St. Lucia en de wetlands en Swaziland

3 april 2018 - Saint Lucia, Zuid-Afrika

Het prachtige tropische landschap met bananenplanten en palmen veranderde helaas al snel in suikerrietplantages. Praktisch nergens geen origineel bos, alleen de saaie suikerriethalmen die wuiven in de wind. Waar ze al die suiker voor nodig hebben is mij een raadsel. Als je bij de Spar kijkt zie je enorme zakken van wel 50 kg liggen evenals maismeel. Zwarten kopen dit in grote hoeveelheden.

Net onder de grens van Mozambique ligt St. Lucia, een gezellig stadje voor toeristen met restaurantjes en wat winkels. Ik ging bij een fotograaf naar binnen voor een nieuwe riem voor mijn fototas en kwam na een uurtje weer naar buiten met een nieuwe camera. Weer eentje uit dezelfde Panasonicserie, maar nu met 60x zoom. Hier kun je echt heel ver weg mee fotograferen en panoramafoto’s dat is ook leuk. Mooi cadeau voor mijn verjaardag binnenkort.

In St. Lucia zetten we de tent op op dezelfde camping als 11 jaar geleden. De camping ligt aan de wetlands alleen stond er nu geen water in dus de krokodillen en nijlpaarden waren wat verder weg. De camping is wel omheind maar dan nog….Apen waren nog net zo lastig als in het verleden. Binnen 1 minuut hadden ze een zak snoep uit de auto te pakken en zaten mij uit te lachen boven in de boom. Zelfs eieren in een pan met kokend water waren niet veilig en lagen binnen de kortste keren in het zand.

s’Middags maakten we een boottocht op de rivier. Overal nijlpaarden die briesend boven water kwamen met hun grote koppen en logge lijven. Je kunt je niet voorstellen dat ze zo hard kunnen lopen. Op de oevers krokodillen en in de bomen bold eagles die op een visje zaten te azen. Ik was blij dat we niet alleen stonden op deze camping in het donker. Bij ons gele lampje (waar geen insecten op af komen) s’Avonds een lekkere salade gemaakt. Van apen even geen last meer gehad, die maken nog een laatste ronde over de camping rond 17 uur waarna ze een slaapplek zoeken zodat wij rustig kunnen eten.

Kamperen is echt niet altijd leuk. Naast de apen zitten we nu in een malariagebied, dus lange broek aan met voor malaria geïmpregneerde sokken en mijn nieuwe malariashirt met lange mouwen. Ondanks al deze voorzorgsmaatregelen incl. sprayen zat ik de volgende morgen van onder tot boven onder de bulten. Zijn waarschijnlijk geen muggen geweest maar toch wel lastig.

De wetlands zijn magnifiek mooi, prachtige duinlandschappen met bos en overal dieren. De oceaan met de rockpools is schitterend. Bij eb kun je in de poeltjes van de rotsen die dan droogvallen allerlei kleine vijvertjes zien met gekleurde visjes en schelpdiertjes. In miljoenen jaren heeft de oceaan deze rotsen gevormd.

Cape Vidal, misschien wel het mooiste strand wat we ooit hebben gezien. Geen plastic of vervuiling. Prachtig zacht zand met ruige golven en bossen aan de kust met bankjes waar je heerlijk in de schaduw kunt zitten. De wegen in dit park zijn uitstekend en het leuke is dat er dwars door het park een weg aangelegd was waar je regelmatig kunt stoppen om waterbokken en andere dieren te zien.

Van hieruit reden we over een bar slechte weg richting Swaziland. Onze auto was ondertussen zo vuil dat het een goed idee leek om hem te laten wassen. 5 zwarte jongens stortten zich met hogedrukspuiten, emmers sop enz. op de auto en schrobten en poetsen tot hij blonk als een spiegel. Zelfs de banden kregen een schrobbeurt en dat was maar goed ook want een van de jongens ontdekte een gaatje in de zijkant van de band. Gelukkig geen lekke band midden in een wildpark, want dan heb je echt een probleem. We reden naar een Dunlopcentrum in de buurt waar een aardige jongen de band maakte en wij ondertussen lunchten. Toen we terugkwamen was alles weer in orde. Weer op weg naar Swaziland……

Door al dit oponthoud kwamen we pas eind van de middag aan bij de grens van Swaziland, dit ging vrij vlot alleen werden de wegen steeds slechter en tot overmaat van ramp begon het ook nog te regenen. We kwamen net voor het donker (18.00) aan bij het Royal Lhana nat. park. Bij het inschrijven op de receptie bleek dat alles volgeboekt was, we konden alleen nog op de camping terecht maar dit bleek een park te zijn zonder elektriciteit. Dat hebben we nog nooit meegemaakt, zowiezo is het nergens druk en kunnen we overal terecht en dan geen stroom, alles stikdonker.

De receptioniste vertelde dat er een groep Duitsers in het park was (je struikelt er bijna over zoveel Duitsers zie je in ZA) en voor hen was er een buffet in het restaurant. Omdat het nu toch donker was leek het een goed idee om eerst maar eens even lekker te eten, misschien is de regen dan opgehouden als we klaar zijn. Helaas het regende alleen maar harder. Tent opzetten was geen optie in de stromende regen en in de modder in het stikdonker. Dus wat nu? Slapen in de auto? Nou als je ergens niet vrolijk van wordt is het dat wel, maar wat dan? De oplossing was simpel. In de abolutions (wasgelegenheid) was een lange bank gemetseld en leek wel voor ons gemaakt te zijn. Precies lang en breed genoeg om 2 luchtbedden op te leggen. Dus auto zo dicht mogelijk bij gereden en de luchtbedden met het pompje aan de accu opgeblazen. Slaapzakken erop en klaar. Heel romantisch stonden er olielampen klaar om de zaak enigszins te verlichten en lagen wij heerlijk droog onder het rieten dak met in de verte het gebrom van leeuwen. Aangezien er verder alleen een stel NL op de camping was besloten zij de herenabolution te gebruiken en werden wij niet eerder gestoord tot de poetsploeg kwam om 6 uur s’morgens. Wat was ik blij dat we de tent niet hadden opgezet in de vieze vette modder . Nog steeds zitten er vlekken op de auto en in onze kleren die er niet meer afgaan.

De volgende morgen regende het nog steeds en maakten we een ontbijtje onder een rieten afdak. We reden naar de countryclub in de buurt en vertelde het verhaal aan de eigenaresse. Ze vond het heel vervelend voor ons dat ze gisteravond geen kamer voor ons had en bood ons nu een prachtige bungalow aan met een heerlijk bed en een keuken en zelfs een bankstel. Zo zie je maar gewoon flexibel zijn en creatief denken daar kom je een heel eind mee.

s’Middags probeerden we nog een keer om een ritje door het park te maken, maar er was maar een pad begaanbaar en de rest was een grote blubpartij. Geen dieren te zien alleen een stelletje gieren in een boom die met hun kop in hun veren de regen zaten af te wachten.

Foto’s

5 Reacties

  1. Jan van der Velden:
    3 april 2018
    Nog gecondoleerd met het verlies van je broer en zwager
  2. Nico en Maya:
    3 april 2018
    Echte avonturen met ups en down waar jullie creatief mee omgaan en dan weer verrast worden door vriendelijkheid en een mooi aanbod.net als in het gewone leven. Wij zitten weer in een medisch circuit deze keer met nico die ws een herseninfart heeft gehad in de kleine hersenen gelukkig. het gaat nu weer bijna goed met hem. Groetjes vanuit Haarlem van maya en nico
  3. Martha:
    4 april 2018
    Het is allemaal weer heel avontuurlijk wat jullie beleven, maar hopelijk stopt het snel met regenen en kunnen jullie weer lekker genieten.
    Liefs van mij, Martha.
  4. Marende en Jan:
    5 april 2018
    Apen en malaria....pffffffff......hebben wij hier ook soms last van in de figuurlijke zin...hahahaha....Weer een mooi verhaal en beeldend geschreven hoor.....wij beleven het een beetje mee zo.....lieve groetjes
  5. Jos Govers:
    8 april 2018
    Hallo Ad en Annemarie, weer een schitterende foto reportage, zeer leerzaam allemaal.
    Groet Tineke.