Panama: Boquete, 50 tinten groen
23 maart 2019 - Boquete, Panama
Na een overnachting in Costa Rica stapten we om 7.30 uur in de bus richting Panama. Prima chauffeur alleen was hij constant met 2 telefoons aan het bellen tot Ad hem vertelde dat het zijn taak was om ons veilig naar Panama te brengen en dat sociale contacten niet bij het werk van een buschauffeur horen. Hij begreep het en de verdere reis lette hij op de weg.
De grens Costa Rica-Panama was geen enkel probleem. In Costa Rica wordt je paspoort uit gestempeld en betaal je $7,- vertrekbelasting en in Panama krijg je een stempel om het land binnen te komen. Koffers gaan door de scan en dat was alles.
In David, de 2e stad van Panama arriveerden we na 8 uur en 20 minuten op een heet overvol busstation waar allemaal mannetjes steden staan te roepen waar de bussen naartoe gaan. De jongeman van de bus naar Boquete pakt de koffer van je over en brengt alles naar de bagageruimte van de bus. Over een prima weg reden we in 1 uur naar Boquete. Wat een verademing, hier is het koel want Boquete is een groene oase en ligt op 1700 m. We belden Jan en Ted die al op ons telefoontje zaten te wachten en binnen 5 min. stonden ze al bij de bushalte om ons op te halen. Jan en Ted zijn Amerikanen uit Texas en wonen sinds 3 jaar in het paradijs voor Amerikaanse gepensioneerden Boquete.
We gingen uit eten in een grillrestaurant waar ons de vistaco’s prima smaakten na de lange reis. We waren zo moe dat alle goedbedoelde instructies over het huis e.d. het ene oor in gingen en het andere uit.
We moesten erg wennen in het enorme huis waar ons huis makkelijk 2x in kan. Het klinkt erg hol want in de giga huiskamer staan haast geen meubels en hangen geen gordijnen. Het huis staat boven op een klif met nog een paar andere huizen en heeft een groot terras vanwaar je een bijzonder mooi uitzicht hebt op de vulkaan Baru aan de overkant en het dorp Boquete beneden met de mooie rivier de Rio Caldera.
Volgens Ted is maart een van de winderigste maanden van het jaar en inderdaad het waait zo hard dat je bang bent dat het dak eraf waait. Inmiddels zijn we wel aan het weer gewend. De temperatuur is heerlijk, het wordt nooit warmer dan zo’n 27 graden en s’avonds en s’nachts is het koel in tegenstelling tot de kust waar het vlot 38 gr. wordt. Dit huis heeft geen verwarming en ook geen airconditioning nodig want het is hier het hele jaar heerlijk, alleen de regentijd is van mei tot december.
Boquete heeft ook nevelwouden en als je op het terras staat zie je de grijze wolken al aankomen met de nevel wat vaak mooie regenbogen geeft. Aan de andere kant van het huis is de lucht dan staalblauw zonder een wolkje, heel apart.
In Panama wonen nog 7 inheemse volken waarvan in Boquete de Ngobe-Bugle indianen. Kleine mensen met een getinte huid met spleetogen. De vrouwen dragen jurken in allerlei kleuren en doen de was in de rivier. Ze wonen in simpele huisjes die erg afsteken tegen de grote huizen die de Amerikanen hier gebouwd hebben.
Van de week liepen we de Pipelinetrail (zogenoemd omdat je langs een waterleidingpijp loopt die water van de waterval naar het dorp brengt) Deze wandeling loopt door een regenwoud waar je moet uitkijken waar je loopt. Er zijn verschillende bruggetjes gemaakt met wat oude buizen en boomstammen maar het ziet er nogal simplistisch uit. Hier ergens in dit gebied zijn de 2 Nederlandse meisjes verdwenen in 2014 en er wordt hier dan ook overal gewaarschuwd om niet alleen op pad te gaan maar een gids mee te nemen. De wandeling was prachtig maar zeer vermoeiend omdat wij nog niet gewend zijn aan het leven op hoogte. Je hebt minder zuurstof en dat merk je meteen. Jammer maar vogels hebben we nog niet veel gezien en al helemaal niet de beroemde Quetzal met de lange staart. Alle vogels zijn nu een nest aan het bouwen want het is nu paartijd. Hopelijk hebben we de volgende wandeling meer geluk.
Boquete is beroemd om zijn koffie en overal zie je koffievelden. De grond is hier enorm vruchtbaar omdat het vulkanisch is en alles groeit hier, bougainvilles in allerlei kleuren en andere tropische bloemen.
Er zijn diverse koffeifinca’s waar je een koffietoertje kunt doen om te weten te komen hoe het koffieproces werkt maar alles is erg duur en gaat altijd met een gids, maar na een koffieshot in de koffieshop van finca de Leira kun je de wandeling over hun plantage en door het regenwoud naar de waterval wel aan. Er staan een paar woudreuzen van wel 600 jaar oud met daar tussen hoge varens, bananenplanten en andere mooie bomen. Tijdens de wandeling ontmoetten we 2 andere stellen en ja hoor allemaal Nederlanders…
We maakten 2 tochten van Boquete naar de kust van de oceaan. Zogauw je de regio van Boquete verlaat en naar beneden rijdt is het binnenland kurkdroog en geel. In de gele weilanden liggen enorme rotsblokken zwartgeblakerd en uitgespuwd door de vulkaan die de laatste keer uitbarstte in 500 nChr.
Aan de kust is niet veel te beleven, is ook maar een dorre bedoening. We lunchten in een resort en reden toen weer terug. Boca Chica is een vissersdorp waar een handvol mensen woont en dit dorp ligt aan een soort binnenzee met eilanden.
Ook een bijzonder mooie tocht was naar het dorpje Volcan wat aan de andere kant van de vulkaan ligt. De weg er naar toe is prachtig. Constant uitzichten op de vulkaan. Tegen de vulkaan aan liggen allerlei landbouwpercelen waar op de vruchtbare grond allerlei groenten en fruit worden verbouwd. Aan de kant van de weg staan overal stalletjes waar deze worden aangeboden.
Wat vogels betreft valt Panama ons tegen. Je moet erg veel moeite doen om vogels te vinden, dat is in Costa Rica veel makkelijker. Toen we gisteren naar huis reden vanuit Volcan zagen we een stuk van een regenwoud waar 2 bulldozers aan het werk waren om hier het zoveelste weiland van te maken. We stapten uit en recht voor ons zat een prachtige roofvogel. Er stond nog een boom die ze hadden laten staan en daarin zat een roofvogelvrouwtje te treuren om wat eens haar leefgebied was. Verderop op een tak zaten haar jongen op een rijtje, die waarschijnlijk uit hun nest zijn gevallen. Wie rooit er nou een bos in de paartijd als er nesten in de bomen zitten.........
Toen ik vanmorgen las dat de afgelopen week in Nederland werd gepromoot om eens een week lang geen vlees te eten moest ik denken aan deze vogels die hun bos kwijtgeraakt zijn aan de koeien omdat de mens zo nodig vlees wil eten, en dat is niet alleen hier zo, we zien het overal ter wereld. Hier zijn al zoveel weilanden waar amper een paar koeien in staan. De mest loopt gewoon in de sloot en vervuilt het drinkwater…..
Dinsdag maken we weer de lange reis terug met de bus naar San Jose in Costa Rica waar we de volgende dag opgehaald worden met een busje. We gaan naar Tortuguero wat aan de Caribische kust ligt van Costa Rica. Hier zijn geen wegen en varen we in 3 uur naar ons hotel wat midden in dit natuurgebied ligt. Dit wordt de laatste highlight waar we ons bijzonder op verheugen. Het kan haast niet meer mooier, we hebben al zoveel moois gezien.
lieve groetjes van ons,
Groetjes Martha,