonen. De meeste mensen hebben een huis van baksteen gebouwd, vrij simpel en als ze nog eens veel geld hebben wordt het misschien gestucadoord. Andere mensen hebben een paar muren met golfplaten als dak dus die hebben het niet zo breed.

Mexicanen zijn heel vrolijke werklustige mensen. De muziek staat altijd wel ergens keihard aan dus een radio hebben we niet nodig. Kinderen rennen langs onze voordeur en knallen de ijzeren deur hard dicht. Honden blaffen tot diep in de nacht, dus het duurde even voor wij aan alle geluiden gewend waren.

Elke donderdag klokslag 9 uur komt Maria een hele dag poetsen. Dan kun je maar beter maken dat je weg komt want ze haalt alles ondersteboven. Bedden verschonen, wassen en alles blinkt weer als een spiegel als wij thuiskomen.

We hebben hier geen auto (zoals bijna iedereen hier) Wij doen alles met de openbare bus die ons voor een ritprijs van 5 pesos (0,25 eurocent) overal heenbrengt. De meeste mensen vinden dit maar niks en gaan met een taxi voor 2,50 euro per rit. Wij vinden het gezellig om tussen de Mexicanen te zitten en zo hoor of zie je nog eens wat.