Dwars door vulkanenland

We werden s’morgens wakker na een slechte nachtrust op de municipalcamping van Chos Malal. Het waaide keihard en de hoge populieren zwierden op en neer. Ook waren er weer tientallen honden die de hele nacht doorblaften. Het stof en zand vloog over de camping. Na een douche besloten we om toch om te vertrekken. Het voelde niet goed. Het weerbericht had het over regen wat in deze droge streek niet veel voorkomt. Het zou een lange rit worden over Ruta 40. Dit stuk van deze weg is ripio en niet al te best. Al gauw werd de lucht inktzwart en begon het nog harder te waaien. De Enjoy had moeite met rechtop blijven en er hing een griezelige sfeer daar hoog in de bergen. Het begon hard te regenen en er volgden natte sneeuw en hagel.

Gelukkig werd de lucht blauw richting het noorden en werd het weer wat rustiger. Dit stuk van ruta 40 is heel bijzonder, dat wisten we nog van de vorige keer. Vulkanen hebben dit gebied gevormd. Hele muren van lava van meters hoog doemden op langs de weg met in de verte een decor van bergen in allerlei kleuren. Uitstappen was vaak moeilijk om een foto te maken vanwege het vele stof wat de auto’s produceren wat natuurlijk erg slecht is voor je camera. Op het eind van de middag vonden we een plek midden in dit vulkaangeweld met een mooi uitzicht op de rivier waar we konden overnachten. Wij slapen bij voorkeur in de natuur. Hier zijn de sterrenhemels prachtig bij helder weer en heb je geen last van al die loslopende honden die de hele nacht onophoudelijk blaffen.

De volgende morgen waren de kleuren van de omgeving nog mooier omdat we toen de zon achter ons hadden. Het was nog een lange rit tot het eerstvolgende dorpje maar het was genieten. Vooral de rivier die dwars door de lava gaat is heel bijzonder.

In het dorpje vonden we een winkeltje wat een paar blikjes verkocht en brood van gisteren. Tja daar doen we het dan maar mee. Ondertussen blies Ad de banden weer op en konden we verder het laatste stuk over asfalt naar Malargue.

We maakten nog verschillende mooie ritten over passen. Langs de rivieren zijn deze altijd prachtig. De rit naar las Lenas die we al een keer eerder reden was apart door de enorme grote zandputten. Grote gaten die hier in de grond zijn gekomen van wel 300 meter in doorsnede. Niemand weet hoe die hier gekomen zijn. Las Lenas is een wintersportplaats waar nu niet veel te beleven is. We overnachten aan de rivier en werden weer bijna weggeblazen door de keiharde wind die door het rivierdal blies. We werden s’morgens gewekt door 4 mannen die gingen vissen op zalm in de rivier. Na 2 uur bijpraten (ja mannen kunnen er hier wat van) kwamen de hengels eindelijk tevoorschijn. We hebben niet meer gezien of ze wat gevangen hebben…

Vorige keer hebben we toch niet alles hier gezien, er zijn nog steeds nieuwe bezienswaardigheden zoals Canyon Atuel. Een enorme canyon van grijs grof gesteente met een ripioweg die langs de rivier de Atuel in geweldig mooie vormen en kleuren fantastisch was om te rijden. Hier en daar was het wel uitkijken want de haarspeldbochten hadden geen vangrail. De rivier wordt hier afgedamd door een enorme dam om elektriciteit op te wekken. Na een dag hobbelen langs de rotsen in bijzondere vormen en kleuren onstaan door wind en erosie en het uitslijten door water kwamen we uit bij het activiteiten centrum van Atuel. Hier werden allerlei sporten aangeboden. We vonden een camping aan de rivier en hadden een heerlijke middag onder de bomen want het was een warme dag. Tientallen boten met rafters kwamen voorbij en een paar kano’s. De volgende morgen reden we de canyon nog een keer. Ook de herfstkleuren van de bomen, voornamelijk het geel van de populieren maakten de uitzichten erg mooi.

Toen we een eind verder reden voorbij de groene stad San Rafael stonden er een aantal politieagententen te controleren. Normaal mogen buitenlanders altijd doorrijden maar deze keer waren wij het haasje. Alle papieren moesten overal vandaan komen en omdat Ad alles altijd vrij ver opruimt in de Enjoy is dat wel even zoeken. Maar de carabineros hadden alle tijd en de rijbewijzen, kentekenbewijzen enz. werden eindeloos bestudeerd en gingen van hand tot hand. Uiteraard wilden ze ook de Enjoy van binnen zien, maar daar staken we een stokje voor. Deze mannen waren te brutaal naar mijn zin. Ze zaten werkelijk overal aan. De koffie op voorraad, flessen water, de brillendozen alles wilden ze zien. Toen ze zelfs in Ad z’n portemonnaie wilden kijken vonden we het welletjes. De paspoorten waren nog steeds niet klaar want ze moesten even ons paspoortnummer intypen op de site van Interpol…….nou weten we dat ook weer…we worden niet gezocht. Toch niet leuk zo’n controle waarbij je privacy behoorlijk wordt aangetast.