Overleven in Chili

Sinds we de regio met de meren en vulkanen hebben verlaten zijn we verder noordwaarts gereden. Het binnenland is lelijk. Alleen maar aangeplante bossen die  gekapt worden en overal vrachtwagens met boomstammen op de weg en ook hier weer veel afval op straat en overvolle containers langs de weg.

We reden gedeeltelijk langs de kust met hier en daar mooie zwarte stranden met enorme rotsblokken met duizenden zeevogels. Hier kun je prachtig wandelen. De nacht hiervoor hadden we een superplek gevonden aan het strand in een hoekje waar we niemand in de weg stonden. Douche en toilet erbij (die uiteraard afgesloten waren). Hier zouden we het wel even kunnen uithouden. Helaas toen ik stond te koken kwam er een auto aan van de security met een geüniformeerde man die ons in rap Chileens probeerde duidelijk te maken met zijn mondkapje voor dat we hier niet mochten staan. Waarom snapten we niet maar één nacht dat mocht dan.

Toen we de volgende morgen de weg op reden werden we al snel aangehouden door een groep mensen van de sanitario. Autobanden werden ontsmet met een spray. Ad baalde want hij had net alle ramen gewassen. Bij seňor werd koorts opgemeten en er werd 35 gr. genoteerd (als dat klopte was ie waarschijnlijk allang dood geweest) seňora had 37 gr. dus we mochten verder.

Waarom we geen mondkapjes droegen? Nou omdat we met z’n tweeën in de auto zitten en dat niet veel nut heeft. In heel Chili zijn geen mondkapjes te krijgen en ook geen alcoholgel. Ze waren zo vriendelijk om er ons 2 mondkapjes te geven en daar zijn we dan ook heel zuinig op. Die dag nog 3 maal healthcontroles en daarna werd het rustig, niemand meer te zien.

Heel jammer maar na het sluiten van de nationale parken zijn ook alle andere kleinere parkjes gesloten en zelfs verschillende toegangen tot stranden.

We vinden nog steeds prima overnachtingsplaatsen ondanks dat de campings dicht zijn. 2 nachten op prachtige stranden in kleine vissersdorpjes. Overal restaurantjes (die gesloten zijn.) Ik had me zo verheugd om weer eens vis te eten. Verder een nacht op de parking van een groot kerkhof (op kerkhoven kun je altijd water halen) en een nacht op een gated community. Ad had een strand gezien op Maps me, maar toen we daar eenmaal in de buurt kwamen bleek daar een slagboom voor te zijn die zowaar voor ons openging. Security vroeg niks en we reden langs de mooiste villa’s die we in Zuid Amerika hebben gezien met sport en zwemgelegenheden en overal bloeiende planten en bloemen. Tegenover het restaurant wat gesloten was hebben we heerlijk geslapen en niemand die iets vroeg. Tja het is wel spannend af en toe. Ook nog een nacht in een wijngaard. De wijn is al geoogst maar er hingen hier en daar nog kleine trosjes druiven goed voor een nagerecht. Jammer dat er zoveel muggen zitten….maar ja je kunt niet alles hebben.

In het Spaans aandoende Santa Cruz staat een mooi hotel wat zowaar open was. We vroegen de wificode en konden buiten weereens bellen met Jan en Loes om bijgepraat te worden over de situatie in Nederland.

Het is en blijft een onwerkelijke situatie, maar als we ons vergelijken met mede overlanders in Argentinië mogen wij van geluk spreken. Wij zijn tot nu toe vrij om te gaan en staan waar we willen (mits we niet weggestuurd worden). Supermarkten zijn open en pompstations ook, dus diesel en water zijn geen probleem. Gisteren reden we weer een stuk over de tolweg en daar stond zowaar een bord met douche en toilet. Ik riep zo hard douche dat Ad bijna van schrik ergens tegenaan reed, maar ja je hebt geen idee hoe blij je wordt van een warme douche na weer bijna een week.

In Argentinië is de sfeer grimmiger. Veel politie en militairen op straat in Buenos Aires vertelde Sippie. Je mag hooguit 1x per dag naar de supermarkt en apotheek en iedereen zit binnen. In Chili zie je nooit politie of militairen dus dat is prettig.

Gistermiddag zijn we naar een piepklein vissersdorpje gereden waar een Biopark is waar je mooie wandelingen kunt maken. Gesloten uiteraard maar de zeevogels laten zich natuurlijk ook naast het park zien dus hebben we weer veel pelikanen en andere vogels gezien. Het dorp is uitgestorven, de enige levende ziel die we gezien hebben is een visser die al uren rondloopt om dikke bossen zeewier van de rotsen te trekken. Hij hangt ze te drogen over een stok en maakt er dan bosjes van. Hij wil geen koffie, is ook wel eng om koffie te drinken van Europeanen, je weet maar nooit. We worden nog steeds vreemd aangekeken door de bevolking, maar ze weten natuurlijk niet dat wij hier al een half jaar rondreizen.

Dus zo tobben we maar door, we gaan weer verder richting la Serena. De temperatuur is hier nog steeds goed zo rond de 18 graden in de ochtend met de zeemist en s’middags als de zon doorbreekt rond de 23. Nu nog een wasserette vinden voor de was want de handdoeken beginnen op te raken. Er droogt hier ook niets omdat het zo vochtig is. Zal wel beter worden als we richting de woestijn rijden maar dat is nog ver weg.